Σε δυο πυλώνες στηρίχθηκε η συνεισφορά του αείμνηστου Βασίλη Κωνσταντακόπουλου στη Μεσσηνία. Ο πρώτος έστριψε μέρος του επαγγελματικού ενδιαφέροντος του από τη θάλασσα στον τουρισμό, επανεπενδύοντας στη γενέτειρα κάποια από τα χρήματα που του εξασφάλισαν τα καράβια. Ο δεύτερος ήταν η πίστη πως το Costa Navarino άλλαζε θεαματικά την ως τότε δυναμική της Μεσσηνίας, ώστε ο εμπνευστής και υλοποιητής του υπέμεινε ως και τα αμέτρητα εμπόδια της ελληνικής διοίκησης και προφανώς τη μίζερη τοπική κριτική.
Σήμερα όλη η Μεσσηνία πίνει νερό στο όνομα του αείμνηστου καπ. Βασίλη, ολόκληρη η οικονομική φυσιογνωμία του νομού περιστρέφεται γύρω από το δικό του υλοποιημένο πια όραμα.
Ένα σύνηθες ερώτημα όσων επισκέπτονται τη Χίο και διαπιστώνουν την ένδεια του νησιού σε ιδιωτικές επενδύσεις είναι πως είναι δυνατόν να παρατηρείται κάτι τέτοιο σε έναν τόπο μήτρα εφοπλιστικού κεφαλαίου. Πράγματι, με τη μικρή εξαίρεση του Αργέντικου του καπ. Λ. Κτιστάκη, οι υπόλοιποι πλοικτήτες του νησιού απέφυγαν συστηματικά την ανάπτυξη αλλότριων με τη θάλασσα επενδυτικών σχεδίων στο νησί τους, μολονότι έχουν επεκταθεί σε αυτές, κυρίως σε χώρες του εξωτερικού. Η αίσθηση πως αν ανακατευτούν με τα πίτουρα θα τους φάνε οι κότες κυριάρχησε μέχρι τώρα στο σκεπτικό τους και συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τη Χίο ως προορισμό ολιγοήμερων οικογενειακών διακοπών, το πολύ και καμίας σημαντικής ή ασήμαντης δωρεάς για να συγχωρούνται τα πεθαμένα τους.
Το επενδυτικό σχέδιο των Κεραμείων είναι η πρώτη ουσιαστική πρόκληση του νησιού να υποδεχτεί μια μεγάλη, για τα δεδομένα του, επένδυση, με διασφαλισμένους πόρους από πρόσωπο με καταγωγή από τη Χίο.
Με σιγουριά κανένας δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι οι διθύραμβοι αιρετών και Μέσων αρκούν για να μετατρέψουν τα σημερινά σχέδια σε επένδυση. Η προδιάθεση υλοποίησης της είναι ασφαλώς αδιαμφισβήτητη, δεν εγγυάται ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα. Έχει ακουστεί κατά κόρον ότι ο κ. Λ. Κολάκης αναζητεί εταίρο από την τουριστική βιομηχανία ή έστω σχήμα με γνώσεις της τουριστικής αγοράς για να αναλάβει τη διαχείριση της επένδυσης. Άγνωστο αν τα έχει ακόμα εντοπίσει. Είναι πρόδηλο, επίσης, πως ένα επενδυτικό ενδιαφέρον δεν διατηρείται εσαεί, θυμίζω ότι συμπληρώνει ήδη σχεδόν πενταετία από την αγορά του οικοπέδου. Είναι συνάρτηση των ρυθμών του ελληνικού Δημοσίου και, πέρα από τους πανηγυρισμούς για την υπαγωγή του σχεδίου σε fasttrack διαδικασίες, φρόνιμο είναι να περιμένουμε πόσο fast θα αποδειχθούν, από ένα Δημόσιο που γλυκοβλέπει σαν ξερολούκουμο τέτοιες ευκαιρίες για πολλούς ευνόητους λόγους. Υπάρχει τέλος κι η παράμετρος της αντοχής σε όσα βάσανα θα περιβάλουν την επένδυση. Αναμενόμενο είναι – το έχουμε ζήσει με κάθε ευκαιρία – ότι η υποδοχή της επένδυσης στην άνυδρη από επενδύσεις Χίο θα βρει στο δρόμο της και τους παραδοσιακούς αντιρρησίες.
Σχεδόν όλοι οι ενασχολούμενοι με τον τουρισμό συμφωνούν ότι το ερώτημα «πρώτα οι ιδιωτικές ή οι δημόσιες επενδύσεις» ισοδυναμούσε μέχρι τώρα με το δυσεπίλυτο «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα». Απρόσμενα, για την περίοδο που διανύουμε, η «κότα» βρέθηκε, είναι η διάθεση του Κολάκη να επενδύσει. Και συνεπακόλουθα να γεννηθούν και τα «αυγά» της ώθησης των δημοσίων επενδύσεων σε επίπεδο υποδομών.
Για να γίνει όμως ο Λ. Κολάκης ο αντίστοιχος Β. Κωσταντακόπουλος της Χίου είναι απαραίτητο:
Δεν είναι εύκολη η τριάδα των παραπάνω προαπαιτούμενων. Καθόλου εύκολη.
Μιζέρια, μιζέρια, μιζέρια…
Κυκλοφορούν ήδη πολλά αντεπιχειρήματα για την επένδυση και θα βγουν ακόμα περισσότερα μόλις φανεί ότι έχει σοβαρές πιθανότητες να προχωρήσει. Ως συνήθως ακούγονται σημεία και τέρατα.
Επιφυλάξεις για την τύχη των παλαιοντολογικών ευρημάτων της περιοχής, μια ευθεία αμφισβήτηση της ικανότητας εποπτείας των εξαιρετικών αρχαιολογικών υπηρεσιών στο νησί μας. Και σιωπή, ηχηρή σιωπή, για το γεγονός ότι σήμερα – και αύριο χωρίς την επένδυση – όλα αυτά παραμένουν απροστάτευτα στη βορά κάθε καλοθελητή.
Αμφισβήτηση ως και του δικαιώματος της ιδιοκτησίας, γιατί λέει τα Κεραμεία είναι κτηριακές εγκαταστάσεις διατηρητέου χαρακτήρα.
Χαρακτηρίζεται ύποπτη η απουσία σαφούς ένδειξης για το ποιος θα διαχειρίζεται το πάρκο παλαιοντολογικών ευρημάτων, λουφάξαμε όμως όταν μουσειακά η ανάδειξη και προβολή της μαστίχας πέρασε, με τις ευλογίες σύμπασας της τοπικής κοινωνίας, στο Πολιτιστικό Ίδρυμα της Τράπεζας Πειραιώς.
Τίθενται θέματα «κοινωνικού ελέγχου» της επένδυσης, λες και απουσιάζουν οι αρμόδιοι θεσμικοί φορείς και βρισκόμαστε σε σοβιετοκρατούμενη επικράτεια.
Ξεχειλίζει η μιζέρια, παραβλέπονται στοχευμένα τα τεράστια οφέλη από την υλοποίηση της επένδυσης. Δεν ήρθε ο καιρός να ακουστεί δυνατά και η φωνή της λογικής;
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
