Κάποτε υπήρχε το «αποφασίζουμε και διατάζουμε». Σήμερα το αντίστοιχο είναι: «αας αρέσει δεν σας αρέσει, εμείς θα το ψηφίσουμε». Ο λόγος για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που είναι προφανές ότι μεταβάλλει μια για πάντα οποιονδήποτε κανόνα γνωρίζαμε σχετικά με τις ασφαλιστικές εισφορές και τις συντάξεις. Επί του θέματος έχουν ακουστεί πολλά και έχουν γραφτεί άλλα τόσα. Οφείλουμε όμως να αναγνωρίσουμε στην κυβέρνηση ότι δεν προκάλεσε μόνη της αυτό τον όλεθρο στο ασφαλιστικό σύστημα. Το πρόβλημα υπήρχε, ήταν οξύ, έντονο και τόσο οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ όσο και εκείνες της Ν.Δ. «πρόλαβαν και την έκαμαν...» που θα έλεγε και ο επίτιμος, προτού σκάσει η βόμβα στα χέρια τους.
Σήμερα, με τους συνταξιούχους να κινδυνεύουν να είναι περισσότεροι από όσους εργάζονται στην πραγματική οικονομία, δηλαδή στον ιδιωτικό τομέα που πληρώνει ένα σκασμό λεφτά, κάθε λύση που θα έφθανε πιθανά θα μετρούσε παρόμοιες ή ίδιες αντιδράσεις.
Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις με φίλους έχω ακούσει πολλά. Άλλος εκφράζει μια πολύ ακραία πρόταση του τύπου «δεν ξαναπληρώνω», άλλος υποστηρίζει ότι υπάρχει μέση οδός και κάποιος άλλος δεν ξέρει να τοποθετηθεί επί του θέματος. Θα ασχοληθώ με τον τελευταίο. Ξέρετε πόσοι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν έχουν ιδέα τι πληρώνουν, τι υπηρεσίες λαμβάνουν για να πληρώνουν, ποιους πληρώνουν και μέχρι πότε θα τους πληρώνουν; Ελάχιστοι...
Το μόνο δίκαιο που θα μπορούσα να διακρίνω είναι ότι εφόσον προκύπτει πως κανένα σύστημα και καμία λύση δεν πρόκειται να αποδώσει τώρα ή στο μέλλον τουλάχιστον σύμφωνα με όσα γράφονται, το δίκαιο είναι να μας δοθεί η σωστή επιλογή: αν επιθυμούμε να παραμείνουμε ασφαλισμένοι, να πληρώνουμε και κάποια στιγμή να λάβουμε ένα μέρος από το απόθεμα των κρατήσεων μας ως σύνταξη ή αν το σύγχρονο, ισόνομο και δίκαιο κράτος όπως λέει και η Βάσω Μιχαλοπούλου, μας δίνει το δικαίωμα να απαλλαγούμε δια παντός από την υποχρέωσή μας να πληρώνουμε για κάτι που ουδέποτε προφανώς θα χρησιμοποιήσουμε, κοινώς... την σύνταξη. Να έχω το δικαίωμα να το αρνηθώ. Να μην πληρώνω και να μην με πληρώνει το κράτος ούτε ένα σεντς.
Γιατί το κράτος δικαίου δεν παρέχει στον καθένα μας το δικαίωμα να μην έχει συνταξιοδοτικές απαιτήσεις από αυτό, αλλά να μην πληρώνει και μια περιουσία κάθε μήνα γιατί απλά... δεν υπάρχει πλέον;
Το πρόβλημα με το πως θα εξευρεθούν οι πιστώσεις για την πληρωμή των σημερινών και των αυριανών συντάξεων είναι πιο μεγάλο και από την ίδια την οικονομική επιβίωσή μας.
Δεκαετίες στήθηκαν με κάθε βρώμικο τρόπο από το πολιτικό σύστημα και με κάθε παράνομο μέσο όλες οι μέθοδοι προκειμένου μια μεγάλη μερίδα πολιτών να βρίσκουν τρόπο να βγαίνουν πρώρα στη σύνταξη. Να παίρνουν δύο και τρεις συντάξεις μαζί. Εφάπαξ εκατομμυρίων που έγιναν αυτοκίνητα, μετοχές χρηματιστηρίου, ομόλογα. Πληρώνονταν σα να δουλεύουν, αλλά από το σπίτι τους. Τότε θεωρούσαν τους εαυτούς τους προνομιούχους. Σήμερα, κλαίνε με μαύρο δάκρυ όχι για τον εαυτό τους, αλλά για τα παιδιά τους που βρέθηκαν να πρέπει να δημιουργήσουν κάτι στη ζωή τους στην άβυσσο που οι γονείς του παρελθόντος με τα χέρια τους έφτιαξαν. Και έτσι, καταδικάζουμε γενιές και γενιές σε μια απύθμενη υποκρισία που εννοείται πως δεν οδηγεί πουθενά.
Ποια εθνική σύνταξη; Ποιες εισφορές; Ποια μεθοδολογία και ποιο μοντέλο προτείνει μια οριζόντια λύση που δεν σηκώνει και δεν αντέχει καμία εναλλακτική πρόταση, ακόμη και με την ίδια την ατομική ευθύνη των πολιτών να επιλέξουν;
Γυρίστε στα δύο πρώτα ερωτήματα του κειμένου και απαντήστε λοιπόν αν εντοπίζεται διαφορές....
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
