Μια αποτρόπαια ιστορία βλέπει το φως της δημοσιότητας το Φεβρουάριο του 1954, αναστατώνοντας την αθηναϊκή κοινωνία και κατ’ επέκταση το Πανελλήνιο με πρωταγωνιστές τη χήρα Μαρία Καλουτά, το γιό της Γεώργιο και τη μικρότερη κόρη της Σεμίραμις. Πρόκειται για ιστορία παρόμοια, που ως νεότεροι γνωρίσαμε πριν λίγες δεκαετίες ως «υπόθεση Κωσταλέξι», με πρωταγωνιστές τα προαναφερθέντα μέλη της γνωστής εφοπλιστικής χιώτικης οικογένειας.
… Ο αστυνόμος του 8ου (σ.σ. Αστυνομικού Τμήματος Αθηνών) πήγε στην πολυκατοικία, επί της οδού Αχαρνών 90, και ο θυρωρός τον βεβαιώνει ότι η καταγγελία είναι πέρα για πέρα αληθινή. Το διαμέρισμα καθώς και όλο το κτίριο ανήκουν στην ηλικιωμένη κυρία Μαρία, πλούσια χήρα εφοπλιστή από τη Χίο. Αυτή και ο γιος της, ο Γιώργος, κρατούν τη Σεμίραμι φυλακισμένη σε άθλιες συνθήκες.
«Θέλουν να την ξεκάνουν, για να της φάνε την περιουσία», λέει ο θυρωρός και συμφωνούν μαζί του οι ένοικοι της πολυκατοικίας.
Ο αστυνόμος διαπιστώνει ιδίοις όμμασι τη φοβερή κατάσταση και αμέσως ειδοποιεί τον διοικητή της Γενικής Ασφάλειας Θεόδωρο Ρακιντζή. Ο Ρακιντζής καταφθάνει μαζί με τον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πλημμελειοδικών. Η εικόνα που αντικρίζουν, όταν μπήκαν στο δωμάτιο που βρισκόταν η δυστυχισμένη γυναίκα, ωχριούσε μπροστά στην περιγραφή. Ήταν Φεβρουάριος του 1954.
Συνθήκες πρωτόγονης αθλιότητας
Παρ’ όλο που τα παράθυρα είναι ανοιχτά, Φλεβάρη μήνα, η δυσοσμία είναι αφόρητη. Πάνω σ’ ένα κρεβάτι, χωρίς σκεπάσματα και στρώμα, ξαπλωμένη πάνω στις σανίδες, βρίσκεται μια λιπόσαρκη γυναίκα, γυμνή από τη μέση και κάτω, αλυσοδεμένη με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην μπορεί να κάνει την παραμικρή κίνηση. Κάτω από το κρεβάτι υπάρχει μία σκάφη γεμάτη ακαθαρσίες.
Το δυστυχισμένο πλάσμα αντικρίζει με τρόμο τους αστυνομικούς και το συνεργείο του Εγκληματολογικού, που πήγε για να φωτογραφίσει το θύμα και τις απάνθρωπες συνθήκες του παράνομου εγκλεισμού του.
Η μητέρα δηλώνει ότι θεωρούσε απόλυτα φυσική αυτή τη μεταχείριση, γιατί η νοσηλεία της κόρης της σε διάφορες κλινικές και πιο πρόσφατα στην κλινική Μελετάκου δεν είχε φέρει κανένα αποτέλεσμα.
Ο εισαγγελέας διατάζει την άμεση μεταφορά της άτυχης Σεμιράμιδος στην κλινική Μελετάκου.
Ο βασανιστής αδελφός
Ο αδελφός της Γεώργιος ισχυρίζεται ότι επειδή δεν είχε λεφτά να πληρώνει κλινικές, μετέφερε τον Δεκέμβριο (1953) την αδελφή του στο σπίτι. Εξήγησε ότι ήταν γυμνή, επειδή ξέσκιζε τα ρούχα της και ότι την κρατούσε δεμένη, για να την προστατεύσει από τυχόν απόπειρα αυτοκτονίας. Η μητέρα δεν συνελήφθη. Συλλαμβάνεται όμως ο γιός της. Παραπέμπεται με την κατηγορία της έκθεσης σε βαθμό κακουργήματος και, μετά την απολογία του, προφυλακίζεται.
Στους δημοσιογράφους ισχυρίστηκε ότι η αδελφή του αρρώστησε όταν ήταν δεκαπέντε χρόνων, ότι νοσηλεύτηκε πολλές φορές, ότι η κατάστασή της χειροτέρεψε, ότι ο ίδιος έχει εξαντληθεί οικονομικά και γι’ αυτό, ύστερα από αξίωση της μητέρας του, τη μετέφερε στο σπίτι. Διαμείβεται ο παρακάτω διάλογος:
— Σε τέτοιες φριχτές συνθήκες είναι προφανές ότι η κατάσταση της αδελφής σου θα επιδεινωνόταν και θα πέθαινε. Ντροπή κι έχετε τόσα λεφτά! Όλη η η πολυκατοικία δικιά σας είναι.
— Μόνον τρία διαμερίσματα κι αυτά ανήκουν στη μητέρα μου. Διαπραγματευόμουν όμως την πώληση ενός διαμερίσματος, για να μπορέσω να κλείσω ξανά την αδελφή μου στην κλινική.
Ο δικηγόρος της οικογένειας, προσπάθησε να καλύψει τη μητέρα λέγοντας ότι πριν από δεκαπέντε μέρες είχε κάνει τη διαθήκη της, με την οποία άφηνε την επικαρπία της περιουσίας της στην δυστυχισμένη κόρη της Σεμίραμι, ώστε τα εισοδήματα να χρησιμοποιηθούν για τη διατροφή και τη νοσηλεία της.
Η έλλειψη ανθρωπισμού
Ο εγκλεισμός και η απομόνωση ανθρώπων με προβλήματα ψυχικής υγείας ήταν ένα έγκλημα που συνηθιζόταν στην «αγνή» ελληνική επαρχία. Τα θύματα είναι συνήθως γυναίκες, όπως η Ελένη από το Κωσταλέξι, η Κωνσταντίνα από τα Μέθανα, και θύτες οι οικογένειες, που έκρυβαν από τους ανθρώπους τη «φεγγαρουκρουσμένη». Ο περίγυρος πρόθυμα πίστευε το βολικό και συγκινητικό ότι κάποιος άτυχος έρωτας την είχε οδηγήσει στην τρέλα.
Στους μικρούς τόπους όλοι γνωρίζουν, αλλά κανείς δεν μιλάει. Ούτε οι αρχές του τόπου, που είχαν ιδιαίτερο καθήκον να το κάνουν, ο παπάς, ο χωροφύλακας, ο δάσκαλος, ο πρόεδρος. Κανείς δεν θέλει να είναι αυτός που θα βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά και κανείς δεν φρόντιζε να δοθεί τέλος στο μαρτύριο του εγκλεισμού, της ακαθαρσίας, του υποσιτισμού ενός δυστυχισμένου πλάσματος, που όλοι είχαν πάψει να θεωρούν ανθρώπινο.
Ο εγκλεισμός είναι η μια όψη του εγκλήματος. Η χλεύη είναι η άλλη όψη. Οι μικρές κοινωνίες δεν ανέχονται το διαφορετικό και τα μαρτύρια που τραβούσε ο «τρελός του χωριού» δεν τα εύχεται κανείς ούτε στον χειρότερο εχθρό του.
Στην Αθήνα και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι γείτονες μίλησαν, όχι κινούμενοι από ανθρωπισμό, αλλά επειδή οι κραυγές και η δυσωδία, στα περιορισμένα τετραγωνικά μιας πολυκατοικίας, δεν τους άφηναν σε ησυχία.
Η οικογένεια της Σεμιράμιδος δεν ήταν ούτε φτωχή ούτε υποανάπτυκτη. Ήταν άνθρωποι από παλιό τζάκι, με μεγάλη κοινωνική και οικονομική επιφάνεια. Κι όμως αντιμετώπισαν την άρρωστη γυναίκα με την απανθρωπιά και τη σκληρότητα των απαίδευτων χωρικών…
(Πηγή: https://tetysolou.wordpress.com/)
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
