10 του Σεπτέμβρη. Ένας χρόνος και κάτι μέρες πέρασαν από τη βραδιά που κάηκε η Σιδηρούντα. Παντού αποκαΐδια. Μαυρίζει η ψυχή κάθε περαστικού. Ο χωριανός συνήθισε την εικόνα μα οι καταραμένες στιγμές τριγυρνούν ακόμα στο μυαλό του. Η φωτιά που σκέπασε το χωριό και το μαύρο φίδι γεμάτο με σπίθες που έτρεχε στα σοκάκια του δεν ξεχνιούνται εύκολα. Η ανάσα κοβόταν κι έψαχνες να βρεις γωνίτσα που έκρυβε λίγες ανάσες καθαρού αέρα για να γλιτώσεις τα πνευμόνια σου που καίγονταν, να μη λιποθυμήσεις. Τελικά κάηκαν όλα. Ως και τα δέντρα της πλατείας. Μα το χειρότερο ήταν πως χάθηκαν οι άνθρωποί μας στο έβγα του χωριού. Έτρεχαν πανικόβλητοι να ξεφύγουν από τις φλόγες που τους είχαν κυκλώσει. Κάποιοι γλίτωσαν μα αυτοί κάηκαν. Η Άρτεμης πριν μια εβδομάδα έκανε χειρουργείο στο ΚΑΤ και ακόμα δεν τέλειωσε. Την Κυριακή θα κάνουμε το μνημόσυνο της Γιωργούλας.
Ένας χρόνος πέρασε λοιπόν και το χωριό μένει αβοήθητο από την πολιτεία, εγκαταλειμμένο όπως κι εκείνο το μοιραίο βράδυ από ανύπαρκτες κρατικές υπηρεσίες, άλλες με λάθος σχεδιασμούς κι οι χωριανοί μόνοι μέσα στις φλόγες, χωρίς νερό, να παλεύουν με κλαδιά να σώσουν το χωριό τους, τον τόπο τους. Ένας χρόνος πέρασε και οι κύριοι ξέχασαν γιατί έτσι τους βολεύει. Γι αυτούς έμειναν τα συγχαρητήρια που έδιναν μεταξύ τους το άλλο πρωί για το κατόρθωμα πως έσβησε η φωτιά, αν και μόνο τα κύματα στον Παπαλιά και στο Μετόχι δεν έκαψε.
Ένας χρόνος πέρασε και αυτό που έκαναν ήταν το ενός λεπτού σιγή που κράτησαν όρθιοι στη μνήμη της χαμένης και άτυχης Γιωργούλας. Έτσι έμειναν ικανοποιημένοι πως έκαναν το καθήκον τους. Ποιο καθήκον; Τις τρομερές εκείνη την ώρα ελλείψεις ; Που δεν υπήρχε γεννήτρια να ηλεκτροδοτήσει το πιεστικό της δεξαμενής για να τρέχει νερό στις βρύσες; Που μέχρι τις τρεις και μισή το πρωί πυροσβεστικό όχημα κοντά και μέσα στο χωριό δεν υπήρχε; Ποιο καθήκον, που αν και φαινόταν από τις 12:30 τα μεσάνυχτα πως το χωριό θα έπεφτε μέσα στην καρδιά της φωτιάς κανείς δε φρόντισε να αναλάβει την φύλαξη του χωριού για να το εκκενώσει, να απομακρύνει τους χωριανούς ηλικιωμένους, παιδιά και ανήμπορους, για να μην κινδυνεύσουν και να μην καταλήξουμε να χάσουμε μια συγχωριανή μας κι άλλη μια να έχει υποστεί εγκαύματα στο 40% του σώματός της και να κινδυνεύει κι αυτή να χάσει τη ζωή της; Οι φωνές τους που καλούσαν βοήθεια μέσα από τις φλόγες καθώς καίγονταν ακόμα ακούγονται στα αυτιά καθώς μπαίνεις στο δρόμο του χωριού.
Ένας χρόνος πέρασε μα το πόρισμα της ανακριτικής υπηρεσίας της Πυροσβεστικής περί των ευθυνών όσων διαχειρίστηκαν το σβήσιμο της φωτιάς παραμένει επτασφράγιστο μυστικό. Η μηνυτήρια αναφορά κατά παντός υπευθύνου που καταθέσαμε κάποιοι χωριανοί ύστερα από απόφαση γενικής συνέλευσης των κατεστραμμένων συγχωριανών μας, ούτε ξέρουμε ποια είναι η τύχη της.
Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια μας. Να καιγόμαστε συνεχώς , να πεθαίνουμε, να καταστρέφονται οι περιουσίες μας, το περιβάλλον και το κράτος να γυρνάει αλλού το πρόσωπο και να σφυρίζει αδιάφορο ή να μας ρίχνει κάποια ψίχουλα για να μας κλείσει το στόμα. Ο κατεστραμμένος τόπος μας έχει απομείνει έρμαιο κάποιων που ενδιαφέρονται μόνο να πάρουν την εξουσία και των τσοπάνηδων που βόσκουν τα καμένα ανενόχλητοι, πολλές φορές υπό την ανοχή της πολιτείας που παράνομα τους τα ενοικιάζει. Και ύστερα λέμε πως για την κατάντια μας φταίνε οι Γερμανοί και οι άλλοι ευρωπαίοι.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
