Εδώ Πολυτεχνείο! Τριάντα χρόνια μετά

Εδώ Πολυτεχνείο! Τριάντα χρόνια μετά
(Αυτόπτης μάρτυς!)
Όχι, δεν προσπαθώ να το «παίξω» αντιστασιακός! Άλλωστε τις δόξες και τα «μπόνους» τα εισέπραξαν ήδη άλλοι κι εγώ έχω χορτάσει «δόξες» και «τιμές», από άλλες… πηγές. Δεν μπορώ όμως να αντισταθώ στον πειρασμό να βάλω κάποια πράγματα στη θέση τους και να τα απομυθοποιήσω…
Αφορμή να γράψω αυτό το κείμενο (εκτός από την επικαιρότητα της ημερομηνίας) μου έδωσε η θέα ενός καμένου νεοκλασικού στη γωνία Σταδίου και Εδουάρδου Λω. Για να μην «ξύνω πληγές» αναφέρω απλώς ότι πρόκειται για το γνωστό κτίσμα της Τραπέζης, που κάηκε (το έκαψαν κάποιοι θερμοκέφαλοι με τα πρόσφατα σχετικώς γεγονότα της 13-02-2012) και μαζί του έχασαν τη ζωή τους τρεις άνθρωποι (η μία – κυρία – ήταν και έγκυος) 39 χρόνια μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου … Τότε πρωτοάκουσα και το νεόκοπο σύνθημα: «Ε ρε χούντα που μας χρειάζεται!». Το καμένο κτίριο το είδα προχθές, πηγαίνοντας στον «Παρνασσό» (τον Φιλολογικό Σύλλογο βέβαια) για να ακούσω την ομιλία του φίλου και συναδέλφου Βασίκη Κέκη με τίτλο «Οδοιπορικό στον Πόντο». Το ίδιο κτίριο το είχα δει προ μηνών, την επομένη της πυρκαγιάς φορτωμένο λου¬λούδια από περαστικούς στις μνήμες των θυμάτων! Έκτοτε είναι εγκατα¬λελειμμένο και ντυμένο με λινάτσες!... Σήμερα λοιπόν (17-11-2012)  άκουσα στο Mega – αν θυμάμαι καλά – τον παρουσιαστή να λέει: «Σε λίγο θα έχουμε κοντά μας τον Δήμαρχο Αθηναίων κ. Γεώργιο Καμίνη». Τον εν λόγω Δήμαρχο τον γνωρίζω από παιδάκι, ολίγον περισσότερο από κάποιους που… γνωρίζουν τα πάντα. Γνωρίζω τα πιστεύω του, τα οποία οι περισσότεροι (μας) τα διαστρεβλώνουν κατά… το δοκούν! Ο «αριστερίζων» λοιπόν Δή¬μαρχος έλεγε ότι, «δεν έχουν οι πολίτες το δικαίωμα να κλείνουν τους δρόμους, ούτε να καταλαμβάνουν Δημαρχεία και Παιδικούς Σταθμούς». [Γεια στο στόμα σου κ. Δήμαρχε, αλλά τώρα το θυμήθηκες; Ποιος θα μας διδάξει τα δικαιώ¬ματά μας αλλά και τις υποχρεώσεις μας; Αλήθεια γιατί στα μνημόσυνα (όχι στα μνημόνια!!!) λένε «ευλογητός ει Κύριε δίδαξόν με τα δικαιώματά σου» και όχι τα δικαιώματά μου; Αυτό – παρά τη μόρφωσή μου – δεν το κατά¬λαβα ποτέ!]
Αλλά, για να… επανέλθω στο Πολυτεχνείο: Εφημέρευα ή μάλλον ήμασταν σε επιφυλακή τη βραδιά του Πολυτεχνείου όλο το νοσοκομείο (ΛΑΪΚΟ). Στη βάρδια μου έφεραν μια κοπέλα με ένα διαμπερές τραύμα στην κοιλιά. Η σφαίρα είχε μπει από εμπρός (κοιλιά) είχε σκίσει το ήπαρ (συκώτι) και είχε βγει από την οσφύ. Η κοπέλα ήταν έξαιμος (είχε στραγ¬γίσει από αίμα) και ήταν ετοιμοθάνατη… Ευτυχώς με σωστό συντονισμό (μεταγγίσεις, ανάνηψη κλπ.) και με τη βοήθεια του Θεού όλα πήγαν καλά!
Δεν γνωρίζω πόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν εκείνη τη βραδιά. Αυτό που θυμάμαι κατά τη διάρκεια της επιβολής της Χούντας, είναι ότι νοσηλεύσαμε τον Πιπινέλη (Υπουργός Εξωτερικών) στο θάλαμο 309, τον Μακαρέζο (Αντιπρόεδρος της Χουντικής Κυβέρνησης) στο 304, και τον Ηλία Ηλιού (τον αείμνηστο γνωστό αρχηγό της ΕΔΑ) στο 301. Οι δύο τελευταίοι, που τους συναναστράφηκα λίγο περισσότερο, ήταν πραγ¬ματικοί Κύριοι: ευγενείς, πράοι και γενικά χαμηλών τόνων!... (Πολλές φορές διερωτήθηκα τι ήθελε ο Μακαρέζος μέσα στη Χούντα). Ειρήσθω εν παρόδω ότι ο προϊστάμενός μου Νικόλαος Χρηστέας, Καθηγητής Χειρουρ¬γικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και Διευθυντής της Α΄ Χειρουργικής Κλινικής («ΛΑΪΚΟ» Νοσοκομείο ή «Βασιλεύς Παύλος» για τους… βασι¬λόφρονες!) ουδέποτε έκαμψε την οσφύν του ή έσκυψε την κεφαλήν του είτε επρόκειτο για χουντικούς είτε για… Δημοκρατικούς επώνυμους νοση¬λευομένους. Ήταν απλώς αξιοπρεπής και τυπικός μαζί τους. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει – Τέτοιους δασκάλους είχα!
Τελειώνω με μια προσωπική εμπειρία από τη… «συναναστροφή» μου με τη Χούντα: Ήταν τέλος του ’69 όταν έγινε πρόταση από τον αείμνηστο Καθηγητή μου Νικόλαο Χρηστέα, να πάρω θέση πανεπιστημιακού. Όμως για να γίνει κάποιος πανεπιστημιακός, έπρεπε (ελπίζω όχι σήμερα) να είχε εκτός από το λευκό ποινικό μητρώο και κάποιες «ευνοϊκές» πολιτικές πεποιθήσεις (ή απλώς να μην είχε αριστερές… τάσεις).
Έτσι λοιπόν κάποια στιγμή χτυπάει το υπηρεσιακό τηλέφωνο και με καλούν στην οδό Μπουμπουλίνας, όπου τα Γραφεία της Χούντας, το ΕΑΤ-ΕΣΑ κλπ. Ο Καθηγητής μου (η Κλινική ιεραρχικά είχε: 1 Καθηγητή, 4 Υφηγητές, 8 Επιμελητές και 11 ή 12 βοηθούς, κι εγώ τότε ήμουν ο τελευταίος τροχός της αμάξης και 1,5 χρόνο… άμισθος) θορυβημένος μου λέει: «Τριπολίτη, παιδί μου, τι έχεις κάνει; Ενημέρωσέ με σε παρακαλώ, όταν επιστρέψεις!»
Εγώ ξεκίνησα «κουμπωμένος» μεν, θρασύτατος δε, διότι αισθανόμουν άνετος και αθώος (δεν είχα και δεν έχω ανακατευθεί ποτέ με την πολιτική). Μπήκα λοιπόν σε ένα γυμνό γραφείο (όπως ακριβώς το παρουσίαζε ο σκη¬νοθέτης Κώστας Γαβράς στο κινηματογραφικό έργο του «Ζ». Ένα φως από το ταβάνι, ένα τραπέζι και μια καρέκλα για τον ανακριτή μου και μια καρέκλα για τον ανακρινόμενο (εν προκειμένω για μένα).
Ο ανακριτής μου (γυαλάκια, φαλακρίτσα, παγωμένο πρόσωπο) μου ένευσε να καθήσω και μπήκε αμέσως στο θέμα: «Τριπολίτης Αναστάσιος;» «Μάλιστα κύριε» απαντώ εγώ με πλήρη ψυχραιμία… «Τον πατέρα σου τον έλεγαν Ιωάννη;» «Μάλιστα κύριε» επαναλαμβάνω εγώ μονότονα… «Και που είναι τώρα;» «Έχει πεθάνει εδώ και 5-6 χρόνια!» απαντώ με πλήρη ψυχραιμία και… αξιοπρέπεια… Αμηχανία στην… ατμόσφαιρα. «Και πότε γεννήθηκες κ. Τριπολίτη;» (Δεν θυμάμαι αν μου μιλούσε στον Ενικό ή στον Πληθυντικό, ήταν πάντως χαμηλών τόνων και ευγενικός). «Στις 2 Νοεμβρίου του 1941» απαντώ (πάντα ψύχραιμα… όχι κλαψιάρικα!) Νέα σιγή, νέα αμηχανία… «Γνωρίζετε βέβαια ότι ο πατέρας σας ήταν στο ΕΑΜ…»! «…Και ποιος δεν ήταν τότε στο ΕΑΜ, στην Αντίσταση;» απαντώ εγώ θρασύτατα και επιθετικά, διότι γνώριζα ότι δεν ήταν όλοι οι ΕΑΜίτες κομμουνιστές!
Εκείνος χαμήλωσε το βλέμμα του και άρχισε να… λογαριάζει! Και ξαφνικά σηκώνει το βλέμμα του και… μισοχαμογελαστός μου λέει: «Βρε παιδάκι μου, μήπως τρελαθήκαμε όλοι μας; Ο πατέρας σου πεθαμένος, εσύ 3-4 χρονών την εποχή του ΕΑΜ κι εγώ σε ανακρίνω; Μήπως είμαστε όλοι μας τρελοί; Τι φταις εσύ για το τι έκανε το ΕΑΜ; Άντε στο καλό, εγώ θα σου καθαρίσω τα χαρτιά σου για να μην σ’ακολουθούν σ’όλη σου τη ζωή! Μόνο κάνε λίγη υπομονή διότι πιθανόν ν’αργήσουν λίγο».
Εγώ έφυγα ευχαριστώντας τον ανακριτή μου και τον Θεό και μέσα σε 20-30 ημέρες είχα διορισθεί. Τα στοιχεία του ανακριτή μου είναι στη διάθεση των αναγνωστών, ο δε διορισμός μου (βλ. κατωτέρω) γράφει ευκρινώς: «… και μετά την σύμφωνον γνώμην του Συμβουλίου Νομιμοφρο¬σύνης (!!! τα θαυμαστικά δικά μου) ο ύπερθεν αναγραφόμενος… κλπ. κλπ.».

* Η υπογράμμιση δική μου.
 

Ειδήσεις σήμερα

Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.