Πόσες φορές δεν συλλάβαμε ονειροπόλο τον εαυτό μας; Στοχαζόμαστε ότι οι τοπικές αποφάσεις έκρυβαν πάντα μέσα τους μια κρυφή ρουσφετολογική γοητεία, μια τάση να χαϊδεύουν τα «θέλω» κοινωνικών ομάδων εις βάρος, συνήθως, του συλλογικού πνεύματος. Τότε έρχονταν η στιγμή του ονείρου: να είχαμε, λέγαμε, έστω για λίγες μέρες, μια τοπική αρχή αδίστακτη. Που δεν θα υπολογίζει στις κινήσεις της την επανεκλογή της, δεν θα την ενδιαφέρει η δημόσια εικόνα της, παρά θα πάρει σκληρές κι επώδυνες για όλους μας αποφάσεις, ικανές όμως να φέρουν την πολυπόθητη ποιότητα ζωής στην καθημερινότητα μας. Έμοιαζε με όνειρο, μακρινό κι άπιαστο. Στο Ελλαδιστάν και το Χιοστάν ζούμε…
Μια μέρα ξυπνήσαμε και αιφνιδιαστήκαμε. Το όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα!
Από την 1η Σεπτεμβρίου τις τύχες μας διαχειρίζεται μια ομάδα με χαρακτηριστικά κομάντο. Ζητάς να δεις το δήμαρχο για να πεις τον εξατομικευμένο πόνο σου και παίρνεις αριθμό πρωτοκόλλου 187. Κατά το Μάιο και βλέπουμε… Σκέπτεσαι ότι, δεν γίνεται, θα ξεγλιστρήσεις, όπως πάντα, απ’ τις υποχρεώσεις σου έναντι του δημοτικού ταμείου, θα σου δώσουν άλλη μια παράταση ή θα σου κλείσουν το μάτι πονηρά, σαν να υπονοούν «άστα απλήρωτα, δεν είμαστε δα κι Εφορία να σου πάρουμε το σπίτι». Δεν είναι έτσι ακριβώς πια… Έρχεται η ώρα να ψηφιστούν τα δημοτικά τέλη και ελπίζεις πως ο δήμαρχος κι οι συνεργάτες του θα κλείσουν τα αυτιά στις υποδείξεις των υπηρεσιακών παραγόντων, που χρόνια τώρα επιμένουν ότι μόνο με υψηλή αύξηση εξασφαλίζεται η ανταποδοτικότητά τους. Κι οι κομάντο, αντί να γίνουν λαοφιλείς, μεταβιβάζοντας για τους επόμενους το πρόβλημα, όπως ακριβώς η γέννηση μιας χιονοστιβάδας, γίνονται υπηρεσιακότεροι της … Οικονομικής Υπηρεσίας και αποφασίζουν μεγαλύτερες κι από τις προτεινόμενες αυξήσεις.
Ποιο είναι ένα από τα βασικά γνωρίσματα των κομάντο; Έχουν άγνοια κινδύνου. Αφοσιώνονται στο σκοπό τους και είναι έτοιμοι ακόμα και να θυσιάσουν τη νεότητα τους για να τον φέρουν εις πέρας.
Εδώ και τέσσερις μήνες, μάλλον άθελα μας, δώσαμε το δικαίωμα σε μια ολιγομελή ομάδα κομάντο να διαχειριστεί την τύχη μας για την επόμενη πενταετία. Κι αυτοί δεν παζαρεύουν, χτυπάνε αλύπητα, ανελέητα, δίχως την παραμικρή κοινωνική ευαισθησία. Καθοδηγούνται από ένα και μόνο στόχο: να αφήσουν πίσω τους ένα Δήμο εύρωστο, έναν αυτοδιοικητικό φορέα που θα εννοεί όσα λέει, θα αυτοσυντηρείται από πόρους των κατοίκων του, πιθανά έναν προπομπό του δημοτικού μοντέλου που θα ζήσουν οι επόμενες γενιές, με αποδυναμωμένη τη φορολογική παρέμβαση του κράτους στις τσέπες μας υπέρ της Αυτοδιοίκησης.
Μα, αυτό συμβαίνει σήμερα, σε μια υπό μνημονιακή κατοχή χώρα, ήδη υπερφορτωμένη από βάρη. Πώς να αντέξει ο δημότης – υποζύγιο και τη δημοτική αναλγησία;
Κοινωνικά δίκαιο το ερώτημα, παραλείπει βέβαια κάτι. Τα κομάντο δεν φημίζονται για την ευαισθησία τους. Δεν δείχνουν έλεος.
Ενώπιον του ονείρου μας, επομένως. Βρήκαμε αυτούς που ψάχναμε τόσα χρόνια. Αυτούς που δεν κόπτονται για την επανεκλογή τους, ούτε νοιάζονται τι λέει ο κόσμος και οι δημοτικές παρατάξεις για δαύτους. Απλά τώρα συνειδητοποιούμε ότι τα όνειρα κοστίζουν στην υλοποίηση τους και μάλιστα ακριβά. Είμαστε διατεθειμένοι να τα αντέξουμε;
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
