Από την προετοιμασία της Παλιγγενεσίας του Έθνους, έως την Επανάσταση, τη σύσταση και την επέκταση του ελληνικού κράτους στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, τα μέλη της οικογένειας Καλλάρη δίνουν ηχηρά το «παρών», προσφέροντας θυσίες, αίμα και χρήμα.
Από τις επιφανείς προεπαναστατικές οικογένειες των Ψαρών, οι πρόγονοι του ένδοξου στρατηγού Κωνσταντίνου Καλλάρη, μυούνται στη Φιλική Εταιρεία, συμβάλουν οικονομικά και υλικά, προσφέροντας καράβια και χρήματα και βεβαίως συμμετέχουν στους αγώνες.
Με την έναρξη του αγώνα το 1821 ο Θεοδωρής Καλλάρης διαθέτει το πλοίο του «Καλλιόπη», ενώ ο Γιάννης Καλλάρης με το δικό του πλοίο, συμμετέχει ο ίδιος σε πυρπολήσεις και ναυμαχίες.
Ο πατέρας του Στρατηγού
Ο Γεώργιος Καλλάρης, πατέρας του Κωνσταντίνου, μόλις 13 ετών, γνωρίζει τον ξεσηκωμό των συμπατριωτών του και μόλις στα 16 του βιώνει την καταστροφή των Ψαρών.
Τέσσερα χρόνια μετά κατατάσσεται εθελοντής στο Αρχηγείο Συντάγματος του Γάλλου στρατηγού Φαβιέρου για να μετέχει στην ατυχή προσπάθεια της απελευθέρωσης της Χίου το 1828.
Η εκστρατεία ως γνωστόν διακόπηκε αλλά ο νεαρός Γεώργιος έχει ήδη αποφασίσει να παραμείνει στρατιώτης, τουλάχιστον μέχρι την τελική νίκη των Ελλήνων. Είναι από τους πρώτους μαχητές των πρώτων τμημάτων του ελληνικού τακτικού στρατού.
Ο στρατός γίνεται η ζωή του, όμως φεύγει από τη ζωή πριν την απελευθέρωση και τη σύσταση του ελληνικού κράτους.
Λαμπρή στρατιωτική πορεία
Ο Κωνσταντίνος Καλλάρης, γεννημένος στην Αθήνα το 1858, γιος του τότε Φρούραρχου Αθηνών Γεωργίου Καλλάρη, από τα Ψαρά, κληρονομεί από τον πατέρα του το πάθος του για το στρατό. Εξέρχεται από τη Σχολή Ευελπίδων το 1880 και κατατάσσεται στο σώμα του Μηχανικού. Μετέχει στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και το 1905 τοποθετείται ως ταγματάρχης στο νέο Σώμα των Γενικών Επιτελών μέχρι το 1909. Το 1911 διορίζεται διοικητής των στρατιωτικών σχολών Ευελπίδων και Υπαξιωματικών μέχρι το 1912. Μετά από πρόταση της γαλλικής στρατιωτικής αποστολής διορίζεται διοικητής της 2ης Μεραρχίας την οποία και καθιστά υποδειγματική, για τον λόγο και τον οποίο προάγεται σε υποστράτηγο.
Με την έναρξη του 1ου Βαλκανικού Πολέμου επικεφαλής της μεραρχίας του μετέχει αρχικά στο μέτωπο της Μακεδονίας. Στη συνέχεια στις επιχειρήσεις του Μπιζανίου αναπτύσσει νικηφόρο δράση που τον καθιστά ιδιαίτερα γνωστό. Κατά τη διάρκεια του αγώνα της Ηπείρου ο μεγαλύτερος γιος του Σπυρίδων, έφεδρος ανθυπολοχαγός, χάνει τη ζωή του πολεμώντας.
Ο πατέρας και ο στρατηγός ήρωας
Σε εμπύρετη κατάσταση, για την οποία ο γιατρός της μονάδας απαγορεύει τη συμμετοχή του στη μάχη, ο Σπυρίδων επιμένει να πολεμήσει. Η διένεξη ιατρού και εφέδρου φτάνει προς επίλυση στον διοικητή και πατέρα του ανθυπολοχαγού. Η σύστασή του πάντως προς το γιατρό ήταν να επιτρέψει στον Σπυρίδωνα να συμμετέχει στη μάχη. Πρόκειται για τη μάχη της Μανωλιάσσας, που όμως καθίσταται μοιραία για τον νεαρό ηρωικό ανθυπολοχαγό Καλλιάρη. Ο Σπυρίδων πέφτει από εχθρική σφαίρα στο πεδίο. Λέγεται ότι όταν ενημερώθηκε ο στρατηγός για την τραγική απώλεια, ζήτησε να τον οδηγήσουν στη σορό του γιου του. Ο Κ. Καλλάρης ασπάστηκε το νεκρό παιδί του στο μέτωπο και είπε: «Η ημέρα αυτή, παιδί μου, είναι ημέρα ευτυχίας διά τον στρατηγόν και δυστυχίας διά τον πατέρα. Ανθυπολοχαγέ Καλλάρη, εξετέλεσες λαμπρά το καθήκον σου. Εύγε! Aιωνία σου η μνήμη, παιδί μου!»Αμέσως μετά ρίχνεται στη μάχη, εκτελώντας το καθήκον του ως στρατηγός και συγκινώντας το πανελλήνιο. Επιστρέφοντας, αργά το βράδυ, στη σκηνή όπου είχαν ετοιμάσει τον νεκρό, ο Καλλάρης έκλαψε σαν πατέρας που χάνει το παιδί του.
Απελευθέρωση της Χίου
Λίγες ημέρες μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης ο Καλλάρης είναι διοικητής της πόλης και καλείται να συγκροτήσει ένα Σύνταγμα το οποίοστις 7 Νοεμβρίου είναι έτοιμο.Το θέτει πολύ σοφά, υπό τις διαταγές του ήρωα στις Μάχες Ελασσόνας , Σαρανταπόρου και των Γιαννιτσών, συνταγματάρχη Νικολάου Δελαγραμμάτικα. Με τα ατμόπλοια «ΠΑΤΡΙΣ» και «ΣΑΠΦΩ» το σύνταγμα φτάνει στη Χίο και τίθεται υπό της διαταγές του στόλου.
Ο Κ. Καλλάρης μαθαίνει την απελευθέρωση του νησιού ενώ ετοιμάζεται με την μεραρχία του να φτάσουν και να ενισχύσουν το μέτωπο της Ηπείρου.
Τη χαρά για αυτή τη συμβολή στην απελευθέρωση του τόπου, που ήταν η αφετηρία για τη στρατιωτική πορεία 100 χρόνων της οικογένειας, θα εξομολογηθεί πολλά χρόνια μετά, στα παιδιά του.
Μετά το 2ο Βαλκανικό Πόλεμο ο Κ. Καλλάρης και αφού έχει τραυματιστεί στη μάχη της Κρέσνας, χρηματίζει για κάποιο διάστημα πρόεδρος του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου ενώ με τη σύσταση των Σωμάτων Στρατού αναλαμβάνει, ως αντιστράτηγος, διοικητής του 1ου Σώματος. Το 1916 αναλαμβάνει υπουργός των Στρατιωτικών και στις 29 Ιουνίου του 1918 παραιτείται. Στη δύση της λαμπρής του στρατιωτικής διαδρομής δοκιμάζεται ακόμη μια φορά με το χαμό του δεύτερου γιου του, Άγγελου, λοχαγού του πυροβολικού, που έπεσε επίσης ηρωικά το 1922 στη μικρασιατική εκστρατεία. Στις 16 Δεκεμβρίου 1929 ορίζεται αριστίνδην γερουσιαστής, ενώ το 1934 προτείνεται για το αξίωμα του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.Η τελευταία υπηρεσία που προσφέρει ο στρατηγός στην πατρίδα του, κατόπιν αιτήματος του Ιωάννη Μεταξά, είναι μια έκθεση που συνέταξε σχετικά με την κατάσταση των ελληνικών σιδηροδρόμων, που είχε κριθεί τότε επιβεβλημένη λόγω της εξάπλωσης του πολέμου στην Ευρώπη. Ο στρατηγός Κωνσταντίνος Καλλιάρης φεύγει από τη ζωή το Φεβρουάριο του 1940.
Πηγές:
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
