Όπου κι αν κοιτάξεις η Ελλάδα σε πληγώνει. Χτίσαμε δεκαετίες τώρα ένα κράτος δυνάστη, πιστέψαμε ότι θα μας εξασφαλίζει άκοπο μεροκάματο και τώρα δεχόμαστε τις συνέπειες της αφροσύνης μας.
Βρέθηκα την περασμένη Πέμπτη στο ΚΔΑΠ – ΜΕΑ στον Κοφινά. Εκεί, μέσα στο λάκκο, έχουμε επί χρόνια πετάξει το πιο ευαίσθητο τμήμα του πληθυσμού του νησιού, τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Χώρος δεν υπήρχε πουθενά αλλού για να λειτουργήσει η δομή του Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης και προσφέρθηκε η Ιερά Μητρόπολη να το στεγάσει. Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού, έστω κι αν ο χώρος είναι ακατάλληλος.
Τα κτιριακά προβλήματα της δομής τεράστια. Τα υπόγεια του κτιρίου γίνονται αποδέκτης όλων των νερών της περιοχής σε κάθε βροχόπτωση, ενώ και ο οργανισμός του κτιρίου θέλει γενναία συντήρηση για να ταιριάζει σε ειδική εκπαιδευτική δομή.
Εννοείται ότι το ΚΔΑΠ –ΜΕΑ λειτουργούσε επί χρόνια χωρίς άδεια. Κι όταν τα πράγματα ζόρισαν, συνδέθηκε η άδεια με τη χρηματοδότηση, οι υπεύθυνοι (βλ. Δήμος) προχώρησαν στην κατασκευή όσων ο νόμος ορίζει προκειμένου να αδειοδοτηθεί.
Γέμισε λοιπόν το κτίριο … τουαλέτες. Χώροι που χρησίμευαν για εργαστήρια ή αποθήκες μετατράπηκαν σε τρία wc για ΑμΕΑ, όταν τα προγράμματα καθημερινά απασχολούν λιγότερα από 20 παιδιά. Μαζί με κάποιες επιπλέον επεμβάσεις, διαχωρισμούς αιθουσών με εσωτερικές πόρτες ως επί τω πλείστον, το κτίριο αδειοδοτήθηκε.
Εν τω μεταξύ στα υπόγεια του δυο αντλίες λειτουργούν σε μόνιμη βάση για να βγάζουν τα νερά μετά από κάθε βροχή…
Αυτό το κράτος στήσαμε. Έναν τυπολάτρη για να δίνει πιστοποιητικά καταλληλότητας σε κτιριακές εγκαταστάσεις, φτάνει να έχουν ένα wc ανά 8 μαθητές και να αδιαφορεί αν τα θεμέλια του ίδιου κτιρίου εμποτίζονται απ’ τα βρόχινα νερά καθημερινά. Η εφαρμογή των νόμων υπεράνω κάθε λογικής!
Η επίσκεψη μου στο ΚΔΑΠ του Κοφινά φώτισε βέβαια και την άλλη όψη του νομίσματος. Επί χρόνια η δομή λειτουργούσε χωρίς άδεια, με ελλιπές προσωπικό, αν και η χρηματοδότηση για την απασχόληση του υπήρχε, και με σημαντικές καθυστερήσεις στην απόδοση των δεδουλευμένων των υπαλλήλων της. Βουνό αξεπέραστο φαίνονταν το πρόβλημα για τους προκατόχους (υπηρεσιακούς και πολιτικούς) του Γιώργου Παπαδόπουλου. Τρεις μήνες έφταναν στον αντιδήμαρχο Πρόνοιας για να στρώσει τα πράγματα.
Το κτίριο αδειοδοτήθηκε, η λειτουργία της δομής συνεχίστηκε απρόσκοπτα, ακόμα και την περίοδο των επισκευαστικών εργασιών, το λεωφορείο που μεταφέρει τα παιδιά συντηρήθηκε, προσλήφθηκαν τρεις επιπλέον ειδικοί υπάλληλοι και η μισθοδοσία καταβάλλεται κανονικά. Μέχρι και ο Οργανισμός του ΚΔΑΠ – ΜΕΑ ανανεώθηκε.
Άπαντες, εργαζόμενοι και γονείς των παιδιών πίνουν νερό στο όνομα του Γιώργου. Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων ΑμΕΑ, που είδε το ταμείο του να τινάζεται στον αέρα για να συντηρεί με δικά του έξοδα τη δομή, έπαψε να βάζει πια το χέρι στην τσέπη.
Πως τα κατάφερε ο Γιώργης; Κρατά στο χέρι του μαγικό ραβδί; Όχι φυσικά… Ο Παπαδόπουλος διαθέτει όλα τα στοιχεία που κάνουν έναν αιρετό αποτελεσματικό. Έχει λαϊκό αισθητήριο, ξέρει όμως μέχρι ποιου σημείου δεν πρέπει να μπλέκεται με την πελατειακή συμπεριφορά, έχει πρακτική σκέψη και κυρίως γνωρίζει μέχρι που φτάνουν οι δυνατότητες της κρατικής, στην περίπτωση του της δημοτικής μηχανής. Δεν δίνει εντολή και περιμένει να εκτελεστεί. Την παρακολουθεί διαρκώς, την ελέγχει και μόλις αντιληφθεί πως κάπου εδώ έφτασε στα όρια της η δυνατότητα του υπαλλήλου, αναλαμβάνει δράση ο ίδιος. Είναι πολύ απλή η συνταγή της αποτελεσματικότητας κι ο Γιώργης – κατά κοινή παραδοχή – την έχει πλήρως αποστηθίσει.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
