Σχεδόν 800 κιλά κρασί έκανε φέτος ο καπετάν Βαγγέλης Σταυράκης και ετοιμάζει ήδη το μεγάλο κατάλογο συγγενών και φίλων που θα τα χαρίσει. 67 χρονών, καπετάνιος από τους σεβαστότερους , αλλά, όπως λέει κι’ εκείνος “δεν μιλάμε τώρα για τη θάλασσα”. Στην πλώρη του, έχει πάντα τ’ αμπέλι στα Πυργιά και το κρασί του.
Ερασιτεχνική παραγωγή, πέρσι έκανε χίλια κιλά, “Κουράστηκα να το δωρίσω. Τώρα έχω κρατήσει ένα βαρέλι 200 κιλά του 2013, θα το φυλάξω μαζί με την παραγωγή του 2014 σε ειδικό μέρος για πολλά χρόνια και θα γίνει ακόμη καλύτερο. Το κάνω για το κέφι μου, δεν ασχολούμαι εμπορικά. Κάθε σεζόν καταστρώνω έναν κατάλογο και μοιράζω το κρασί μέχρι την τελευταία στάλα. Είναι μεράκι. Ο πατέρας μου είχε ένα μικρό αμπέλι και αποφάσισα να το καλλιεργήσω. Το κάνω από μεράκι κι’ εκτίμηση σε αυτούς που φύγανε», λέει για τους γονείς του Κώστα και Ευγενία ”.
Μένει στον Πειραιά, η δουλειά τον αναγκάζει να ταξιδεύει πολύ στο εξωτερικό, αλλά όταν είναι στην Ελλάδα κάθε Σαββατοκύριακο είναι στα Καρδάμυλα και ασχολείται με το αμπέλι του.
Μεράκι, χόμπι, αλλά για να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα θέλει ώρες, γνώσεις, έξοδα. “Τώρα που μπορώ οικονομικά τα κάνω όλα αυτά. Αν αύριο δεν μπορώ θα τα σταματήσω”.
Το κτήμα είναι 9 στρ., τα δυόμιση από κληρονομιά και τα υπόλοιπα από αγορές.
Η καλλιέργεια των σταφυλιών ήταν παλιό όνειρο, αλλά απόκτησε σάρκα και οστά από το 2009, μετά τη συνταξιοδότηση του.
Τα λιόδεντρα είναι 120, αγαπά πολύ τα νέα δέντρα, τις νυφούλες, όπως τις αποκαλεί. Τα κλίματα είναι 800. Ποικιλίες ονομαστές. Μαντηλαριά, Κοτσιφάλι Κρητικό, Σαββατιανό άσπρο, Ασύρτικο, Αλεξαντριανό Μοσχάτο λίγα Σιράχ και λίγα Μερλό.
Είναι κατηγορίες που ευδοκιμούν στο κλίμα μας και δίνουν καλό άσπρο και κόκκινο απόσταγμα. Φέτος θα φτιάξει δύο είδη κόκκινων κρασιών και ένα άσπρο.
Χαϊδεύει τις κληματαριές και τα τσαμπιά. «Αγαπώ αυτό που κάνω και το κτήμα γιατί ζούσαμε σε αυτό. Τα καλοκαίρια φτιάχναμε μια φρίζα με κλαδιά κάτω από τις ελιές και μέναμε εκεί. Δεν είχαμε αλλού να πάμε. Μικρασιάτες, πρόσφυγες, προκομμένοι εκεί πηγαίναμε και μέναμε τα καλοκαίρια. Αυτό το κτήμα είναι η ζωή μου, σ’ αυτό μεγάλωσα, σ’ αυτό έγινα άνθρωπος».
Παλιά τα άπλωναν στον ήλιο για να ξεραθούν και μετά τα πατάγανε για να πάρουν τους χυμούς τους. Τώρα τα κόβουν και τα πατάνε αμέσως, γιατί δεν θέλουν να παράγουν γλυκό κρασί, θέλουν μπρούσκο που αρέσει στα παιδιά του.
Όσο πιο άνυδρο είναι το έδαφος και πιο ξηρό το κλίμα της περιοχής παράγεται καλύτερο κρασί. Πρέπει όμως να έχει πολύ αγιάζι τη νύχτα και πολύ ήλιο την ημέρα, για να απορροφά όλο το νερό και να τα ψήνει. Θέλει πλούσιο, πολύ φρέσκο χώμα, κοπριά και ράντισμα με θειάφι για να μην αρρωστήσουν. Το μεγάλο μυστικό όμως του καπετάν Βαγγέλη είναι η χλωρική λίπανση.
«Το αμπέλι χρειάζεται κάλλιο. Σπέρνω κουκιές, τις θερίζω, σκάβω το αμπέλι, ανακατεύω το χώμα με τα κουκιά και γίνεται φυσικότατη λίπανση. Ακόμη πρέπει τα σταφύλια να είναι καθαρά χωρίς σάπιες ρόγες και στο μέτρημα να μην είναι περισσότερα από 13-14 γράδα. Όμως ο σημαντικότερος παράγοντας είναι το είδος, οι ποικιλίες και οι συνδυασμοί των σταφυλιών".
«Η πρόσμιξη Κοτσιφάλι με Μαντηλαριά μας δίνει καλό μαύρο κρασί. Το Κοτσιφάλι δίνει πλούσια αρώματα και η Μαντηλαριά πολύ χρώμα. Ενώνω ακόμη το περίφημο Σιράχ με Μαντηλαριά και Μερλόν. Για ακόμη πιο μυρωδάτο κρασί, μετά το άλεσμα τα αφήνουμε μέσα στη δεξαμενή δύο μέρες όπως είναι ανακατεμένα με τις φλούδες και τα άλλα φυσικά τους υλικά και μετά παίρνουμε το μούστο. Έτσι παίρνουμε από τις ρόγες όλο τους χυμούς και από τη φλούδα τις πλουσιότερες ουσίες, τους λεγόμενους στανίτες, που είναι το χρώμα, το άρωμα η δύναμη του σταφυλιού. Όλες οι ουσίες είναι στο φλοιό, το άλλο είναι ζουμί. Μετά βάζουμε το μούστο στα δρύινα βαρέλια και τον αφήνουμε να βράσει από ένα έως ενάμιση μήνα. Η παράδοση λέει ότι κανονικά πρέπει να το ανοίγουμε την ημέρα των Ταξιαρχών και στη συνέχεια το μεταγγίζουμε στα βαρέλια και τα μεταφέρουμε στο μόνιμο αποθηκευτικό χώρο».
Στα Καρδάμυλα υπάρχουν ακόμη αρκετά παλιά πατητήρια, αλλά φέτος ο καπετάν Βαγγέλης δοκίμασε για πρώτη φορά τις δικές του δεξαμενές.
Αγόρασε δύο νέες και τέσσερα βαρέλια των 200 λίτρων το καθένα. Συνολικά μαζί με τα παλιά, έχει επτά δρύινα δρύινα βαρέλια στα οποία γίνονται οι διαδικασίες της διαμόρφωσης και της παλαίωση των κρασιών. «Μέχρι τα πέντε πρώτα χρόνια το κρασί παίρνει μυρωδιά από το βαρέλι. Μετά για να παραμείνει μέσα και συνεχιστεί η διαδικασία της παλαίωσης πρέπει να το ανοίξουμε, να το ξύσουμε, να το κάψουμε, για να αποκτήσει πάλι τις ευεργετικές ιδιότητες του δρύινου».
ΠΥΡΓαIΑ, η γη των Πυργιών. Στην ετικέτα που ζωγράφισε η κόρη του, απεικονίζεται ο Αϊ Νικόλας ο Πριναρίτης, η περιοχή που γεννήθηκε και μεγάλωσε.
Αυτό σημαίνει αγάπη, αυτό είναι μεράκι για ποιότητα ζωής.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
