Αυταπάτες δεν τρέφω κάθε φορά που κάνω την παραμικρή νύξη για το Υπεραστικό ΚΤΕΛ. Είχα την τιμή της γειτνίασης πριν κάποια χρόνια, όταν το σταθμαρχείο βρίσκονταν όπισθεν του Ομηρείου και έχω πεισθεί από τότε για την αντοχή μετόχων και οδηγών στο διάλογο.
Κάτι η ηλικιακή ανανέωση σε οδηγούς και μετόχους, κάτι το ισχυρό ταρακούνημα στις ζωές όλων μας, μου προκάλεσε την ψευδαίσθηση ότι η νοοτροπία που καταδικάζει δεκαετίες τώρα την υπεραστική συγκοινωνία υπήρχε περίπτωση κάπως να ανακατευτεί.
Καθαρά πράγματα. Ουδέποτε υποτίμησα το μαρτύριο της καταβολής των χρωστούμενων από τα μαθητικά δρομολόγια. Ποτέ δεν αμφέβαλα ότι το κράτος, θέλει δε θέλει, μπορεί να σε σαβανώσει και να μην το πάρεις χαμπάρι. Ποτέ δεν κατέκρινα την απόφαση να ασκηθούν μέτρα πίεσης, μήπως και τους καταβληθεί μέρος από τις οφειλές. Ποιος δε συντάσσεται με την αγωνία αυτών των επαγγελματιών, όταν όλοι, λίγο – πολύ σε κοινό καζάνι βράζουμε;
Άλλο αυτό κι άλλο στερώ τα δρομολόγια από τους κατοίκους των χωριών. Είναι σαν ο «π», επειδή καθυστερούν οι δημόσιοι φορείς δυο και τρία χρόνια να πληρώσουν τις δημοσιεύσεις τους, για τις οποίες έχει καταβάλει τον αναλογούντα Φ.Π.Α., να τιμωρήσει τους συνδρομητές του, διακόπτοντας την κυκλοφορία του ως διαμαρτυρία. Το ίδιο κάνουν οδηγοί και μέτοχοι. Τιμωρούν τους ελάχιστους που στηρίζουν με το εισιτήριο τη δουλειά τους, για να κάνουν ζημιά στο ασυνεπές Δημόσιο.
Σαν να μην έφτανε αυτό, παραφράζουν κάθε καλοπροαίρετη αναφορά που τους γίνεται, αποφεύγοντας να μιλήσουν για την ταμπακιέρα των ευθυνών τους σε όλα τα υπόλοιπα. Για τον κίνδυνο να χάσουν και τους ελάχιστους εναπομείναντες επιβάτες τους γράφεις, για τα μαθητικά δρομολόγια απαντούν. Για την αδυναμία τους να οργανώσουν ένα δίκτυο δρομολογίων που θα απαντά στις σύγχρονες ανάγκες της υπαίθρου, ξανά – μανά στα μαθητικά δρομολόγια το γυρίζουν. Για τις εξελίξεις που απελευθερώνουν τις δρομολογιακές γραμμές πας να τους πεις, εκεί με τα μαθητικά δρομολόγια…
Αντιγράφουν και την αλάθητη συνταγή Βασιλάκη Καϊλα απ’ τα κιτάπια του ελληνικού κινηματογράφου και επιχειρούν να μιλήσουν στο θυμικό του κάθε Έλληνα, με αντίστοιχες αδυναμίες στις μέρες μας να γεμίσει το ρεζερβουάρ του ιδιωτικού αυτοκινήτου του ή να πάει γάλα στο παιδί του.
Ποιος ξέρει, ίσως μέτοχοι και οδηγοί είχαν συμπεριλάβει τους εαυτούς τους στις παρυφές του ευρύτερου Δημοσίου. Είχαν καταταχθεί στους δημοσίους υπαλλήλους. Κάποιος πρέπει να τους πει ότι δεν είναι.
Είναι σκληρό να σου διαλύονται αυταπάτες ετών και σκληρότερο κάποιες φωνές δημόσια να στο υπενθυμίζουν. Όσο πιο γρήγορα το συναισθανθούν μέτοχοι και οδηγοί στο Υπεραστικό ΚΤΕΛ και πάψουν να εξαντλούν την ενεργητικότητα τους στο να απαντούν ηλεκτρονικά σε ό,τι τους ενοχλεί, τόσο το καλύτερο για το παιδί τους και το γάλα τους. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα, αρέσει δεν αρέσει.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
