22.500 παιδιά γράφουν οι κατάλογοι του Κοκκάλειου Μαιευτηρίου και της κλινικής Αργυρούδη ότι έφερε στη ζωή με τα χέρια της. Με καμάρι λέει ότι δεν έχασε κανένα μωρό σε τοκετό, παρά το ότι πολλές φορές αναγκάσθηκε να κάνει αεροβαπτίσματα σε εξαμηνίτικα και εφταμηνίτικα μωρά. Είναι η γηραιότερη μαία της Χίου Καλλιόπη Παπαλιώδη Χαψιά, 93 ετών γεμάτη όρεξη για ζωή.
«Έχω δισέγγονο, αν δεν πιάσω τρισέγγονο αποκλείεται να πεθάνω, έχω όρεξη και θέληση για ζωή» λέει γεμάτη αισιοδοξία και θάρρος.
Γεννήθηκε στα Μεστά, όπου έβγαλε και το δημοτικό σχολείο. Ακολούθησε το τετρατάξιο γυμνάσιο στο Παρθεναγωγείο, δίπλα στη Βιβλιοθήκη Κοραή. Κατέβαινε από τα Μεστά με το μουλάρι, τόση ήταν η θέληση της. Στη συνέχεια πέρασε με εξετάσεις και φοίτησε στην δημόσια Σχολή Μαιών του μαιευτηρίου της Έλενας. Είναι η πρώτη γυναίκα που έφυγε από τα Μεστά για να σπουδάσει.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1930 επέστρεψε στη Χίο και άρχισε να δουλεύει στο Κοκάλειο μαιευτήριο για την πρακτική της εξάσκηση, όπου έμεινε τελικά έως το 1975 που συνταξιοδοτήθηκε.
«Δεν είχαμε αναισθησιολόγους, κοιμίζαμε τις μητέρες με αιθέρα. Αργότερα ο Τσαμπλάκος έφερε τις πρώτες θερμοκοιτίδες και βεντούζες με τις οποίες βγάζαμε πιο εύκολα τα παιδιά».
Κάθε τρία χρόνια έπαιρνε βαθμό, μέχρι που έγινε διευθύνουσα Μαία υπεύθυνη του μαιευτηρίου, με διευθυντή το Δημήτρη Τσαμπλάκο.
«Δύσκολα χρόνια, χωρίς τα σημερινά μέσα διάγνωσης και τοκετού. Εργαλεία είχαμε τα σίδερα, τις ευρυουργίες, τις ευρυοτομές, τους βασιοθρήπτες, και άλλα. Δεν είχαμε αναισθησιολόγους, κοιμίζαμε τις μητέρες με αιθέρα. Αργότερα ο Τσαμπλάκος έφερε από τη Γερμανία τις πρώτες θερμοκοιτίδες και βεντούζες με τις οποίες βγάζαμε πιο εύκολα τα παιδιά. Δεν κάναμε καισαρικές, δεν υπήρχαν αντιβιώσεις και άλλα φάρμακα, εξαντλούσαμε το χρόνο στο κάθε περιστατικό για να γεννήσει φυσιολογικά, είχαμε υπομονή και αγάπη για την κάθε μάνα και το παιδί που θα έφερνε στον κόσμο».
Άλλες μαίες ήταν η Ξένη Μαστροπέτρου και η Ελένη Πιπερίδου. Για νοσοκόμες έφερνε η ίδια τις πρακτικές από τα χωριά. Το προσωπικό του μαιευτήριου ήταν δύο καθαρίστριες, μια μαγείρισσα, μια παραμαγείρισσα, μία σιδερώστρα, ένας κηπουρός και ένας θυρωρός.
«Εκείνα τα χρόνια οι γυναίκες στα χωριά γεννούσαν στα σπίτια, στο μαιευτήριο δεν πήγαιναν περισσότερες από 15 με 20 κάτοικοι της πόλης. Αλλά το Κοκκάλειο απόκτησε τέτοια φήμη, που σύντομα το εμπιστευόταν πιά όλες οι οικογένειες και απο τα 64 χωριά της Χίου».
Πέρασε καλά χρόνια, όπως λέει. Ακόμη και την περίοδο της κατοχής.
«Το μαιευτήριο ήταν κλεισμένο μέσα στο περίφημο Γερμανικό τρίγωνο και έμπαινα με πάσσο. Ο Τσαμπλάκος ήταν Γερμανόφιλος και μας έφερνε τα τρόφιμα με τα τσουβάλια».
«Μια γυναίκα γέννησε τρίδυμα, τα’βγαζε με κάποια λεπτά διαφορά. Όταν πήγα στον πατέρα την πρώτη και τη δεύτερη κόρη, δεν είπε τίποτα. Στην τρίτη, είπα πώς να του το πω… Πάω και του λέω έχεις τρείς χαριτωμένες κόρες και τότε αυτός με μούντζωσε».
Η μνήμη της είναι ξυράφι. Γυρίζει σε χρόνια περασμένα και θυμάται τα πάντα.
Ωραία περιστατικά, αλλά και σημαντικά γεγονότα που δεν μπορεί να ξεχάσει.
«Μια γυναίκα γέννησε τρίδυμα, τα’βγαζε με κάποια λεπτά διαφορά. Όταν πήγα στον πατέρα την πρώτη και τη δεύτερη κόρη, δεν είπε τίποτα. Στην τρίτη, είπα πώς να του το πω… Πάω και του λέω έχεις τρείς χαριτωμένες κόρες και τότε αυτός με μούντζωσε»,θυμάται και γελάει με την ψυχή της.
Ξεγέννησε όμως και ένα παιδί με την καρδιά έξω από το σώμα του και δύο σιαμαία ενωμένα στην πλάτη. Αυτά δεν έζησαν. Έζησε όμως ένα παιδί που γεννήθηκε χωρίς χέρια.
Θυμάται ακόμη το σεισμό του 1949.
«Γεννημένες γυναίκες έπεφταν κάτω από τα κρεβάτια με τα μωρά στην αγκαλιά. Πολλές έπαιρναν δρόμο και φεύγανε. Στήσαμε αντίσκηνα στον κήπο και για αρκετό καιρό ξεγεννούσαμε στην αυλή».
Είχε αποκτήσει πολύ μεγάλη φήμη για τις ικανότητες της.
«Είχαν ανοίξει πια μαιευτικές κλινικές. Όταν είχαν δύσκολα περιστατικά μου έστελναν τις μητέρες και τις ξεγεννούσα εγώ. Άνθρωποι που είναι σήμερα 70 και75 χρονών, όταν με βλέπουν μου φιλούν τα χέρια, μας έσωσες, μου λένε. Αυτή είναι η καλύτερη αμοιβή μου».
Μετά την συνταξιοδότηση της, τη ζήτησε ο Γιάννης Αργυρούδης. Στην αρχή δεν δέχθηκε, αλλά εκείνος πήγε και τη δήλωσε στο Υγειονομείο σαν μαία του.
Πήγε μόνο στις νυχτερινές βάρδιες. «Έμεινα τρία χρόνια, είναι εξαιρετικός ιατρός και άνθρωπος. Συζητούσαμε στα δύσκολα περιστατικά. Παλμοί καλοί, να περιμένουμε και απόψε, Γιάννη να κοιμηθούμε εδώ. Με άκουγε και τον άκουγα. Εύχομαι ο γιος του να του μοιάσει».
Ο Ι. Αργυρούδης την τίμησε το 2013, σε μια συγκινητική εκδήλωση.
Μίλησε για εκείνη με πολύ θερμά λόγια, την έκανε να κλαίει. Υποκλιθείτε, είπε στον κόσμο, την ώρα που τις απέδιδε βραβείο και έπαινο.
Τον ίδιο χρόνο την τίμησε και το χωριό της.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ κανένα, τους θυμάμαι και κλαίω. Μου έκαναν μεγάλη τιμή».
Συμβουλεύει τα νέα κορίτσια να γίνονται μαίες, είναι η πιο ευλογημένη και ωραία δουλειά για τις γυναίκες, όπως λέει.
«Να γίνονται μαίες και να έχουν υπομονή και αγάπη για τη δουλειά τους. Να κάθονται δίπλα στις γυναίκες όταν κάνουν τους πόνους τους, να μην βιάζονται, να προσπαθούν όσο το δυνατόν να τις ξεγεννούν φυσιολογικά, να μην καταφεύγουν στην καισαρική. Διαστολή δίδραχμου, μικρή παλάμη, μεγάλη παλάμη, αυτό ήταν γεννήσαμε, δεν είναι δύσκολο».
Πριν λειτουργήσει το Κοκάλειο μαιευτήριο ξεγεννούσε τις γυναίκες μια πρακτική μαμή, η κυρία Ευγενία από την Κωνσταντινούπολη. Δεν είχε σπουδάσει, αλλά δεν υπήρχε και άλλη στην πόλη.
Η κυρία Κατερίνα ξεγέννησε μόνη το πρώτο της παιδί.
«Εγώ έκοψα τον αφαλό, εγώ έκανα τα πάντα στην Ευτυχία. Τον Αλέξανδρο τον γέννησα στο Κοκάλειο μαιευτήριο».
Εμείς κρατάμε την υπόσχεση της ότι θα μας καλέσει στα βαφτίσια του τρισέγγονου της!
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
