Δεν αλλάζει η σκληρή πραγματικότητα με το σπάσιμο των ενιαίων δήμων

Είναι γνωστό ότι μετά την πρόσφατη τροπολογία που κατατέθηκε στη Βουλή για το σπάσιμο των ενιαίων δήμων Κέρκυρας σε τρεις, Κεφαλονιάς σε τρεις, Λέσβου σε δύο, Σάμου σε δύο, Σερβίων και Βελβεντού σε δύο, επικράτησε προβληματισμός σχετικός και με τον ενιαίο δήμο του νησιού μας. Είναι αβέβαιο τι θα προκύψει και κατά το πρώτο και κατά το δεύτερο κύμα χωροταξικού επανασχεδιασμού των δήμων, μετά τις εκλογές της 26ης Μαΐου.

Νιώσαμε για τα  καλά στο πετσί και την ψυχή μας τη διακυβέρνηση των δήμων με τα προγράμματα τύπου “Καποδίστριας”, “Καλλικράτης” και  τώρα του “ΚλεισθένηςΙ”. Δήμοι με κρατικές υποχρηματοδοτήσεις, ελάχιστα οικονομικά περιθώρια, εξεύρεση ιδίων πόρων, κάλυψη βασικών αναγκών των δημοτών από επιχειρήσεις με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, γενικότερα απίσχναση και εγκατάλειψη των δήμων από το κεντρικό κράτος.

Τι είναι όμως εκείνο που δημιουργεί την ανάγκη ενός δήμου πού ενιαιοποιήθηκε κάποτε μετά “βαΐων και κλάδων” και με τις πλέον ελπιδοφόρες προοπτικές, σήμερα να σπάει σε δύο ή τρεις δήμους; Μία σειρά διοικητικών προβλημάτων και χωρικών ανισορροπιών μεταξύ περιοχών του, θα μπορούσε να αποτελέσει μόνο την αφορμή για κάτι τέτοιο και να είναι και η μερική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα.

Η αιτία όμως βρίσκεται καλά κρυμμένη στη διακυβέρνηση των δήμων και περιφερειών με τα παραπάνω εγκάθετα προγράμματα της Ε.Ε. Όλα κομμένα και ραμμένα “κατ’ εικόνα και ομοίωση” των αστικών κυβερνήσεωνκαι της εφαρμοζόμενηςευρωενωσιακής πολιτικής που θέλει δήμους-φορομπήχτες, δήμους δεμένους στο άρμα της εξουσίας και των επιχειρηματικών συμφερόντων που πρεσβεύει, προκειμένου αμφότεροι να επιβιώσουν.

Οι ράγες του “Καλλικράτη” και του “Κλεισθένη Ι” πάνω στις οποίες τροχοδρομούν οι δήμοι σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσαν να τους οδηγήσουν στη βελτίωση της ζωής του λαού. Όσο κι αν οι αλλαγές που έχουν επιφέρει στη λειτουργία των δήμων προσδιορίζονται ως φιλολαϊκές, μόνο τέτοιες δεν είναι, αφού εξυπηρετούν τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, που έχουν ήδη μπει για τα καλά στο παιχνίδι της μετατροπής των δήμων σε κερδοφόρες επιχειρήσεις με χρηματοδότες τους ίδιους τους δημότες, που πληρώνουν χρυσάφι τις υπηρεσίες ύδρευσης, αποχέτευσης, οδοφωτισμού, καθαριότητας, κοινωφελών υπηρεσιών, αθλητισμού, δημοτικών βρεφονηπιακών σταθμών, ενώ θα έπρεπε να παρέχονται δωρεάν με κρατικές επιχορηγήσεις.

Σήμερα οι δήμοι με την σκληρή εποπτεία του Οικονομικού Παρατηρητηρίου είναι υποχρεωμένοι να συντάσσουν προϋπολογισμούς λιτότητας, προσαρμοσμένους στις υποδείξεις της πλουτοκρατίας, χωρίς να αποκλίνουν κατά κεραία. Διαχειριστές της φτώχειας, αφού οι πραγματικές λαϊκές ανάγκες καταβαραθρώνονται.

Αρωγοί του φτωχοποιημένου και αφαιμαγμένουδημότη, που έχει στερηθεί κάθε είδους κοινωνική παροχή, στέκονται τα κοινωνικά παντοπωλεία, τα κοινωνικά φαρμακεία, το“Βοήθεια στο Σπίτι” και άλλες δομές που επουλώνουν τις εφήμερες ανάγκες του.Εξαθλίωση!!

Και μόνο το γεγονός ότι οι δήμοι αποδέχτηκαν το ρόλο του φοροεισπράκτορα και κατασχέτη της λαϊκής κατοικίαςγια χρέη των νοικοκυριών τούς καθιστά κυβερνητικούς συνενόχους.

Όταν λοιπόν ένας δήμος δε διεκδικεί επιχορηγήσεις από την κεντρική κυβέρνηση, όταν απολύει εργαζόμενους, γιατί "δε γίνεται αλλιώς", όταν δεν απαιτεί τα απαραίτητα χρήματα για να λειτουργήσει και να προσφέρει στους δημότες του τις υπηρεσίες που υποχρεούται να προσφέρει, όταν δε ζητά μετ’ επιτάσεως τα παρακρατημένααπό την κεντρική κυβέρνηση, όταν δέχεται πρόθυμα να καταθέσει τα ταμειακά τουδιαθέσιμα, κατόπιν εντολής των εκμεταλλευτών της ζωής μας, όταν καταστέλλει απεργίες εργαζομένων του με απαράδεκτα μέσα, όταν δανείζεται για πράγματα δευτερεύουσας προτεραιότητας, ποιος έχει την εντύπωση ότι η έγνοια της δημοτικής αρχής θα είναι αν θα χωριστεί ο ενιαίος δήμος σε δύο ή τρεις άλλους;

Ποιος έχει την εντύπωση ότι θα νοιαστούν στα πόσα θα πρέπει να κοπεί ο δημοτικός υπάλληλος για να εξυπηρετηθούν οι νέοι δήμοι ή πόσοι υπάλληλοι- αν υπάρχουν- θα αναγκαστούν να αφήσουν το σπιτικό τους και να μετοικήσουν, αφού "ανάγκα και θεοί πείθονται"; Ποιος νοιάζεται για το πώς θα οργανωθούν όλοι αυτοί οι νεοσύστατοι δήμοι, όταν ακόμα και σήμερα -τόσα χρόνια μετά τις συνενώσεις τους- υπάρχουν προβλήματα στις συνενωμένες υπηρεσίες (διοικητικές, οικονομικές κ.ά); Ποιος θα είναι ο χρηματοδότης των νέων δήμων, όταν το ίδιο το κράτος αποποιείται μεν αυτό το ρόλο, εποπτεύει δε ασφυκτικά την οικονομική του διαχείριση μέσα από προϋπολογισμούς λιτότητας; Μήπως ο επιχειρηματικός κόσμος;

Δυστυχώς, εκείνος που θα βγει ζημιωμένος απ’ όλη αυτή την αναστάτωση -που κάποιοι θα την ονομάσουν “καινοτομία”- είναι ο εργαζόμενος, είναι η πλειοψηφία των δημοτών. Όσο η γενική πολιτική παραμένει αντιλαϊκή, δεν είναι δυνατό να μετατραπεί σε φιλολαϊκή δια των διαιρέσεων των δήμων και του πολλαπλασιασμού των προβλημάτων τους.

Ας αναρωτηθούμε:

-Τα επιτελεία αυτά μπορούν να παράσχουν δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες;

-Μπορούν να απαιτήσουν μόνιμες θέσεις εργασίας για το προσωπικό με πλήρη ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα;

- Μπορούν μαχητικά να διεκδικήσουν κονδύλια, προκειμένου να δουλεύει ο δήμος χωρίς συμπράξεις ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, χωρίς κοινωνικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις ή άλλους “Δούρειους Ίππους” της ιδιωτικής πρωτοβουλίας;

-Μπορούν να παράσχουν υπηρεσίες μέσα από δημοτικές δομές και όχι ανώνυμες εταιρείες;

-Μπορούν να δώσουν προτεραιότητα στην αντισεισμική, αντιπλημμυρική, αντιπυρική προστασία, στα σχολεία, στις υπηρεσίες, στους χώρους λαϊκής συνάθροισης, στους οικισμούς, στα περιαστικά δάση;

-Μπορούν να κάνουν την καθημερινότητα των δημοτών υποφερτή από όσα σηκώνουν στους ώμους, από τη φτώχεια και την εγκατάλειψη του κράτους;

-Μπορούν να παράσχουν δωρεάν υπηρεσίες στους βρεφονηπιακούς σταθμούς, στους χώρους άθλησης και αλλού;

Δεν αποτελεί, λοιπόν, προτεραιότητα αν ο ένας δήμος χωριστεί σε δύο, τρεις ή δεκατρείς.Προτεραιότητα είναι η αντιμετώπιση της βαρβαρότητας που ζούμε.ΗΛαϊκή Συσπείρωση και όσοι συμπαρατάσσονται μ’ αυτήν, είτε βρίσκεται στη συμπολίτευση είτε στην αντιπολίτευση, ένα δρόμο ξέρει –και το έχει αποδείξει και στους πέντε δήμους, που στο τιμόνι τους έχουν κομμουνιστές δημάρχους: Το δρόμο του αγώνα για να ελαφρύνει το λαϊκό νοικοκυριό, τη διεκδίκηση για τις λαϊκές ανάγκες, την απαίτηση της κατανομής των κονδυλίων εκεί που πονά  η λαϊκή οικογένεια και όχι εκεί που απαιτεί η επιχειρηματικότητα.Μια επιχειρηματικότητα  με την οποία μας βαυκαλίζουν όχι μόνο  οι αστικές κυβερνήσεις, αλλά και οι δημοτικές αρχές που τις στηρίζουν, έχοντας στην ούγια τους τη σφραγίδα αποδοχής τριών μνημονίων και υποψήφιους δημάρχουςπου παρελαύνουν ως “νέοι”, “αδέσμευτοι”, “άφθαρτοι”, “ρεαλιστές”, “τεχνοκράτες” κ.λπ.

Θέλουμε δήμους που θα παλεύουν για το λαό, δήμους που θα στέκονται ενάντια στην ανεργία, δήμους-στηρίγματα στους αγώνες των εργαζομένων, δήμους διεκδικητές μόνιμου προσωπικού για τις ήδη αυξημένες υποχρεώσεις τους και τις απαράβατες κοινωνικές ανάγκες της πλειοψηφίας των δημοτών.-

Ειδήσεις σήμερα

Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.