Η απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Χίου σχετικά με την αγωγή κυριότητας του Δήμου Χίου κατά του Ελληνικού Δημοσίου για την έκταση στη θέση «Θόλος» αποτελεί μια λεπτομερή δικαστική εξέταση ζητημάτων ιδιοκτησίας που αφορούν τη δημιουργία δομής υποδοχής μεταναστών. Η συγκεκριμένη υπόθεση συνεκδικάστηκε μαζί με άλλες, καθώς αφορούσαν την ίδια επίδικη έκταση και τους ίδιους διαδίκους.
Το δικαστήριο εξέτασε το ιστορικό των αγωγών και τις προτάσεις των διαδίκων, με ιδιαίτερη έμφαση στη νομική βάση και τα πραγματικά περιστατικά που υποστηρίζουν τις αξιώσεις των μερών. Το σκεπτικό της απόφασης εστιάζει στην ανάγκη για ακριβή περιγραφή της επίδικης έκτασης, ώστε να μπορεί να εκδοθεί απόφαση σαφής και δεκτική εκτέλεσης. Το δικαστήριο επισήμανε ότι σε περιπτώσεις αναγνώρισης κυριότητας ακινήτων απαιτείται η σαφής περιγραφή του ακινήτου, τα όριά του και η ακριβής του θέση.
Παράλληλα, το δικαστήριο εξέτασε τη νομική κατάσταση της συγκεκριμένης έκτασης, ερευνώντας αν αυτή ήταν δασική, χορτολιβαδική ή νεκρά γαία κατά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κατά τη διαδικασία, η επίκληση δασικής μορφής από το Ελληνικό Δημόσιο κρίθηκε ανεπαρκής για την απόδειξη κυριότητας, καθώς το τεκμήριο κυριότητας των δασών δεν ισχύει στη Χίο σύμφωνα με τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας. Το Ελληνικό Δημόσιο κλήθηκε να αποδείξει την κυριότητά του με συγκεκριμένα στοιχεία, όπως η άσκηση πράξεων νομής για περίοδο άνω των είκοσι ετών.
Η απόφαση επικεντρώνεται στο ότι οι πράξεις νομής και η μακροχρόνια χρήση της επίμαχης έκτασης από το Ελληνικό Δημόσιο δεν επαρκούσαν για να αποδειχθεί ότι η έκταση ανήκει στο Δημόσιο με βάση τις διατάξεις περί χρησικτησίας. Ειδικά για τις εκτάσεις που υπήρχαν πριν το 1946, απαιτείται η απόδειξη συνεχούς κατοχής και διαχείρισης του ακινήτου από το Δημόσιο για περίοδο που να καλύπτει την έκτακτη χρησικτησία, είτε αυτή θεμελιώνεται στο Βυζαντινορωμαϊκό Δίκαιο είτε στην ισχύουσα ελληνική νομοθεσία.
Σε αυτό το πλαίσιο, η αγωγή του Δήμου Χίου στηρίχθηκε στην ιστορική χρήση της επίμαχης έκτασης και στην αδυναμία του Δημοσίου να παρουσιάσει επαρκή στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι η έκταση κατεγράφη ως δημόσια και αδιαμφισβήτητα περιήλθε στην ιδιοκτησία του Ελληνικού Δημοσίου.
Το δικαστήριο απέρριψε εν μέρει τις αξιώσεις του Ελληνικού Δημοσίου, υπογραμμίζοντας ότι δεν τεκμηριώθηκε επαρκώς η συνεχιζόμενη κυριότητα και νομή του ακινήτου από αυτό. Από την άλλη, ο Δήμος Χίου αναγνώρισε το δικαίωμα του να διεκδικήσει την έκταση, ενώ το δικαστήριο απέρριψε επίσης ορισμένες από τις αξιώσεις του, επικαλούμενο αοριστία στον τρόπο περιγραφής της έκτασης ως δασικής ή χορτολιβαδικής.
Η απόφαση αποτελεί σημαντική εξέλιξη, όχι μόνο για την ιδιοκτησιακή κατάσταση της συγκεκριμένης έκτασης στη Χίο αλλά και για τη διαδικασία χωροθέτησης και κατασκευής δομών υποδοχής μεταναστών, καθώς επηρεάζει τη δυνατότητα χρήσης της γης για τέτοιου είδους εγκαταστάσεις. Το δικαστήριο, λαμβάνοντας υπόψη τη νομολογία και τις εφαρμοζόμενες διατάξεις, απορρίπτει το δικαίωμα του Δημοσίου να θεμελιώνει κυριότητα με απλή επίκληση της δασικής μορφής της έκτασης χωρίς περαιτέρω απόδειξη της κυριότητάς του.
Η εν λόγω απόφαση είναι ενδεικτική της αυστηρής νομικής ανάλυσης που εφαρμόζεται σε θέματα ιδιοκτησιακών διαφορών και της ανάγκης για λεπτομερή τεκμηρίωση από τους διαδίκους, προκειμένου να θεμελιωθεί η κυριότητα και να υπάρξει καθοριστική δικαστική κρίση.
Η ιστορική απόφαση φέρει την υπογραφή των Δικαστών Αγγελικής Πολυμένη, Χαρίλαου Χατζηδημητρίου και Ευφροσύνης Καρανικολάου με γραμματέα τη Μαριάννα Σπάρταλη.
ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΕΡΟΣ Α
ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΕΡΟΣ Β
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
