Γράφω ως άνθρωπος χωρίς δεδομένο πολιτικό προσανατολισμό. Αν και προσπάθησα τα τελευταία χρόνια να κάνω αυτό που έκαναν οι περισσότεροι Έλληνες εδώ και καιρό, κοινώς να εντοπίσω ιδεολογικά ποιο κόμμα με καλύπτει και να παλέψω δια μέσου αυτού, του 
κόμματος, να αλλάξω τα πράγματα, διαπίστωσα ότι οι ιδεολογίες στην Ελλάδα και κατ’ επέκταση και οι επίσημοι φορείς τους, τα κόμματα, δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με όσα θεωρούν ότι πρεσβεύουν, εξαγγέλλουν, στηρίζουν.
Στα χρόνια που προηγήθηκαν του σημερινού σημειώματος μου πέρασα αρκετές δοκιμασίες. Είδα, άκουσα, αφουγκράστηκα, συνομίλησα. Δυστυχώς, δεν βρήκα ανοικτά μυαλά απέναντι μου. Αντίθετα, βρήκα απίστευτα κολλημένους τύπους, συνομήλικους μου που από ένα βιβλίο έγιναν αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο και άρχισαν την αναπαραγωγή όμορφων τσιτσάτων, δανεικών πάντα, απλά και μόνο για να γίνουν αρεστοί σε χώρους, κύκλους, φίλους και ότι ήθελε προκύψει. Ξέρετε.... Επαναστάτες χωρίς αιτία.
Από αυτή λοιπόν την άποψη δεν με εκφράζει κανένα κόμμα. Δεν με ενδιαφέρει κιόλας....
Φαντάζομαι ότι και εσείς που κάθε φορά ψηφίζεται κάποιον τρώτε την ίδια απογοήτευση, το ίδιο ψέμα κατάμουτρα, διαμαρτύρεστε και μετά από λίγο το ξεχνάτε, όπως με ένα χάπι ξεχνιέται ο πονοκέφαλος.
Ποιο και τι είναι το κόμμα; Ποιος και τι είναι ο εκφραστής του; Ποιος και γιατί επιλέγει να μιλά για λογαριασμό σας χωρίς εσάς;
Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος, με λογική που σήμερα να πιστεύει ότι ο Τσίπρας ή ο Λαφαζάνης, ο Μεϊμαράκης ή ο Καμμένος, ο Θεοδωράκης ή ο Κουτσούμπας θα εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον για εκείνον; Φαντάζομαι πως όχι. Παρόλα αυτά το παιχνίδι παίζεται με τους ίδιους ακριβώς όρους που παίζονταν πάντα. Ψέμα το ψέμα, λάσπη στη λάσπη, φούμο στο φούμο και ο λαουτζίκος κάτι θα τσιμπήσει....
Την ώρα όμως που κάποιοι χτίζουν πολιτικές καριέρες πίσω από τα παραπάνω, 18 μέρες πριν τις εκλογές ο κόσμος ξεμένει από επιλογές.
Οι αναποφάσιστοι, το πρώτο σε δυναμική κόμμα στην Ελλάδα αναζητά να βρει ανάμεσα στους επαγγελματίες της πολιτικής και στους φερέλπιδες αχυρανθρώπους της μια φωνή λογικής. Εκείνη που θα εξηγεί με ορθό και ρεαλιστικό τρόπο ότι η χώρα έχει ανάγκη από δεδομένες αλλαγές. Έχει ανάγκη από τεράστιες δόσεις παραχωρήσεων και μεταρρυθμίσεων προκειμένου να φτάσει ή να μετριάσει τις απώλειες της σε σχέση με τον υπόλοιπο προηγμένο κόσμο. Αυτές όμως οι φωνές λογικής στην πολιτική σήμερα δεν υπάρχουν.
Από τη μια η ρητορεία και ο λαϊκισμός της Αριστεράς που τη φάγαμε με το κουτάλι και είδαμε την κατάντια της...
Από την άλλη η υπεροψία της κεντροδεξιάς που παρά τα εγκλήματα νομιμοποιεί ακόμη και σήμερα την παρουσία της. Τέλος, το αδιέξοδο του αδιεξόδου από τις κορώνες του ΚΚΕ που μας καλεί συνεχώς σε κάτι που δεν έχουμε ιδέα τί και πού είναι.... Για ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν το αποτέλεσμα....
Που στο διάολο πάμε λοιπόν και με ποιες επιλογές;
Πως καταφέραμε να στειρώσουμε απίστευτα την πολιτική και να την παραχωρήσουμε σε «πρόχειρους», «άφτιαχτους», «άμυαλους» πολιτικάντηδες της τύχης μας;
«Φθηνούς και ανέξοδους» όσο μια κουβέντα στο Facebook που αποτελεί σήμερα την «Βουλή των Ελλήνων»;
Ντρέπομαι ως πολίτης.... Και φταίω.... Και αυτό είναι αρκετό για να μην μπορώ να κοιμηθώ ήσυχα, τα υπόλοιπα βράδια της ζωής μου. Εσείς;
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
