Το Δρομοκαϊτειο εκπέμπει SOS (ή η Ιστορία Επαναλαμβάνεται)

 Όσοι δεν έζησαν επί γερμανικής κατοχής την πείνα και τις στερήσεις, σίγουρα δεν θα με πολυκαταλάβουν!... Γεννημένος λοιπό τη δεκαετία του ’40 θυμάμαι ότι σκουπίζαμε το πιάτο με τη μπουκιά μας, η οποία όταν έπεφτε κάτω ΔΕΝ την πετούσαμε: τη σταυρώναμε… (κάναμε το σημείο του Σταυρού) και την τρώγαμε!...

Κάπου σ’αυτό το σημείο βρισκόμαστε και στο Δρομοκαΐτειο: με διάφορα «τεχνάσματα», μεταφέροντας κωδικούς προσπαθούμε να γεμίσομε το πιάτο των ασθενών! Αποτέλεσμα, κάποιοι εργαζόμενοι αδικούνται (αργούν να πληρωθούν) και γινόμαστε ρεζίλι στα ΜΜΕ.

Την αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενό μου την έδωσε η τηλεό­ραση (βλέπω «νέα» πότε-πότε) όπου είδα τη δίκαιη διαμαρτυρία των εργα­ζομένων στην καθαριότητα και ένα απόκομμα εφημερίδας με ημερομηνία 18 Νοεμβρίου 1891 (ΝΑΙ, 1891: «ΝΕΑ ΕΦΗΜΕΡΙΣ», ημέρα Δευτέρα). Εκεί και με τίτλο: «ΤΟ ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟΝ ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟΝ: Εάν δεν υπήρχαν οι πλούσιοι παράφρονες, οι πτωχοί θα έτρεχον εις τους δρόμους». Δυστυχώς είναι ανυπόγραφο, σας το μεταφέρω δε ως έχει, ζητώντας συγνώμη για όσους δεν καταλάβουν πλήρως την αρχαΐζουσα γλώσσα που είναι γραμμένο. Αντιγράφω λοιπόν:

«ΤΟ ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟΝ ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟΝ.

Εάν δεν υπήρχον και πλούσιοι παράφρονες

οι πτωχοί θα έτρεχον εις τους δρόμους.

Εις τον καταλίποντα τον ελαιώνα και βαίνοντα την προς το Δαφνίον άγουσαν, μετά το πυριτιδοποιείον του κ. Μωραϊτίνη προς το αριστερόν μέρος, προβάλλει ευρύ οικοδόμημα, ανεγεγηρμένον εκεί μακράν της πόλεως και της τύρβης της κοινωνίας, περικλείον δε τα δυστυχέστερα ανθρώπινα πλάσματα, το  Δρομο­καΐτειον  φρενοκομείον.  Εκεί ευρίσκουν άσυλον οι υπό της τύχης καταδικασθέντες εις την φοβερωτάτην ανθρωπίνην πάθησιν. Το ίδρυμα τούτο, ού ο σκοπός θεαρεστότατος, ιδρύθη χάρις εις την πρωτοβουλίαν των αειμνήστων χίων Ταρσής και Ζωρζή Δρομοκαΐτου, συντηρείται δε μέχρι σήμερον εκ συνδρομών και άλλων φιλανθρώπων, ενίων διαθεσάντων, ως του μακρίτου Θεολόγου, σπου­δαία χρηματικά ποσά και προς επέκτασιν του οικοδομήματος.

Σήμερον το αγαθοεργόν τούτο κατάστημα εις οίαν ευρίσκεται κατάστασιν, έχει ανάγκην της ιδιωτικής συνδρομής. Χάρις εις το διοικητικόν συμβούλιον και τον διευθυντήν αυτού ακάματον και δραστήριον ιατρόν κ. Τσιριγώτην εκπληροί ως άριστα τον σκοπόν του, αλλά μετά τόσης χρηματικής στενοχωρίας, ώστε σκέπτεται κανείς εάν η κατάστασίς του αύτη εξακολουθούσε επί τινα χρόνον έτι δεν θα δυσχε­ράνη την ύπαρξιν αυτού. Σήμερον ενδιαιτώνται εν τω καταστήματι τούτο περί τους εκατό παράφρονες άνδρες και γυναίκες· εξ αυτών οι 30 εισί άποροι, ενδιαιτώνται δε 15 μεν δαπάναις του κ. Συγγρού, διαθέτοντος ποσόν 900 δρ. κατά μήνα, και τη χρηματική αρωγή του ιδρύματος, των δε λοιπών 15 απόρων τας δαπάνας καλύπτου­σιν αι εκ των 40 πλουσίων παραφρόνων μηνιαίαι εισπράξεις.

Ούτω περίσσευμα δεν παρουσιάζει η μηνιαία κατάστασις του ιδρύματος τούτου, πολλάκις δε και έλλειμμα, όπερ μετά μεγάλης στενοχωρίας καλύπτεται. Ήτοι, εν άλλαις λέξεσιν, εάν δεν υπήρχον πλούσιοι παράφρονες, ων τας δαπάνας πληρώνουσιν οι συγγενείς των, δεν θα εξοικονομούντο εκ τούτων τα έξοδα των απόρων παραφρόνων και οι τελευταίοι ούτοι βεβαίως θα περιέτρεχον τας οδούς. Δεν κάμνομεν λόγον επί του παρόντος και περί τινων ακόμη χρησίμων βελτιώ­σεων εν αυτώ. Αλλά λυπούμεθα μεγάλως με την αδιαφορίαν ιδίως του δημοσίου και της δημοτικής αρχής Αθηνών. Το δημόσιον χρεωστεί εις το κατάστημα – αν δεν απατώμεθα – περί τας 50.000 δρ. από ετών, ο δε δήμος 7 ή 8 χιλιάδας, και όμως δεν ευρέθη τρόπος μέχρι σήμερον να τα πληρώσουν εις το ίδρυμα τούτο, όπως αναλάβη ολίγον εκ των πολλών αναγκών του. Επικαλούμεθα δ’ιδίως και την αντίληψιν των φιλανθρώπων ομογενών. Το Δρομοκαΐτειον φρενοκομείον είνε το μόνον φιλαν­θρωπικόν κατάστημα, το οποίον δείτει προ παντός άλλου υποστηρίξεως, ένεκεν ιδίως του προορισμού του. Ο ασθενής με την χρηματικήν συνδρομήν του τυχόντος δύναται να θεραπευθή και εν τω οίκω του, ο πτωχός με την χρηματικήν συνδρομήν δύναται να ζήση και εν τη κοινωνία, και το ορφανόν εν πάση φιλανθρώπω οικο­γενεία· αλλ’ο παράφρων, α, αυτός πουθενά δεν δύναται να ζήση ει μη εγκεκλεισμένους εν φρενοκομείω.

Εκτός αυτού με όλην την δυνατήν προς αυτόν συνδρομήν ουδεμία θερα­πεία δύναται να τω γίνη, ούτε να βιώση εν τω οίκω του, τη οικογενεία του, τη κοι­νωνία. Όταν δε τοιούτον προορισμόν έχει εν κατάστημα, απορούμεν πως η κοινω­νία ηδιαφόρησε προς αυτό. Ευρίσκονται πολλοί, οίτινες πιστεύουσιν ότι το  Δρομοκαΐτειον  φρενοκομείον  ευημερεί. Όχι. Το Δρομοκαΐτειον φρενοκομείον είνε πάμπτωχον. Και δια τούτο αναγκαζόμεθα σήμερον δια των ολίγων τούτων γραμμών να καταστήσωμεν γνωστήν τω ελληνικώ σύμπαντι την σημερινήν θέσιν του ιδρύματος και να επικαλεσθώμεν υπέρ αυτού των φιλανθρώ­πων την συνδρομήν. Πεπείσμεθα δ’ότι οι λόγοι μας ούτοι θα εύρωσιν υποστή­ριξιν παρά πολλοίς φιλανθρώποις οίτινες του λοιπού μεταξύ των τόσων άλλων συνδρομών των προς διάφορα της πόλεώς μας αγαθοεργά καταστήματα, δεν θα λησμονώσι και το  Δρομοκαΐτειον  φρενοκομείον.»

(Επαναλαμβάνω: δυστυχώς άνευ υπογραφής).

Το πιο πάνω άρθρο γράφτηκε 125 χρόνια πριν(!!) όμως είναι πλήρως επίκαιρο. Το μεγαλύτερο μέρος των ψυχικώς πασχόντων συνανθρώπων μας ΔΕΝ είναι δυνατόν να νοσηλεύονται σπίτι. Όταν ομιλούμε για ΑΠΟ­ΑΣΥΛΟΠΟΙΗΣΗ εννοούμε απλώς βελτίωση των συνθηκών νοσηλείας, είτε εντός των τειχών, είτε σε μικρότερες κατασκευές μέσα στο κοινωνικό σύνολο!... Και στις δύο περιπτώσεις ο ασθενής ευρίσκεται υπό παρακο­λούθηση και συνεχή θεραπευτική αγωγή!...

Ως επίλογο λοιπόν θα έγραφα ότι καλή η ιδιωτική πρωτοβουλία και προσφορά, χωρίς τη βοήθεια όμως και του Κράτους θα συμβούν χειρό­τερα πράγματα, π.χ. η έλλειψη πρώτων υλών στις χειρουργικές κλινικές θα οδηγήσει σε άδικους θανάτους! Εύχομαι βέβαια να μην επαληθευτούν οι προβλέψεις μου. Υπογράφω απλώς ως ιατρός, σημειώνω όμως ότι η πείρα μου (55 χρόνια Γενικός και Αγγειακός Χειρουργός, από τα οποία τα 35 χρόνια συμμετέχω και στη Διοίκηση του Δρομοκαϊτείου) λέει ότι μάλλον πρέπει να πεινάσομε εμείς οι υγιείς(;) για να μπορέσομε, έστω και υποτυπωδώς, να χορτάσομε τους ασθενείς μας…

Συγχωρήστε με!

 Υ.Γ.:  (1) (7/4/2016) Πέμπτη σήμερα και, ως συνήθως, ευρίσκομαι στο Δρομοκαϊτειο (το οποίο «βράζει» λόγω των χρεών μας) έχοντας στα χέρια μου ένα «Εξαιρετικά Επείγον» έγγραφο το οποίο στείλαμε χθες στο Υπουργείο με θέμα: «Εξάντληση των ταμειακών διαθεσίμων», και το οποίο απευθύνεται στον Γενικό Διευθυντή Οικονομικών Υπηρεσιών. Για λόγους οικονομίας χρόνου σημειώνω: ταμειακά διαθέσιμα 10.000 €, χρέη (μόνο προς τουςπρομηθευτάς) 1.770.268(!). Ο ΕΟΠΥΥ έχει να μας πληρώσει από το… 2012(!). Δεν αναφέρω τα χρέη μας προς τα συνεργεία. Ζητώντας λοιπόν συγνώμη (δεοντολογικώς) από τα στελέχη του Δ.Σ. (Πρόεδρο και Διευθυντή) μου επιτρέπουν τα πάρω το Υπουργείο. Μια γλυκιά γυναικεία φωνή με ερωτά: «Τριπολίτης, γιατρός είπατε; Από τον Βροντάδο της Χίου; Εγώ γιατρέ μου είμαι από τη Συκιάδα! Να σας τον δώσω αμέσως…» (τον άνθρωπο – ανώτατο στέλεχος – που ζήτησα!...). Πράγματι: «Τάσο, πού μας θυμήθηκες;» (Τάσος είμαι εγώ), κλπ. κλπ. Τον ΑΝΘΡΩΠΟ αυτόν (με τη σημασία του όρου) τον γνωρίζω γύρω στα… 30(!) χρόνια και ελπίζω να μας βοηθήσει στις δύσκολες στιγμές που περνούμε… (υπάρχουν άνθρωποι… που πεινάνε)! Έχει ο Θεός!...  (2) Τελειώνοντας το περί Δρομοκαϊτείου κείμενό μου, διαβάζω στον Χιακό Τύπο ότι λόγω χρεών του Σκυλιτσείου στη ΔΕΗ (1 εκατομμύριο ευρώ), η εταιρεία απειλεί με διακοπή ρεύματος… Και μη χειρότερα… (Υπάρχουν χειρότερα; Υπάρχει πάτος στο βαρέλι;;;)

Ειδήσεις σήμερα

Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.