Διαβάζοντας διάφορες αναρτήσεις στο διαδίκτυο νιώθω τον θυμό των περισσότερων σχετικά με τη δολοφονία του 19χρονου στη Θεσσαλονίκη. Όντως είναι ένα πολύ θλιβερό γεγονός ανάμεσα σε τόσα άλλα παρόμοια που συμβαίνουν όχι μόνο για την υποστήριξη κάποιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Έχοντας μεγαλώσει στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν λίγες οι φορές που είδα να δέρνονται μπροστά στα μάτια μου «οπαδοί» αντίπαλων ποδοσφαιρικών ομάδων. Δεν ήταν λίγες οι φορές που είδα να μαλώνουν και να χτυπιούνται με μένος φίλοι μεταξύ τους που πριν από λίγες μέρες έπιναν παρέα, μόνο και μόνο γιατί ο ένας από τους δύο είπε κάτι για την ομάδα του άλλου.
Όχι, δυστυχώς δεν είναι καινούριο αυτό το φαινόμενο. Δυστυχώς δεν έχουμε ξεφύγει τώρα. Όλα αυτά, οι δολοφονίες, οι κακοποιήσεις κάθε τύπου συμβαίνουν χρόνια τώρα. Το θέμα των ομάδων υπάρχει χρόνια τώρα και φοβίζει πολύ κόσμο και νέα παιδιά. Γιατί επιλέγει κάποιος να είναι μέρος μιας ομάδας και πώς επιλέγει να φανατίζεται; Οι άνθρωποι είμαστε εγγενώς κοινωνικά πλάσματα με αποτέλεσμα πάντα να υπάρχει η τάση και η ανάγκη μας να ανήκουμε κάπου. Όταν δεν μπορούμε να διαχωριστούμε από τους άλλους ανθρώπους καταλήγουμε να συγχωνευόμαστε στο όνομα μιας ομάδας. Όταν νιώθουμε ανήμποροί και ανίκανοι ως μονάδα, όταν νιώθουμε πως η ζωή μας είναι άσχημη, όταν νιώθουμε δέσμιοι των προβλημάτων μας, μια ομάδα με κοινό σκοπό μοιάζει να είναι η μόνη λύση για να ενισχύσει το αίσθημα του ανήκειν και να μειώσει την απέραντη μοναξιά και το σκοτάδι. Έτσι, η ομάδα γίνεται ο μόνος σκοπός της ζωής και η μόνη λύση. Μην ξεχνάμε πως όταν ανήκω σε μια ομάδα, αυτή μπορεί να με κρύβει και να με υποστηρίζει. Δεν αναλαμβάνω την ευθύνη των πράξεών μου κατά μόνας, αλλά νιώθω ότι η ευθύνη αυτή μοιράζεται. Παράλληλα, όταν δεν έχω μάθει να αποδέχομαι την διαφορετικότητα του άλλου είτε στις προσωπικές επιλογές, είτε στη επιλογή της ποδοσφαιρικής του ομάδας, βλέπω αυτό που δεν συμφωνεί με τη δική μου αντίληψη ως εξαιρετικά απειλητικό. Δημιουργώ εχθρούς και βεντέτες, ανύπαρκτες, στο κεφάλι μου για να κρύψω τον απέραντο φόβο μου και την ανασφάλειά μου γι’ αυτό που είμαι. Και πώς γίνεται να τα νιώθω όλα αυτά; Γεννήθηκα έτσι; Δυστυχώς όχι. Οι άνθρωποι που αναζητούν κάποια ομάδα για να υπάρξουν και φανατίζονται με αυτή, δημιουργούν ισχυρούς δεσμούς μεταξύ τους ακριβώς επειδή μέσα στην οικογένειά τους αυτοί οι δεσμοί, η συναισθηματική σύνδεση ήταν ανύπαρκτα. Έτσι, ουσιαστικά ψάχνουν οικογένεια. Αν αναλογιστούμε όλες τις περιπτώσεις που ομάδες έδρασαν εγκληματικά εναντίον άλλων ομάδων, το μοτίβο είναι το ίδιο.
Άρα όχι, αυτό που συνέβη στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Ήταν κάτι που συμβαίνει χρόνια τώρα όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά στην κοινωνία, όταν ομάδες ατόμων επιτίθενται σε ομοφυλόφιλους, όταν ομάδες ατόμων επιτίθενται σε «αλλόθρησκους», όταν ομάδες ατόμων επιτίθενται σε γυναίκες, όταν ομάδες ατόμων επιτίθενται σε αλλοδαπούς. Το ίδιο μοτίβο είναι αλλά δυστυχώς πάντα χρειάζεται να συμβεί κάτι τόσο τραγικό όπως μια δολοφονία για να αφυπνιστούμε.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
