Ό,τι με πνίγει δε δεσμεύομαι να μεταφέρω από τη στήλη; Πάμε λοιπόν… Δεν έκρυψα ποτέ από τα γραφτά μου δώδεκα χρόνια τώρα την προσήλωση μου σε ένα οικονομικό σύστημα αρκετά πιο απελευθερωμένο από αυτό που ζούμε. Επέμενα σε εποχές κατά τις οποίες πας μη Αριστερός βάρβαρος πως η μετατροπή του Δημοσίου σε … τσοπανόσκυλο ευνοεί μόνο τη διαιώνιση του πολιτικού κατεστημένου και τους ίδιους τους βολεψάκηδες κάτω απ’ την παχιά δροσιά του.
Η μικρή μας κοινωνία ξέρει πως συνέβαλα, στο μέτρο του δικού μου δυνατού, στη διατήρηση του σιχαμερού πολιτικού status κάθε φορά που ο εγκέφαλος έδινε εντολή στο χέρι να ξεχωρίσει το ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. όποτε κρυβόμουν στο παραβάν, αν και έβλεπα όσο μεγάλωνα περισσότερο πως κάθε άλλο παρά εκφράζει τη δική μου φιλελεύθερη οπτική των πραγμάτων.
Τώρα πια είμαι βέβαιος, για αυτό και το δημοσιοποιώ. Στις ευρωεκλογές δεν θα παρασυρθώ από το δίλημμα «αν αποδυναμωθεί η κυβέρνηση κινδυνεύει η σταθερότητα της χώρας». Δεν πάει το χέρι μου να ψηφίσω Ν.Δ., μα μην προτρέξει και το μυαλό σας να αποδώσει στα συνήθη οικονομικά δεδομένα του καθενός μας την οριστική μου απόφαση.
Δεν πάει το χέρι μου να ψηφίσω Ν.Δ. γιατί ετούτη η κυβέρνηση δεν έχει πολλούς Γεωργιάδηδες. Πολιτικούς, δηλαδή, που δεν είμαι απολύτως βέβαιος ότι είναι σε θέση και επάρκεια να φτιάξουν τον τομέα που καταπιάνονται, μα, αν μη τι άλλο, έχουν το θάρρος να ξηλώσουν το πουλόβερ της σιχαμερής μας καθημερινότητας. Δεκαετίες ολόκληρες άντρες, γυναίκες και παιδιά σιχτιρίζουν το οικοδόμημα της δημόσιας υγείας απ’ την κορφή ως τα νύχια. Την αναποτελεσματικότητα του, την αδιαφάνεια, τη ρεμούλα του, την επικινδυνότητα του. Ένας τολμά να το κατεδαφίσει κι ας μην είμαι σίγουρος, το ξαναλέω, ότι έχει τη στόφα να το φτιάξει καλύτερο. Μα τουλάχιστον το ελπίζω… Το βλέπω στην τόλμη του να τα βάλει με την παντοδύναμη ισχύ της άσπρης μπλούζας.
Δυστυχώς η σημερινή κυβέρνηση έχει μόνο έναν Γεωργιάδη στις τάξεις της κι αυτόν τον έκανε υπουργό με χρονοκαθυστέρηση, στον ανασχηματισμό της. Μου πέφτει πολύ λίγος για να σηκώσει μόνος του το βάρος των απαραίτητων αλλαγών, οπότε πάμε για άλλα να ξεμπερδεύουμε.
Κι εκεί κάπου άρχιζε η ταλάντευση. Παρακολουθώ τη φιλότιμη προσπάθεια κομμάτων όπως η «Δράση», η «Κοινωνία Αξιών», της «δημιουργίας ξανά». Η δική τους κοσμοαντίληψη ταιριάζει περισσότερο στα χνώτα μου, μα… Τα πλοκάμια του συστήματος τους έχουν φράξει σχεδόν κάθε δυνατότητα να απευθυνθούν στο λαό, οι απόπειρες τους προσκρούουν σε τείχη ανυπέρβλητα, συνθλίβονται στις μυλόπετρες του πολιτικο-μιντιακού κατεστημένου. Έχουν κι ένα μειονέκτημα. Αν ενωθούν, συρρικνώνονται επικίνδυνα, όπως έδειξε το πιο πρόσφατο παράδειγμα.
Τρέχει λοιπόν «το ποτάμι», έμπνευση του Στ. Θεοδωράκη. Μη φανεί εγωιστικό, είχα συλλάβει τον εαυτό μου, ως νυχτερινό θαμώνα του protagon, να το έχει υποψιαστεί προ μηνών ότι κάπου εκεί πάει το πράγμα. Η αρθρογραφία του επικεντρώνονταν πάντα σε ένα υπαρκτό πολιτικό κενό κι είχα αναρωτηθεί, λες να είναι προπέτασμα καπνού ότι ετοιμάζεται να το καλύψει ο Σταύρος;
Προφητικά επιβεβαιώθηκα και μάλλον το χάρηκα κιόλας. Όχι, δεν κατατάσσομαι στους βιαστικούς, εκείνους που αναζητούν το Μεσσία για να μας σώσει από τα δεινά. Παρατηρώ όμως τρία στοιχεία στην εκκίνηση του νέου κόμματος που μου δημιουργούν προσδοκίες:
• παραδέχεται δημόσια ότι δε διεκδικεί τη μόνη αλήθεια. Την ψάχνει κι εκείνο, όπως όλοι μας δηλαδή, παραζαλισμένο από όσα συμφωνούμε ότι κάναμε στους εαυτούς μας και τη χώρα μας.
• πιστεύει ότι, ακόμα κι αν τη βρει τη μόνη αλήθεια, πάλι δεν θα είναι αρκετή η επιβολή της για να μας σώσει, αν στην Ελλάδα του 2014 δεν συνθέσουμε. Αν δεν ξεφορτωθούμε τις ταμπέλες του παρελθόντος, όχι τα ιδεολογικά στίγματα, και δεν καθίσουμε κάτω να δούμε που υπάρχει συμφωνία.
• το ιδιόκτητο Μέσο του Στ. Θεοδωράκη, η ιστοσελίδα protagon, έστησε το υπόβαθρο της πιο ουσιαστικής αμφισβήτησης του πολιτικού εγχειρήματος του δημιουργού της, δίνοντας λόγο σε πένες όπως το Θ. Δημάδη ή τον Τ. Μίχα.
Α, παρέλειψα άλλη μια παράμετρο, εξόχως σημαντική. Οι πρώτες δημοσκοπήσεις ανεβάζουν «το ποτάμι» τέταρτο σε δύναμη πολιτικό σχηματισμό, με πιθανότητες να αφήσει πίσω του και το ναζιστικό μόρφωμα. Ο Θεοδωράκης έχει αυτό που λείπει απ’ τον Σκυλακάκη, το Μπουραντά, το Τζίμερο. Τα κανάλια απευθείας επαφής με την κοινωνία, άρα και τις σοβαρές πιθανότητες να του δοθεί η ευκαιρία να αποδείξει και θεσμικά όσα μπορεί.
Αυταπάτες δεν τρέφω. Ξέρω καλά πως όσα περισσότερα ακούσω για «το ποτάμι», τόσο πιθανά να λιγοστεύουν οι πιθανότητες να το επιλέξω. Μα προφανώς αργεί περισσότερο η μέρα που η παρούσα κυβέρνηση θα γεννήσει πιο πολλούς Γεωργιάδηδες και δεν θα περιορίζεται στον έναν και μόνο.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
