Ποτέ μέχρι σήμερα δεν πετύχαμε τη διάκριση υποστήριξης του επαγγελματικού δικαιώματος από την εύρυθμη κοινωνική λειτουργία. Σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση διαρκείας οι δυο σταθερές συγκρούονται. Τις προηγούμενες δεκαετίες επικρατούσε η πρώτη. Το ευάλωτο πολιτικό σύστημα έτρεμε στην ιδέα απώλειας ψήφων και το λιγότερο που το απασχολούσε ήταν η προστασία του δημοσίου συμφέροντος. Ήταν τόσο προκλητικά ισοπεδωτική υπέρ των συντεχνιακών διεκδικήσεων η διαιτησία του, που πέτυχε τα αντίρροπα αποτελέσματα. Σήμερα, ακόμα και οι δίκαιες διεκδικήσεις υποτάσσονται στην πρώτη αίσθηση σύγκρουσης με την κοινωνική συνοχή. Από την υπερβολή άνοιξαν οι πύλες της κολάσεως για κάθε επαγγελματική διεκδίκηση που δεν αντιλαμβάνεται την ύπαρξη συνόρων με τις αντοχές της κοινωνίας.
Η υπόθεση της ενοποίησης των σχολείων Λαγκάδας – Συκιάδας έχει έντονες ομοιότητες με αυτές τις συμπεριφορές. Σήμερα, δε, μετά την επίσημη τοποθέτηση του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών, φωτογραφίζει πλήρως από ποιους υποδαυλίζεται χρόνια τώρα και σε ποιους θα πρέπει να πιστωθεί σύντομα η τελική κατάληξη κατάργησης και των δύο σχολείων.
Οι 6-7 εκπαιδευτικοί που απασχολούνται, οι περισσότεροι με καταγωγή από τα δυο χωριά, έχουν μπλέξει το εκπαιδευτικό συμφέρον με το ατομικό της παραμονής τους σε θέσεις που δεν απαιτούν μετακίνηση. Κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους να υποδαυλίσουν και να παρεμποδίσουν μια αυτονόητη για όλη την υπόλοιπη Χίο εξέλιξη, τη δημιουργία ισχυρών εκπαιδευτικών μονάδων, παίζουν στις πλάτες των παιδιών πατώντας στην εύκολη πλατφόρμα της κοινωνικής αγανάκτησης για τα μνημονιακά μέτρα. Από πού προκύπτει όμως ότι η συγχώνευση των συγκεκριμένων σχολείων είναι μνημονιακή υποχρέωση κι όχι επιταγή της λογικής; Γιατί εφαρμόστηκε, ως ορθή τακτική, από τα ίδια τα χωριά, όταν τα σύννεφα της κρίσης ούτε καν είχαν ζυγώσει;
Πόσο αποδεκτή είναι η άποψη που καλλιεργείται από τους δασκάλους – μέλη της διοίκησης του Συλλόγου τους, κάλλιο δυο διθέσια παρά συγχώνευση; Από πού ακριβώς προκύπτει το ενδιαφέρον για την τύχη των παιδιών κι όχι του δικού τους ξεβολέματος ή άλλων τοπικών επιδιώξεων;
Μέχρι σήμερα πετυχαίνουν τους στόχους τους ποτίζοντας με υπνωτικό τις κοινωνίες των δυο χωριών. Τις περιπαίζουν λέγοντας τους ότι δήθεν τις προασπίζουν. Κι εκείνες χαύτουν αμάσητο το παραμύθι, που αρχικά θα οδηγήσει στην αναγκαστική συνένωση κι αργότερα στην οικειοθελή κατάργηση των δυο σχολείων με τόσο εύφλεκτο υλικό σκορπισμένο στους δρόμους τους.
Δυστυχώς στην περίπτωση των δυο χωριών ισχύει το «με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις».
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
