Ενώ η καθημερινότητα φαίνεται να προχωράει κανονικά αυτό που νοιώθει ο καθημερινός άνθρωπος είναι το ξεχαρβάλωμα της κανονικότητας της.
Οι «ειρηνικές» ασχολίες των ανθρώπων ολοένα και περισσότερο στην καλύτερη περίπτωση μοιάζουν με υπεκφυγές από την ζωή
Τίποτα δεν λειτουργεί κανονικά, τίποτα δεν δίνει γνήσια ευχαρίστηση, μια αισιοδοξία, ένα νόημα σε αυτά που ζούμε.
«Λόγια για λόγια κι άλλα λόγια»που λέει και ο ποιητής.
Την ίδια στιγμή «η φρίκη παραμένει ζωντανή». Φρικτά κανονικός ο παραλογισμός της ανισότητας και η ρύθμιση της από την εξουσία που κανείς δεν σέβεται αλλά που συμφέρει τους ισχυρούς και αυτό επιβάλλεται με όλες τις μορφές της θεσμικής κρατικής βίας.
Η ανέχεια για τους πολλούς , η θλίψη για περισσότερους ακόμη , και η αγωνία σχεδόν όλων για το αύριο, τι όνειρα να τολμήσει κανείς;
Το ωμό ατομιστικό συμφέρον η υπέρτατη αξία του καπιταλισμού σαν σπιράλ θανάτου, σαν μαύρη τρύπα απειλεί μεταμφιεσμένο πάντα σε «πατρίδα κι εθνική ενότητα», σε «πρόοδος της χώρας» σε «νόμος και τάξη».
Καταπίνει αξίες, μυαλά, ανθρώπους, κανονικότητες, νοήματα ζωής.
Τούτες οι μέρες θυμίζουν έντονα στον γράφοντα τις αρχές του 1974 όταν, μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, φαίνονταν τα πάντα ακίνητα.
Κι ενώ τίποτα δεν μπορούσε να είναι όπως πριν τα όνειρα ήταν βαθιά κρυμμένα, σχεδόν αποκοτιά!
Σήμερα που «χούντα δεν έχουμε αλλά δημοκρατία δεν το λες» η απάντηση μπορεί να είναι ο συλλογικός αναστοχασμός για το πώς θέλουμε την ζωή μας ,για το τι πραγματικά αξίζει ,για το πόσο η αδικία απέναντι στους πολλούς και η αποδοχή της μπορεί να ωφελεί όσους από εμάς νομίζουν ότι θα είναι από τους κερδισμένους.
Τώρα είναι η ώρα του συλλογικού αναστοχασμού και της συλλογικής δράσης.
Γιατί η εξουσία μπορεί να έχει όλα τα όπλα-καταστολή προπαγάνδα και ιδεολογική τρομοκρατία- εκτός από ένα: το δίκιο των πολλών.
Αυτό είναι δικό μας. Και είναι αποτελεσματικό εφόσον το αναγνωρίζουμε ,το σεβόμαστε και το χρησιμοποιούμε συλλογικά.
Να δρούμε συλλογικά λοιπόν για το δίκιο μας. Χωρίς να ανεχόμαστε άλλο τον μονόδρομο που επιβάλλουν, να μην υποτασσόμαστε άλλο στην τρομοκρατία των αγορών
Για να φτιάχνουμε την ζωή μας εμείς. Εντελώς διαφορετική από την αδιέξοδη και άσχημη τωρινή. Εμείς να αποφασίζουμε πως θα παράγουμε και με ποιον τρόπο τα υλικά και άυλα αγαθά, πως θα οργανώνεται η καθημερινή μας ζωή .Εμείς οι άνθρωποι της εργασίας και όχι οι εκμεταλλευτές μας.
Και αυτό μόνο μπορεί να είναι δημοκρατία και μόνον αυτό μπορεί να λέγεται σοσιαλισμός .
Και μόνο αυτός, το ευγενέστερο όνειρο της ανθρωπότητας όσο πραγματοποιείται θα μπορεί να δώσει ευτυχία στην ζωή των ανθρώπων.
Με αφορμή λοιπόν τις κυοφορούμενες πολιτικές εξελίξεις το κρίσιμο διακύβευμα για την περίοδο που άρχισε δεν είναι η αλλαγή κυβέρνησης απλά και μόνον, αλλά η πορεία συνολικής αλλαγής του τρόπου και της μορφής οργάνωσης της κοινωνίας συνολικά:
1.στην πολιτική: ποιος αποφασίζει και πως,
2 στην παραγωγή: ποιος αποφασίζει τι και πως θα παραχθεί και με ποια σκοπιμότητα; Το κέρδος ή οι ανάγκες των πολλών
3.Πως, με ποιούς νέους θεσμούς ξαναξεκινάμε τον δημοκρατικό διάλογο και τις εντελώς απαραίτητες δημοκρατικές απροκάλυπτες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις; Πως οργανώνεται εκ νέου ο κόσμος της εργασίας με κοινωνικές οργανώσεις απέναντι στον πάνοπλο αντίπαλο;
Πως καθιστούμε αυτούς τους θεσμούς αποτελεσματικούς μοχλούς της κοινωνικής εξέλιξης;
Η αλλαγή κυβέρνησης είναι απαραίτητη αλλά είναι μόνο η αρχή για να προχωρήσουμε σε όλα τα παραπάνω.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
