Οι σχέσεις των σούπερ μάρκετ με τους προμηθευτές τους έχουν περάσει από σαράντα κύματα. Κατά κανόνα κινούνται στα όρια της φουρτούνας. Η φουρτούνα όμως εξελίσσεται σε καταιγίδα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες περίπου με τις εκπτώσεις και τις άλλες παροχές των εμπόρων για την προσέλκυση των πελατών.
Την τελευταία διετία ωστόσο, περισσότερο από ποτέ έχει μπει στο τραπέζι των «θυελλωδών» συζητήσεων και ο χρόνος αποπληρωμής των προμηθευτών. Το διάστημα αποπληρωμής των προϊόντων καταβάλλονταν στην καλύτερη περίπτωση σε 60 ημέρες και στη χειρότερη μπορεί και να έφτανε τις 150 ημέρες.
Η κρίση, όμως και ο φόβος των πτωχεύσεων έχουν οδηγήσει τους προμηθευτές να ασκούν ισχυρές πιέσεις στα σούπερ μάρκετ προκειμένου να λαμβάνουν τα χρήματά τους νωρίτερα. Κάποιοι μάλιστα απαιτούν να πληρώνονται μέσα σε έναν μόλις μήνα, ενώ δεν είναι λίγες και οι περιπτώσεις όπου ζητούν και προπληρωμή για να στείλουν τα προϊόντα τους, όπως υποστηρίζουν οι Π. Γιαννούμης του «Χαρά» και ο Παντελής Λαμπρινούδης του «Key Food”. Κοινός παρονομαστής και των δύο η έλλειψη ρευστότητας στον χώρο του εμπορίου.
Η ασφυκτική πίεση για εξόφληση σε όσο το δυνατόν συντομότερο χρόνο, έχει σημάνει συναγερμό στο λιανεμπόριο, το οποίο χρησιμοποιεί ως βασικό όπλο στα επιχειρήματα του τη μεγάλη πτώση της κατανάλωσης η οποία συνδέεται άμεσα με ένα από τα δύο μεγάλα όπλα που έχουν στη διάθεση τους τα σούπερ μάρκετ.
Τη μεγαλύτερη, σε σχέση με το παρελθόν, παρουσία των προϊόντων στα ράφια. Δεδομένου ότι η ανάπτυξη των σούπερ μάρκετ έχει στηριχθεί εν πολλοίς στις προσφορές και τις παροχές, οι έμποροι θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά να εξασφαλίσουν, αν όχι μεγαλύτερες, τουλάχιστον τις ίδιες εκπτώσεις με αυτές που λάμβαναν και τις πληρωμές σε ένα λογικό γι’ αυτούς χρόνο.
Κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο, αλλά τουλάχιστον δεν είναι αδύνατο.
Το πρώτο ισχυρό χαρτί που ρίχνουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων είναι τα προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας, η δυναμική των οποίων είναι τεράστια. Τα προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας κινούνται πάρα πολύ και χαμένες θα είναι οι πολυεθνικές και οι προμηθευτές που θα παίρνουν παραγγελίες και θα συντηρούνται, αλλά θα χάνουν την υπεραξία από την πώληση δικών τους προϊόντων», προσθέτει ο Π. Γιαννούμης.
Το δεύτερο δυνατό όπλο είναι η έξοδος από τα ράφια. Σε όσα προϊόντα δεν ανήκουν στις κατηγορίες αυτών που έχουν μεγάλη κατανάλωση, οι εταιρίες που τα παράγουν ή τα εμπορεύονται θα βλέπουν την πόρτα εξόδου…. Όπως επισημαίνει όμως ο Π. Λαμπρινούδης, εδώ οι πολυεθνικές παίζουν το χαρτί της διαφήμισης. Πρώτα διαφημίζουν το προϊόν με αποτέλεσμα να αναγκάζουν τα σούπερ μάρκετ να το προμηθεύονται επειδή το ζητάνε οι πελάτες και με τη μέθοδο αυτή επιχειρούν και εν πολλοίς το καταφέρνουν, να επιβάλλουν τους όρους τους.
Απ’ ότι φαίνεται μετά από αρκετά χρόνια ομολογουμένως, το 2013 αναμένεται να καταγραφεί ως η χρονιά της απόλυτης κόντρας των δυο μερών. Θα βλέπουμε τα ράφια και δεν θα πιστεύουμε στα μάτια μας.
Το γεγονός είναι, όπως υποστηρίζουν και οι δύο ότι η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη και για τις περιφερειακές επιχειρήσεις θα γίνει ακόμη πολύ δυσκολότερη, αφού στις μικρές επαρχιακές κοινωνίες λειτουργούν συναισθηματικά και δεν προβαίνουν σε περικοπές, ακόμη και στο υπαλληλικό προσωπικό.
Ο τζίρος μειώνεται παρά το ότι τα επισκέπτεται περισσότερος κόσμος όμως ψωνίζουν συχνότερα αλλά πολύ λιγότερο και βέβαια προγραμματισμένα, χωρίς τις παλιές σπατάλες από τις οποίες υπήρχε μεγαλύτερο κέρδος για τα τοπικά σούπερ μάρκετ.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
