Ο πόνος και τα εκατομμύρια

Οι περισσότεροι από εμάς παρακολούθησαν με μεγάλο προβληματισμό και λύπη την κατάσταση οικογένειας στην Αθήνα που διαμένει στο αυτοκίνητο της (!) μαζί με τα δυο της παιδιά, θύματα της κρίσης και της αδυναμίας του κράτους να ορίσει που και πως τέτοια περιστατικά θα χαρακτηρίζονται επείγοντα και θα αναζητείται λύση.  Δεν είναι ένα το παράδειγμα βέβαια. Είναι δεκάδες. Απλά αυτό το παράδειγμα έτυχε να δημοσιοποιηθεί σε εφημερίδα και στη συνέχεια στα κανάλια, προκαλώντας όπως ήταν φυσικό ένα μεγάλο κύμα συμπαράστασης απλών πολιτών, που προθυμοποιήθηκαν να εξασφαλίσουν στην οικογένεια και στα παιδιά μια στέγη και μια εργασία.

Η κοινωνία λοιπόν, ως άνθρωποι και πολίτες, έδειξε τα αντανακλαστικά της.

Το πρόβλημα της παραπάνω οικογένειας, έστω και προσωρινά λύθηκε, όχι όμως και δεκάδων άλλων που παραμένουν στην αφάνεια και μακριά από τη δημοσιότητα. Δεν είχαν την ίδια τύχη... Παρόλα αυτά και πάλι οι κοινωνίες, οι πολίτες και οι οργανώσεις πολιτών αναλαμβάνουν και δίνουν λύσεις όπου μπορούν.

Να δούμε και στην άλλη πλευρά την αντίδραση της πολιτείας και των θεσμοθετημένων φορέων της;

Την ώρα που η κοινωνία έδινε άμεσα λύση, από μόνη της, οι πολιτικοί του κοινοβουλίου «χρησιμοποιούσαν» το περιστατικό για να προκαλέσουν ντόρο, φασαρία, να κερδίσουν εντυπώσεις για το ποιο κόμμα διαθέτει μεγαλύτερα ανθρωπιστικά αντανακλαστικά. Κοινώς, έπαιξαν τον πόνο της οικογένειας με τέτοιο απάνθρωπο λαϊκίστικο τρόπο όχι γιατί διαθέτουν θέσεις, αλλά γιατί επιθυμούν να προκαλέσουν τα δημοσκοπικά νούμερα. Είμαι βέβαιος δε ότι αγνοούν παντελώς παρόμοια περιστατικά.

Φράσεις όπως ανθρωπισμός, αλληλεγγύη, συμπόνοια, μέριμνα, βρίσκουν καταφύγιο σε στόματα ανθρώπων που δεν σχετίζονται σε τίποτα με αυτό που βιώνει ο μέσος Έλληνας (ο βουλευτικός μισθός αποτελεί πάγια εγγύηση), με αποτέλεσμα οι λέξεις να χάνουν την αξία τους, το νόημά τους, τη δυναμική τους.

Ο βουβός πόνος ενός λαού εδώ και μια πενταετία έχει χρησιμοποιηθεί με τεχνητή βιαιότητα από όλα συλλήβδην τα κόμματα. Ποντάρουν πολιτικά πάνω στη διεύρυνση ή την άμβλυνση του μεγέθους αυτού του πόνου. Μιλούν εξ ονόματος των προβλημάτων, εξ ονόματος των πληγέντων της κρίσης και την ίδια ώρα τα κόμματά τους, λαμβάνουν εκατομμύρια επί εκατομμυρίων ως κρατική επιχορήγηση για να μπορέσουν – λένε- να εξασφαλίσουν τη λειτουργία τους....

Και από την άλλη ο πόνος...

Οι οικογένειες στα αυτοκίνητα, οι άστεγοι στα παγκάκια, οι άνεργοι, οι κυνηγημένοι.  Όλα θα λυθούν, βροντοφωνάζουν.

Οι μεν μας τάζουν έξοδο από τον κλίβανο της καταστροφής που μας κλείδωσαν, οι έτεροι μας υπόσχονται το τέλος της ανθρωπιστικής κρίσης.

Προς τα που λοιπόν να κοιτάξουμε;

Τα αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας, των πολιτών της δηλαδή, παραμένουν –ευτυχώς- σε πλήρη λειτουργία. Μέχρι να αποφασίσουν τα υπουργεία ποιος παρεμβαίνει και δίνει λύση στο πρόβλημα της οικογένειας, οι ίδιοι οι πολίτες χάριζαν τα σπίτια τους, ζήταγαν πληροφορίες για να καταθέσουν χρήματα, αναλάμβαναν πρωτοβουλίες. Μετά ήρθαν, πολύ μετά, οι πολιτικοί και τα κόμματα... Και είπαν πάλι όσα έχουμε μάθει σχεδόν απέξω.

«Δύο είναι οι εχθροί της πολιτικής και του πολιτισμού», είπε κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκης., «ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός». Και τα βιώνουμε και τα δυο ως πολίτες στον μέγιστο βαθμό. 

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.