«Να έχουμε ειρήνη, ποτέ πια πόλεμο.» Η ευχή του κυρ-Μιχάλη Κλαδιά ακούγεται γλυκά από τα χείλη ενός ανθρώπου που έζησε την κόλαση των στρατοπέδων συγκέντρωσης των Γερμανών, καταδικασμένος σε θάνατο στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Η «Βραδιά μνήμης» που διοργάνωσε την Κυριακή στο λιμανάκι της Αγ. Ερμιόνης ο ομώνυμος τοπικός Πολιτιστικός Σύλλογος ήταν αφιερωμένη στην περιπέτεια του.
Άφωνο το ακροατήριο παρακολούθησε τη συγκλονιστική αφήγηση του σε video, από την εκπομπή του συντονιστή της εκδήλωσης Δημήτρη Φρεζούλη «Ανθρώπινες διαδρομές».
Σπιουνιά
«Το 1944 έπεσε σπιουνιά στους Γερμανούς ότι φυγαδεύουμε από το λιμανάκι άτομα για τη Μέση Ανατολή αλλά ο πατέρας μου δεν μετέφερε. Τότε συνέλαβαν πολλούς, μαζί και τον πατέρα μου, αλλά τους μεγάλους τους άφησαν και πήραν τα παιδιά τους. Μας πήγαν στη Γκεστάπο που ήταν σε ένα σπίτι με γκρίζα σκούρη πέτρα στη Μπέλλα Βίστα. Στην ανάκριση φάγαμε πολύ ξύλο, μας έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο».
Ακολούθησε η μεταφορά στην Προκυμαία, στην οικία Φατσή. Εκεί έμαθαν ότι θα τους μεταφέρουν στη Θεσσαλονίκη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης «Παύλος Μελάς».
Έμειναν στη Μυτιλήνη μια εβδομάδα και από εκεί με καΐκια ξεκίνησαν για τη Θεσσαλονίκη.
«Είμαστε 38 άτομα, δέκα Θημιανούσοι. Ο Μαθιός Ζύμαρης που έλεγαν ότι ήταν της Ιντέλιτζενς Σέρβις, ο Ζυμαράκης και ο Αλέξανδρος Ζύμνης ήταν αλυσοδεμένοι», θυμάται.
Πίκολο
Εκεί ήταν κι’ ένας Γερμανός που τον γνώριζε από τη Χίο. «Πίκολο, εσύ fish (ψαράς) Ερμιόνη, εγώ Φρίξο θυμάται; Εγώ τι να κάνει, στρατιώτη είμαι», μου είπε και μου πέταξε δύο ψωμιά και ένα πακέτο τσιγάρα».
Θεσσαλονίκη
Μάιος μήνας, στρατόπεδο συγκεντρώσεως «Παύλου Μελά». Φόβος, κολαστήριο, σφαγείο.
«Μας πήγαν στους μελλοθάνατους. Σε κάθε δωμάτιο ήταν 60 κρεβάτια το ένα πάνω στο άλλο. Φαϊ και νερό σχεδόν τίποτα. Όταν πήγα ήταν 450 άνθρωποι και σε 45 μέρες είχαμε μείνει 200. Το διάλεγμα για τις εκτελέσεις γινόταν με κατάλογο, ο εκτελεστής ερχόταν στις δύο το πρωί και φώναζε ονόματα, μαρτύριο να περιμένεις από λεπτό σε λεπτό να έλθει η σειρά σου. Τους έπαιρναν κι άλλος φώναζε «ζήτω η Ελλάδα», άλλος «άχου, τα παιδιά μου», άλλος «προδότες» και καταριόταν τους Χίτες της Θεσσαλονίκης που ήταν μαζί με τους Γερμανούς. Τους έδεναν δύο - δύο, τους πήγαιναν στην Τούμπα και ακούγαμε τα πολυβόλα που τους σκοτώνανε».
Στοργή
Κάθε 15 μέρες οι Χιώτες της Θεσσαλονίκης τους έφερναν φαγητό και ο Ερυθρός Σταυρός ένα κουτί με σοκολάτες, καφέδες και άλλα.
Η Κοζάνη
Τα φοβερά περιστατικά πάρα πολλά. Την παραμονή της απόβασης στη Νορμανδία τους είπαν ότι θα πάνε κάποιους για έργα στην Κοζάνη. Όλοι ήθελαν να πάνε για να γλυτώσουν από το στρατόπεδο. «Διάλεξαν 101 άτομα, τους έδωσαν ψωμιά, τσιγάρα, και τους έβαλαν σε ξεχωριστό θάλαμο. Αυτοί χαιρόταν που θα έφευγαν από το στρατόπεδο Μελά, αλλά σε λίγο τους εκτέλεσαν.»
Στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο στην περιοχή της Αγ.Σοφίας, εκεί κατάλαβε ότι δεν θα εκτελεστεί.
Ελευθερώθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 1944. Σήμερα είναι 91 χρονών και την Κυριακή πήρε τα καλύτερα δώρα. Τα φιλιά της εγγονής Κατερίνας, του δισέγγονου Μιχάλη και την αγάπη των συγχωριανών του.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
