Εύλογα όταν ένας άνθρωπος «φεύγει», πόσο μάλλον από την στιγμή που τον συναναστρεφόσουν καθημερινά για αρκετά χρόνια, στο μυαλό σου έρχονται πολλές γλυκιές μικρές στιγμές. Για την δημοσιογραφική μας οικογένεια στον «π» ο Διονύσης Δελέγκος, που χθες «έφυγε» από το μάταιο τούτο κόσμο, ήταν φίλος, πατρική φυσιογνωμία και ένας άνθρωπος με μεγάλη ευγένεια και ήθος, πρόθυμος να σταθεί με τη συμβουλή του δίπλα σου κάθε στιγμή.
Όλα τα ραδιοφωνικά χρόνια της συνεργασίας του «Χίος Fm» και του «π», ο Διονύσης κινούνταν με διακριτικότητα ανάμεσά μας, παρακολουθούσε, ενημερώνονταν, βοηθούσε όπου μπορούσε και περίμενε καρτερικά να ξημερώσει Σάββατο, για να μπει στο στούντιο, να απλώσει τους δίσκους του με τα νησιώτικα και να διασκεδάσει με μοναδικό τρόπο το κοινό του, που κατά ένα περίεργο τρόπο έσπαγε το τηλέφωνο ζητώντας του κάθε φορά κι άλλα τραγούδια.
«Ρε Διονύση τούτο το δίσκο στον έχει ζητήσει κανείς;» του λέγαμε μεταξύ αστείου και σοβαρού. «Κι αν μου ζητήσουν ένα τραγούδι να μην το έχω και να εκτεθώ;», απαντούσε αφοπλιστικά.
Το πρόγραμμα ξεκίναγε πάντα αφού ο Διονύσης έφτιαχνε φραπέ και ρούφαγε ένα- δυο Marlboro τα οποία άφηνε στο γραφείο για να μην καπνίζει πολλά και αμέσως μετά έπιανε εκείνο το μεγάλο κατάλογο καλωσορίσματος στους ακροατές του. Ήξερε ακριβώς με τα μικρά τους ονόματα το πιστό κοινό του που στήνονταν στο ράδιο με ευλαβικότατα και άρχιζαν οι αφιερώσεις. «Στη Μαίρη, στην Καίτη, στο Κώστα, στα παιδιά στην Πυροσβεστική, στην Αστυνομία....», τεράστιος κατάλογος!
Είχε δε τέτοια επιμέλεια στους δίσκους του και στα πικάπ του (το cd δεν το άντεξε ποτέ), που ήξερε από εκατοντάδες δίσκους να πιάσει αυτόν που χρειάζονταν, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Του έβγαζες το καπέλο....
Πέραν του ραδιοφωνικού του όμως ταλέντου, ο Διονύσης Δελέγκος ήταν και ένα κινηματογραφικό, με όλη τη σημασία της λέξεως, ταλέντο.
Μαζί με τον συγχωρημένο Δημόπουλο ήταν εκείνοι που χειρίζονταν τις κινηματογραφικές μηχανές στο σινεμά, εκεί όπου Διονύσης, στο μικρό δωματιάκι πέρναγε τις περισσότερες ώρες του.
Μάλιστα την πρώτη κριτική για κάθε ταινία που παίζονταν την παίρναμε από εκείνον. «Πατάτα... Αμα σου λέω πατάτα....», σε προλάβαινε, πριν τον ρωτήσεις για την τάδε ή την δείνα εμπορική ταινία.
Ο Διονύσης είχε πολλές αδυναμίες μα πιο πολύ από όλα στις δυο κόρες του και στο γιο του και φυσικά στα εγγόνια του που υπεραγαπούσε.
Η ψηλόλιγνη φιγούρα του Διονύση από την Φλώρινα, με το πηγαίο χαμόγελο και την ευαίσθητη ψυχή θα μας λείψει. Οι σπάνιοι και διακριτικοί άνθρωποι πάντα λείπουν σε μια κοινωνία μικρή όπως η δική μας.
Κι ο Διονύσης ήταν ένας τέτοιος τύπος!
Καλό του ταξίδι....
«π»
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
