Ένα απ’ τα χαρακτηριστικά της ελλαδικής κοινωνίας – επομένως και της Χιακής – στην προμνημονιακή περίοδο ήταν η πληθωρικότητα. Η αρχή «κάθε χωριό και στάδιο» επιβλήθηκε όταν ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την επαρχία. Παρουσιάστηκε το οξύμωρο φαινόμενο, ενώ τα πληθυσμιακά δεδομένα των χωριών έφθιναν με ασταμάτητη τροχιά, να αιτούμαστε και στο τέλος να πετυχαίνουμε την κατασκευή υποδομών χωρίς χρήστες. Γήπεδα, παιδικές χαρές, πολιτιστικές υποδομές γέμιζαν την ύπαιθρο, περισσότερο για να ικανοποιήσουν τις ενοχές όσων την εγκατέλειψαν ή να καθησυχάσουν τους ελάχιστους διαμένοντες ότι δεν ήρθε η πλήρης εγκατάλειψη. Κι εδώ, στον τόπο μας, πετάξαμε χρήματα στον κουβά για να κάνουμε ποδοσφαιρικές εγκαταστάσεις στα Αφροδίσια ή πιο πρόσφατα για να δημιουργήσουμε Κέντρο Νεότητας στη Σιδηρούντα! Εννοείται ότι οι εμπνευστές τους επιδοκιμάζονταν πάντα απ’ το εκλογικό σώμα.
Κάποια στιγμή, βέβαια, έρχεται και ο λογαριασμός. Είναι η ώρα που υποχρεώνεσαι από την ένδεια πόρων να πιάσεις το χαρτί και το μολύβι και να αρχίσεις τις προσθαφαιρέσεις. Τότε έρχεσαι αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα.
Η χώρα – και το νησί – είναι σπαρμένα από σωματεία πολιτιστικού, αθλητικού, περιβαλλοντικού ή κοινωνικού χαρακτήρα. Όλα αυτά στήνονται στη βάση ενός περίεργου αξιώματος. Για να κάνουμε το κέφι μας κάποιος πρέπει να το πληρώνει. Συνήθως αυτός ο κάποιος είναι το κράτος, στην ευρεία του έννοια, ο Δήμος στην περίπτωση μας. Το δημοτικό ταμείο να πληρώνει τους λογαριασμούς, να μας επιδοτεί με την ετήσια τακτική του συνεισφορά, να μπαίνει συνδιοργανωτής στις εκδηλώσεις μας, να μας βγάζει από τα δύσκολα. Αποτέλεσμα αυτής της πεπατημένης να γεμίσουν η χώρα – και το νησί – από αντιπαραγωγικά σωματεία, με μηδαμινή προσφορά, πέρα ίσως από την κάλυψη μέρους του θιγμένου μας τοπικισμού. Στηριγμένα στο πάθος ενός, άντε το πολύ δύο ανθρώπων, που αφιέρωναν τη ζωή τους υπηρετώντας τους σκοπούς των συλλόγων τους, με ανάμεικτα μια ζωή συναισθήματα. Χαράς, μόλις έβλεπαν να ζωντανεύει μια – δυο φορές το χρόνο ένας ξεχασμένος τόπος, απέραντης θλίψης μόλις συνειδητοποιούσαν πως μόνοι τους πρέπει να σηκώνουν κάθε φορά το σταυρό του μαρτυρίου.
Σήμερα τα κλειδιά όλων των δημόσιων υποδομών της υπαίθρου (γήπεδα – σχολεία – ιατρεία- πολιτιστικοί χώροι) βρίσκονται στα χέρια ανθρώπων που διοικούν σωματεία. Έχοντας την … αβάντα του Δήμου τους χρησιμοποιούν, με το «λογαριασμό» όμως να κατατίθεται στο δημοτικό ταμείο. Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συνεχίζεται.
Θα παραμένουν στα χέρια όσων μπορούν να τα διοικούν, αναλαμβάνοντας και τις συνεπαγόμενες ευθύνες. Αν δεν το μπορούν, ο Δήμος θα πρέπει να προχωρήσει στα επόμενα στάδια, της εκμίσθωσης τους σε πρόσωπα που μέσα από τη λειτουργία τους μπορούν να τους δώσουν ένα νέο προορισμό για τα επόμενα χρόνια.
Ακούγεται ακραία μια τέτοια προτροπή. Είναι όμως; Ή μήπως θα διευκολύνει να καθαρίσει η ήρα από το στάρι; Να πάψουν να υφίστανται αποδυναμωμένα σωματεία – σφραγίδες, με ελάχιστη συμβολή στον πολιτισμό, τον αθλητισμό, το περιβάλλον και την κοινωνική προσφορά; Κι έτσι να μεταγγιστεί ανθρώπινο δυναμικό εκεί που πραγματικά παράγεται δουλειά και μπορεί να είναι χρήσιμο.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
