Στις 15 Σεπτεμβρίου 1870 ο γηραιός πλέον Πέτρος Ομηρίδης Σκυλίτσης στέλνει ένα χειρόγραφο στον ανιψιό του Αριστείδη, με την παράκληση να το διαβάζει μόνο στα παιδιά του, ώστε να μάθουν κι αυτά τις ταλαιπωρίες τόσο του ιδίου όσο και των υπόδουλων Ελλήνων που αποτίναξαν τον τουρκικό ζυγό. Έτσι ξεκινά να γράφει τα πάντα για την ζωή του και τους αγώνες του για την ελευθερία.
Στις 10 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους, ο Αριστείδης Σκυλίτσης, ο περί ου ο λόγος ανιψιός και αποκαλούμενος ο «Πρεσβύτερος» , επί σειρά ετών διατελέσας επίσης δήμαρχος Πειραιώς και παππούς του κατά τη Χούντα δημάρχου, επίσης Αριστείδη Σκυλίτση του Νεότερου, στον πρώτο λιμένα της χώρας απαντά με επιστολή στην οποία του αναφέρει: «πολλοί φίλοι και συγγενείς που έμαθαν ότι έχω την αυτοσχέδιο βιογραφία σου μου εζήτησαν αντίγραφο αυτής» και συνεχίζει «ελπίζω να με συγχωρήσεις για την παρακοή μου αυτή».
Η παρακοή που διέσωσε την ιστορία
Είναι η παρακοή του Αρ. Σκυλίτση προς τον θείο του που συνέτεινε να διασωθεί όλος ο ταραγμένος βίος ενός ανδρός που μεταξύ άλλων χρημάτισε για περισσότερο από δέκα χρόνια Δήμαρχος Πειραιά σε τρεις περιόδους (1840-1845 και 1848-1852, 1852-1854). Πριν απ’ όλα αυτά όμως είχε ενεργό συμμετοχή στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας, ενώ πριν απ’ αυτόν διατέλεσε επιτυχημένος έμπορος της Μασσαλίας, με την ιδιότητα του οποίου συνέδραμε καθοριστικά στην ίδρυση στο Παρίσι της κίνησης «Ελληνόγλωσσον Ξενοδοχείον», προαγγέλου και «προγόνου» της Φιλικής Εταιρείας».
Η συναρπαστική αφήγηση
… «Ενώ έμενα στο Ναύπλιο ο Δήμος Πειραιώς από αγάπη και υπόληψη προς το πρόσωπό μου, με εψήφισε, αν και ήμουν απών, δια Δήμαρχό του την 19η Απριλίου του 1840. Την εκλογή μου επειδή προέβλεπε τότε ο νόμος να την κυρώνει ο Βασιλεύς, επικύρωσε ο Όθωνας. Η εκλογή αυτή του Δημάρχου επαναλήφθηκε μετά από οκτώ χρόνια και ξανά μετά από τέσσερα. Οι καλοί Πειραιώτες εκτίμησαν την πατρική μου υπέρ αυτών μέριμνα, αυθόρμητα, χωρίς ποτέ να καταδεχθώ να θηρεύσω ψήφους υπέρ μου και χωρίς να προκαλώ την εύνοια των ισχυρών του Πειραιά, με ψήφισαν και για δεύτερη και για τρίτη περίοδο και πάλι ο Βασιλιάς επικύρωσε την εκλογή μου στις 17 Νοεμβρίου 1848 και στις 22 Ιανουαρίου 1852.
Γνωστό σε όλους ότι τότε ο Πειραιάς ήταν μόλις νεοσύστατος πόλη, στερείτο τα πάντα, πόρους για κάλυψη αναγκών είχε περιορισμένους. Η ανάγκη που είχε λοιπόν αυτός ο τόπος από την φροντίδα ενός ανθρώπου, η φιλοτιμία μου, αλλά και η ανάγκη να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδυα, με ώθησαν να ασχοληθώ με τους σχηματισμούς οδών, την αύξηση του πόσιμου ύδατος του οποίου η έλλειψις ήταν αισθητή, κατασκεύασα τις αναγκαίες βρύσες, μερίμνησα για την οικοδομή του αλληλοδιδακτικού σχολείου, ωφελούμενος βέβαια και από την παρουσία του παλαιού μου φίλου, του αείμνηστου Ιωνίδου, τον οποίο παρότρυνα διαρκώς λέγοντάς του για την ανάγκη να ανεγερθεί Ελληνικό Σχολείο στον Πειραιά και ότι ήθελε να αποθανατισθεί το όνομά του ως πρώτου ευεργέτη του Δήμου αυτού, αν ξεκινούσε να συνδράμει περί αυτού και με διάφους άλλους πειστικούς λόγους κέντησα την γνωστή του ανδρός φιλογένεια και μεγαλοδωρία προς ανέγερση Ελληνικού Σχολείου το οποίο είναι το ωραιότερο κτήριο αλλά και στο καλύτερο από άποψη θέσεως σημείο.
Συνέδραμα στον ευπρεπισμό των δύο εκκλησιών της Αγίας Τριάδος και του Αγίου Σπυρίδωνος και εν μέρει και του Αγίου Νικολάου. Νεκροταφείο η πόλις δεν είχε προς όνειδος και ντροπή των κατοίκων και εγώ ενήργησα για τον σχηματισμό αυτού του τελευταίου ασύλου για τον φθαρτό άνθρωπο…
…Επί της δικής μου Δημαρχίας ετέθησαν τα κατάλληλα ονόματα στις οδούς της πόλεως, σχηματίσθηκαν οι πλατείες, έγιναν διάφορες δενδροφυτεύσεις, ανεγέρθησαν μαρμάρινες προτομές σε διάφορα μέρη της πόλεως, όπως η προτομή του Θεμιστοκλέους για να σώζεται κοντά στον αρχαίο τάφο αυτού του ανδρός η μνήμη της καταγωγής των Ελλήνων ή του Απόλλωνος του Θεού της Σοφίας και της Φρονήσεως ή του αθανάτου Ρήγα του Φερραίου του αναγεννητού και του πρώτου ιερού θύματος της Ελληνικής παλιγγενεσίας και ελευθερίας. Από εμένα κατασκευάσθηκε η προκυμαία του λιμένος, έργο μεγάλης σημασίας. Και όλα αυτά ενεργήθησαν μετά άκρας οικονομίας. Εδώ οφείλω να εκφράσω την βαθιά ευγνωμοσύνη μου προς τα έντιμα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου και των τριών περιόδων της Δημαρχίας μου γιατί σε όλα τα έργα που κατασκευάσθηκαν επέδειξαν φιλοπατρία, τον ίδιο ζήλο με εμένα και τον αγαθό ζήλο να έρχονται προθύμως προς αρωγή μου….
…Πόρους όπως είπα και πριν, ο Δήμος Πειραιώς, είχε λίαν περιορισμένους, αφού εκ του μη όντος εις το είναι παραχθείς δήμος, και αφού εξετελέσθησαν όλα τα έργα με οικονομία και αφού πληρώθηκαν όλα τα χρέη των προκατόχων μου, τότε μόνο αποχώρησα από το αξίωμα του Δημάρχου άφησα στο ταμείο του Δήμου και δεκαεννέα χιλιάδες δραχμές προς χρήση των διαδόχων δημάρχων. Τα έργα που ανέφερα στα δώδεκα χρόνια της Δημαρχίας μου ήταν αυτά που μπορούν να γίνουν ορατά δια οφθαλμού…»
Ο επίλογος
Ο μεγάλος αυτός άνδρας κλείνοντας την αυτοβιογραφία του προς τον ανιψιό του Αριστείδη απευθύνει μια προτροπή στους μελλοντικούς Δημάρχους Πειραιά:
«Να ζείτε σε ένα ανεξάρτητο κράτος και σε ένα ελεύθερο έθνος, να συντελείτε στην ανάπτυξη της παιδείας, της βιομηχανίας, του πατριωτισμού, προς δόξα της πατρίδας, να ενεργείτε ψυχή και σώματι υπέρ της προόδου αυτής, να αναθρέψετε αυτή την πατρίδα ελληνοπρεπώς, να την ανδρώσετε, να την υψώσετε σε δόξα και ευημερία και στον βαθμό της αρχαίας της ευκλείας. Γένοιτο !!!».
(Πηγή:http://pireorama.blogspot.com/2013/10/blog-post.html)
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
