Οκτώ χρόνια πριν είχα περικυκλωθεί από εχθρούς. Εκείνους ντε που φθονούν την ελληνικότητα μας. Σε μια ταβέρνα της Ρόδου εγώ και η σύζυγος, νιόπαντρο τότε ζευγάρι, και τριγύρω μας ασπρουλιάρηδες, ξεπλυμένοι ή κοκκινόκωλοι απ’ την πολύωρη έκθεση τους στον ήλιο του νησιού των ιπποτών.
Οι τσίπηδες, λες κι ήταν συνενοημένοι. Τρία - τέσσερα άτομα στο κάθε τραπέζι, την έβγαζαν με μια σαλάτα, άντε το πολύ κι ένα greek mousaka διαιρεμένο σε ισάριθμα κομμάτια. Ενώ εμείς…
Μια σαλάτα με τα όλα της, τέσσερις – πέντε μερίδες ορεκτικά και για το τέλος μια ψαρούκλα ένα μέτρο, με τα γλυκά μας, τα ουζάκια μας. Οι οχτροί μας κοιτούσαν καχύποπτα. Δεν πίστευαν στα μάτια τους με κάθε νέα άφιξη στο τραπέζι μας. Στο τέλος άρχισαν τα επιφωνήματα και περίμεναν να δουν το αποτέλεσμα. Δυο στόματα θα κατατρόπωναν όσα προσγειώθηκαν στο τραπέζι;
Την τελική κατάληξη τη φαντάζεσθε. Απ’ τα δικά τους τραπέζια δεν περίσσεψε ψίχουλο. Απ’ το δικό μας χόρτασαν όλες οι γάτες της γειτονιάς. Η δική τους τσέπη δεν φαντάζομαι να πόνεσε, η δική μου ακόμα θυμάται τη … λυπητερή. Φαντάζομαι δε πως, αν τους δω σήμερα, οι εχθροί θα είναι στα ίδια κιλά με τότε που τους πρωτοσυνάντησα, τα δικά μου … κυβικά είναι προφανώς πολλαπλάσια.
Τους «εχθρούς» τους συναναστρέφομαι τώρα όλο και πιο συχνά, εκεί ψηλά στο Άγιο Γάλας. Αν το καλοσκεφτείς δεν μας μισούν και τόσο. Χαίρονται που μας βλέπουν, ανοίγει η καρδιά τους με τη συντροφιά μας, μοιάζουν να συμπάσχουν με τα ανυπέρβλητα οικονομικά μας προβλήματα. Αγωνιούν έντονα για το μέλλον μας, εκφράζουν το φόβο τους για το ελληνικό αύριο. Μήπως τελικά στοχοποιούμε λάθος εχθρούς;
Γερμανοί, Ολλανδοί, Αυστριακοί, Βέλγοι ή Σλοβάκοι, τουλάχιστον όσους τυχαίνει να γνωρίζω, δεν συγκαταλέγονται στους ανθέλληνες κι είναι λάθος στρατηγικής, μέσα στο καλοκαίρι, να τους αντιμετωπίζουμε ως τέτοιους.
Έχουν απλά διαφορετική κοσμοθεωρία, ένα σύστημα κανόνων ατομικής και συλλογικής λειτουργίας που δεν πέτυχε να αφομοιώσει το δικό μας από τότε που πήραμε την απόφαση ότι «ανήκομεν εις την Δύσην». Εκεί οριοθετείται η πραγματική διαφορά. Ο Έλληνας εξ’ αρχής αντιμετώπισε την Ευρώπη ως μια συμμαχία υποχρεωμένη να του παρέχει κάθε είδους διευκόλυνση. Προστασία των συνόρων του, πόρους για μια καλύτερη ζωή, για δημόσιες και ιδιωτικές ανέλεγκτες επενδύσεις. Δεσμευμένος πια στο αγκίστρι της Ε.Ε. αργά διαπίστωσε ότι η ευρωπαϊκή συμμαχία συνεπάγεται και υποχρεώσεις. Όσο τα χαρακτηριστικά της ομογενοποιούνταν, τόσο ο Έλληνας ένοιωθε παρείσακτος στην παρέα της συμμαχίας.
Την Κυριακή καλείται να απαντήσει σε ένα παραπλανητικό ερώτημα: ναι ή όχι στα μέτρα για τη συνέχιση της οικονομικής ζώνης προστασίας; Το πραγματικό ερώτημα είναι αν ο Έλληνας θέλει και μπορεί να παραμείνει μέλος της ευρωπαϊκής συμμαχίας. Με το «όχι» παίρνει το καπελάκι του κι αποχωρεί περήφανα. Κανένας απ’ τους συμμάχους δεν θα κλάψει για την αποχώρηση, αβέβαιο παραμένει όμως αν θα κλάψουμε όλοι εμείς.
Με το «ναι» αποδέχεται την αυστηρότητα των ευρωπαϊκών κανόνων του παιχνιδιού. Τη δύναμη της πλειοψηφίας να καθορίζει τους όρους και όσους διαφωνούν να χορεύουν στο δικό της πεντοζάλη. Γιατί η επίκληση της Δημοκρατίας συνεπάγεται πάνω απ’ όλα αποδοχή της όταν συναγελάζεσαι με μεγαλύτερα ακροατήρια. Κι οι ευρωπαίοι σύμμαχοι – κι όχι εχθροί μας – ακόμα μοιράζουν τη σαλάτα στα τέσσερα.
Είναι ολοκάθαρο πως η ψήφος της Κυριακής τοποθετεί τελεσίδικα ή απομακρύνει την Ελλάδα από τον ευρωπαϊκό χάρτη. Συμμετοχή στην Ευρώπη, αλλά με τους όρους μας, δεν νοείται. Τουλάχιστον όσο αδυνατούμε τους όρους μας να τους μετατρέψουμε σε πλειοψηφικό ρεύμα της Γηραιάς Ηπείρου.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
