Πρέπει να έρθουν νέα παιδιά στον Μαραθώνιο. Ο κόσμος μας βοηθάει και είναι στο πλευρό μας. Σε όλη τη διαδρομή μου φώναζαν γεια σου Χιώτη».
Σήκωσε πάλι την Ελληνική σημαία και τη Χίο στην πλάτη του, αλλά μετά τον τερματισμό δεν άντεξε.
Συνέντευξη στον ΔΗΜ. ΜΥΩΤΕΡΗ
Ο Μαραθώνιος είναι επίπονος, εξαντλεί τον οργανισμό, οι λεπτομέρειες και οι αστάθμητοι παράγοντες καθορίζουν τα πάντα.
Μετά το 30 χλμ. τα στομαχικά προβλήματα που είχε από νωρίτερα έγιναν έντονα, του μετατράπηκαν σε μπούμεραγκ επειδή πίεσε τον εαυτό του για να κυνηγήσει τη νίκη. Τα βάσανα με τις ανηφόρες αρχίζουν από το 18ο χλμ., ολοκληρώνονται στο 32ο, αλλά τώρα οι μαραθωνοδρόμοι είχαν αδυσώπητο αντίπαλο και τον αντίθετο άνεμο.
Ένοιωσε κάποια «καμπανάκια» στην πορεία μετά το 21ο χλμ., παρά το ότι ήταν καλά προπονημένος και σε καλύτερη κατάσταση από πέρσι. Έχει μάθει να παλεύει αυτά τα φαινόμενα, το διαβολάκι της εγκατάλειψης και του φόβου έρχεται πάντα, αλλά είναι σκληρός και ανταπεξέρχεται. «Άλλωστε το πιο εύκολο πράγμα είναι να εγκαταλείψεις, να πεις το αφήνω, φεύγω απ’ τον πόνο και όλα τελειώνουν. Ο Μαραθώνιος είναι ένα μεγάλο σχολείο και σε μαθαίνει να παλεύεις και στη ζωή.»
Χίος
Πολύς κόσμος δεν καταλάβαινε ποιοι είναι οι Έλληνες αθλητές, γιατί είχαν περάσει οι ξένοι και ακολουθούσαν αυτός, ο Γκελαούζος και για κάποια χλμ. ήταν μαζί τους και ένας Κινέζος.
«Άκουγα τον κόσμο να ρωτάει «είναι οι Έλληνες αυτοί;». Μόλις περνούσαμε και έβλεπαν το «Χίος» στην πλάτη μου φώναζαν «Ναι, είναι οι Έλληνες, πάμε Χίος, πάμε Χιώτη. Αυτά είναι τα ωραία του αθλητισμού και ειδικά του Αυθεντικού Μαραθώνιου. Το θυμάμαι και ανατριχιάζω, αναγνώριζαν ποιοι είναι οι Έλληνες από το «Χίος» που έβλεπαν στην πλάτη μου. Κάθε χρόνο το ζω αυτό, γιατί όσο ακόμα έχω μια διαύγεια τα ακούω και τα συγκρατώ στο μυαλό και την ψυχή μου. Από ένα σημείο και μετά πια μπαίνεις σε άλλη σφαίρα. Κυρίως από το 28ο χλμ. έως το 32ο εκεί αντιλαμβάνεσαι κάποια πράγματα, αλλά είσαι σε έναν άλλο κόσμο, έχεις μπει σε ένα τούνελ μεταξύ πραγματικότητας και εικονικής ζωής. Βλέπεις γνωστούς και φίλους που σου φωνάζουν αλλά δεν συνειδητοποιείς ότι ζεις στην πραγματικότητα. Παλεύεις εσύ, ο εαυτός σου και βλέπεις μόνο τον τερματισμό».
Ένα φοβερό συναίσθημα που έζησε στην Αγ. Παρασκευή και το σκέφθηκε όταν τερμάτισε και μετά από μέρες όταν είχε ηρεμήσει, είναι ότι όταν είχε ακόμη δέκα χλμ. να πονέσει, έλεγε ότι σε μισή ώρα θα αγκαλιάσει το γιό του στον τερματισμό και θα του περάσουν όλα.
«Είναι πράγματα που μας δίνουν δύναμη στη ζωή μας. Ακόμη και οι μικρές λεπτομέρειες, που πρέπει να εκμεταλλευόμαστε με την καλή έννοια, ανάλογα με τις περιστάσεις. Αυτό έκανα και εγώ».
«Από το «Χίος» που έβλεπαν στην πλάτη μου αναγνώριζαν ποιοι είναι οι Έλληνες μαραθωνοδρόμοι»
Η περιπέτεια
Όλα αυτά τον δυσκόλεψαν και μετά τον τερματισμό οδηγήθηκε στα ιατρεία του Καλλιμάρμαρου αρκετή ώρα. Με το ζόρι πήγε στην απονομή, επειδή ο αθλητής θέλει να ζήσει αυτά τα συναισθήματα, αλλά στη συνέχεια από το βάθρο οδηγήθηκε στο Νοσοκομείο «Γεννηματάς».
Κατά τη διάρκεια των απονομών το στομαχικό επιδεινώθηκε, παρουσιάστηκε αιμορραγία, με την πίεση των γιατρών οδηγήθηκε στο Νοσοκομείο και έμεινε σε ράντσο πέντε ώρες.
Το Νοσοκομείο είχε «φρακάρει» από μαραθωνοδρόμους που έπρεπε να τους παρασχεθεί νοσοκομειακή φροντίδα.
Ικανοποιημένος
Ο κόσμος περίμενε μια ακόμη νίκη, δεν στεναχωρήθηκε επειδή έχασε μια πρώτη νίκη, αλλά επειδή στενοχώρησε τον κόσμο που πιστεύει σε αυτόν. Θα τον πείραζε περισσότερο αν έχανε σε μια γρήγορη κούρσα και δεν μπορούσε να ακολουθήσει, αλλά σε μια αργή κούρσα, με τους χρόνους που έγιναν, το αποτέλεσμα οφείλεται αποκλειστικά στους αστάθμητους παράγοντες του αγώνα.
Είναι ικανοποιημένος που όλα αυτά τα πετυχαίνει μένοντας στη Χίο, τις πολλές διακρίσεις και τη συμμετοχή σε Ολυμπιακούς αγώνες. Αγαπά τη Χίο και το αποδεικνύει συνεχώς, έχει συμβιβαστεί με τον τρόπο ζωής, με το ότι προσπαθεί μόνος του.
Πολλοί συναθλητές του έχουν έναν προπονητή δίπλα τους και ένα γκρουπ αθλητών που τους βοηθούν. Τον βοήθησαν ο Σύλλογος του Φ.Ο.Β, η οικογένεια Φαφαλιού, κάποιοι φίλοι αθλητές. Πέτυχε πράγματα και νοιώθει ευλογημένος που κατάφερε να πάει στην Ολυμπιάδα της Βραζιλίας.
Στόχοι
Πρώτο μέλημα του τώρα είναι να επανακτήσει τις σωματικές και ψυχικές του δυνάμεις, να ξεκουραστεί και στη συνέχεια θα ξεκινήσει την προετοιμασία για το αγωνιστικό πρόγραμμα του 2018. Μεγάλος στόχος είναι η πρόκριση στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα, να πάει καλά στους τοπικούς χειμερινούς αγώνες και στο πρωτάθλημα Ανώμαλου δρόμου.
«Στόχοι πάντα υπάρχουν, αρκεί να είμαστε καλά για να είμαστε συνεπείς στα αθλητικά ραντεβού».
Είναι σε καλή ηλικία, μπορεί να κυνηγήσει τα όνειρα που του δίνουν ώθηση, θέλει ακόμη να πετύχει κάποια πράγματα.
«Το πιο εύκολο πράγμα είναι να εγκαταλείψεις, να πεις το αφήνω, φεύγω απ’ τον πόνο και όλα τελειώνουν. Ο Μαραθώνιος είναι ένα μεγάλο σχολείο και σε μαθαίνει να παλεύεις και στη ζωή.»
Έμπνευση
Το σημαντικό, όμως είναι ότι, όπως συνειδητοποίησε και από αυτό τον αγώνα, είναι ένα από τα μεγάλα ονόματα που εμπνέουν τον κόσμο, τον έλκουν στον αθλητισμό.
Νοιώθει χρέος του να εμπνέει ανθρώπους να προσπαθούν να πετύχουν κάτι που πίστευαν ότι δεν θα μπορούσαν να το κάνουν ποτέ.
Τον συγκινούν τα μηνύματα που παίρνει ότι ξεκίνησαν κάποιοι να αθλούνται με παράδειγμα αυτόν. Είναι ένα φορτίο και μια πολύ καλή κληρονομιά, που αισθάνεται ότι πρέπει να την σηκώνει όσο γίνεται πιο ψηλά μπορεί, να εμπνέει τον άνθρωπο να αθλείται, να τολμά να κάνει όνειρα και να τα μετατρέπει σε πράξη.
Χωρίς όρια
Δικός του επόμενος στόχος είναι να κερδίσει αυτά που τον άφησαν φέτος πίσω και δεν μπόρεσε να κάνει καλά τον αγώνα που ξέρει καλά. «Να τρέχω χωρίς όρια και να αφήνω την ψυχή μου πίσω.»
Η συνέντευξη εδώ:
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
