Ο Γιώργος είναι απ’ τους νέους επαγγελματίες της Βενιζέλου. Η γενιά του ψήθηκε μεν στο αντιδραστικό κλίμα των εκπαιδευτικών καταλήψεων, όταν αργότερα όμως πέρασε στην όχθη του επαγγελματικού βίου του συντηρητικοποιήθηκε. Μπορεί να έκλεινε το κατάστημα του, κάθε που οι ηγήτορες του συντεχνιακού του συνδικαλισμού το ζητούσαν, στο δρόμο ωστόσο δεν βγήκε ποτέ. Ούτε την περασμένη Πέμπτη.
Μια μέρα μετά τη σχεδόν καθολική συμμετοχή της αγοράς της Χίου στην απεργία τον ρώτησα γιατί η επιλογή κλειστό μαγαζί κι εκείνος σπίτι. «Ποτέ μου δεν πίστεψα σ’ αυτές τις μορφές κινητοποίησης», ήταν η απάντηση του. «Επέλεξα να αδειάσω και να καθαρίσω μια αποθήκη».
Σαν το Γιώργο κι εγώ διαμόρφωσα την επιλογή μου. Μακριά κι αγαπημένοι. Απεργός αλλά όχι διαδηλωτής. Γιατί μη μας συνεπαίρνει ο αυξημένος αριθμός παρόντων στη διαδήλωση. Συντριπτική πλειοψηφία συνεχίζουν να συνιστούν οι υποχρεωτικά απεργοί, χωρίς ουσιαστικό υπόβαθρο διεκδίκησης.
Ας εξειδικεύσω το σκεπτικό. Όσοι την Πέμπτη γέμισαν την πλατεία Βουνακίου υπερασπίστηκαν ακριβώς τι; Ζήτησαν, κατά βάση, την απόσυρση της κυβερνητικής ασφαλιστικής πρότασης. Ναι, σίγουρα δεν μας κάνει. Οδηγεί εκ του ασφαλούς χιλιάδες επαγγελματίες σε πλήρη αδυναμία επιβίωσης. Η αντιπρόταση όμως είναι ποια; Να διασωθεί το υφιστάμενο ασφαλιστικό πλαίσιο; Δοκιμάστηκε, παταγωδώς απέτυχε, μας έφερε στη σημερινή απελπιστική κατάσταση. Εδώ και δεκαετίες, με την ανοχή μας απομιζεί πολύτιμους πόρους από άλλες κοινωνικές δαπάνες για να καλύπτει τα αδιέξοδα του.
Ξέρουμε επομένως τι δεν θέλουμε, εν προκειμένω την ασφαλιστική λύση Κατρούγκαλου, και πάλι όμως δεν ξέρουμε τι θέλουμε, γιατί δύσκολα θα άκουγες κανέναν απ’ τους διαδηλωτές της πλατείας Βουνακίου υποστηρικτές της σημερινής ασφαλιστικής κατάστασης.
Νάτο το πρόβλημα της χώρας. Το πραγματικό εμπόδιο του Γιώργου, εμένα κι εσένα να πλαισιώσουμε το δυναμικό τμήμα των διεκδικήσεων. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε, δεν διαθέτουμε καμία αντιπρόταση. Μια πενταετία σκληρών θυσιών εξαντλήθηκε απ’ το πολιτικό σύστημα στην απόσειση ευθυνών, τη μεταβίβαση τους στον άλλο κι απ’ τον λαό στην αδυναμία παραδοχής και των δικών του, μικρότερων μα πάντα υπαρκτών, ευθυνών. Κανένας πισινός δεν στρώθηκε στη δουλειά, στο σχεδιασμό μιας λύσης μακρόπνοης κι όχι απελπισίας. Με συνέπεια την άνευ όρων παράδοση μας διαρκώς σε προτάσεις συσσώρευσης νέων δεινών.
Περιμένουμε λοιπόν. Ο Γιώργης, εγώ και μάλλον κι εσύ κάτι δημιουργικό να μας συνεπάρει. Να βγούμε στο δρόμο παλεύοντας την εφαρμογή μιας λύσης θυσιών για μας, μα προοπτικής τουλάχιστον για την επόμενη γενιά. Ως τότε, είπαμε. Μακριά κι αγαπημένοι. Είδαμε και μάθαμε ότι η στείρα αγανάκτηση δεν βγάζει πουθενά.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
