Τραβήχτηκε η νέα διαχωριστική γραμμή στη χώρα. Απ’ τη μια της πλευρά οι κιοτήδες, όσοι τρέμουν στην ιδέα εξόδου της χώρας απ’ την ευρωπαϊκή νομισματική ένωση και όσα άδηλα θα περάσουμε το αρχικό, μικρό ή μεγάλο απροσδιόριστο είναι και αυτό, διάστημα. Απ’ την άλλοι οι λεβέντες, όσοι είναι έτοιμοι να πέσουν στη φωτιά με το επιχείρημα ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Όσοι υμνούν το Κούγκι και την όποια σύγχρονη μορφή του.
Τολμώ να αποκαλύψω πως ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Δεν με άγγιξε η σπορά του προεκλογικού τρόμου απ’ την τότε συγκυβέρνηση, μα όσο περνά ο καιρός τόσο περισσότερο σκιάζομαι. Τρέμω για το αύριο γιατί αντικρίζω κατάματα το σήμερα και – ξέρετε – ούτε εγώ έχω τίποτα να χάσω.
Ακούω όμως την επιχειρηματολογία εξόδου της χώρας από το ευρώ να στοιχειοθετείται σ’ αυτή τη λογική, της ισοπέδωσης των πάντων, και αναρωτιέμαι ολοένα και περισσότερο, αν αυτό μπορεί να αποτελεί εθνικό στόχο. Να χάσει ό,τι του έμεινε κι αυτός που ακόμα αντέχει, επειδή όλοι εμείς οι υπόλοιποι δεν προνοήσαμε, δεν είχαμε την οξυδέρκεια του ή πιστέψαμε ότι υπάρχουν κάποιοι άλλοι διαρκώς υποχρεωμένοι να μας νταντεύουν.
Οι ναυαγισμένες μέχρι τώρα διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας φέρνουν διαρκώς στο μυαλό μου το ερώτημα: για να είσαι διατεθειμένος να επιλέξεις τη ρήξη, δεν πρέπει πρώτα απ’ όλα να γνωρίζεις τι περιλαμβάνει; Τονώνει καθημερινά το φόβο μου η απροθυμία όσων έχουν την ευθύνη να επιλέξουν την τελική λύση να μου περιγράψουν με ευκρίνεια την επόμενη μέρα. Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις της ρήξης, ώστε να τις σταθμίσω, να δω αν τις αντέχει η καμπούρα μου κι όλων των άλλων που σέρνω πίσω μου ως ευθύνη. Ενισχύει τις ανησυχίες μου η ανυπαρξία ενός επεξεργασμένου πλάνου για το πώς θα αλλάξει το μοντέλο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας αποκλειστικά από απελπισμένους, αν έτσι καταντήσουμε όλοι. Και πως θα ξεφύγει ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας, η ατμομηχανή της, από το φαύλο κύκλο της, όταν όλη η πεντάμηνη έγνοια της κυβέρνησης περιορίζεται στην ΕΡΤ και τις λοιπές κρατικοδίαιτες δυνάμεις.
Σκιάζομαι κι από έναν επιπλέον λόγο. Οσάκις είδα την πλατεία να γεμίζει τις τελευταίες δεκαετίες, δεν μου βγήκε σε καλό. Λειτουργούσε παραπλανητικά για το δημόσιο συμφέρον, εξυπηρετούσε τελικά μικροκομματικά συμφέροντα.
Τούτο το σύννεφο φόβου έχει επιβληθεί στη σκέψη μου. Δεν πέτυχε να μου το επιβάλλει η προεκλογική τακτική Σαμαρά – Βενιζέλου, πέτυχε να το εγκαταστήσει η μετεκλογική διακυβέρνηση Τσίπρα.
Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.
Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.
facebook
youtube
instagram
X
