Πρόσφατα έμαθα πως οι Πρεσβείες, όταν στέλλουν προσκλήσεις για τις διάφορες εκδηλώσεις που διοργανώνουν, τις απευθύνουν τώρα πια ως εξής :
Mr + 1 ή Mrs + 1 ! Όχι Mr and Mrs.Ούτε Mrs and husband .
Καταλάβατε ή να το κάνω ποιο λιανά;
Καλούν λοιπόν εμένα κι εσένα μαζί και το ταίρι σου και το ταίρι μου το άφυλλο που το χαρακτηρίζουν με τον αριθμό 1, γιατί το παγκόσμιο σύστημα έτσι ορίζει, να καταλήξουμε όλοι αριθμοί, σαν τους κρατούμενους των Γερμανικών στρατοπέδων του Β’ Παγκόσμιου πολέμου.
Φτού...
Σε ποιόν να πιστέψω τώρα η «παλιοκαιρίτισσα», όταν οι πολιτικές είναι προσχεδιασμένες κι όλες ανεξαιρέτως εις βάρος του «καλού κ’ αγαθού», εκείνου στο οποίο μας δίδαξαν να πιστεύουμε και να υπηρετούμε αιώνες των αιώνων και να θυσιαζόμαστε γι αυτό;
Τώρα που οι πάντες, παρατρεχάμενοι και διαπλεκόμενοι στο σύστημα, πονούν, ποθούν, πάσχουν και κόπτονται υπέρ της εξαφάνισης της μοναδικότητας του ατόμου, της ακεραίας προσωπικότητας ενός εκάστου
αλλά και του προορισμού και της υποχρέωσης του ανθρώπων για την διαιώνιση, τι να προσδοκώ σήμερα πια;
Κι όταν έχουν βγάλει στο προσκήνιο της καθημερινότητάς μας ό,τι κατεβάζει το μυαλού κάθε διεστραμμένου αντίχριστου κι ανθέλληνα για να μας αποπροσανατολίζουν απ’ όσα κατεργάζονται μέχρι να μας ισοπεδώσουν σαν λαό, σαν έθνος και σαν νοήμονες οντότητες κουκουλώνοντας έτσι τα δεινά που μας περιμένουν, δηλαδή την κατάλυση της δικαιοσύνης και κάθε κεκτημένου με δάκρυ κι αίμα των προγόνων μας αλλά και δικό μας, από ποιόν να περιμένω το δίκιο μου, την ανάπτυξή μου, την ασφάλειά μου και των παιδιών μου την εκπαίδευση και την εξασφάλιση μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης;
Κι όσο σκέπτομαι όλα τα παραπάνω κι αγανακτώ, αναθυμούμαι την επιτυχημένη τακτική της μαμάς μου, η οποία όταν είχε να βγει, να δεχτεί επισκέψεις ή να ξεκινήσει μπουγάδες, ασπρίσματα κι άλλες τέτοιες δουλειές με φούντες, μ’ έστελνε στη γιαγιά μου λέγοντάς μου να πάω και να της πω να μου δώσει ΑΛΙΚΟΥΝΤΙΣΗ.
Κι εγώ, με περισσή ανυποψίαστη αθωότητα και προσδοκία για το ζητούμενο, το πήγαινα το μήνυμα και μετά χαράς μάλιστα.
Από τη πλευρά της κι η γιαγιά μου η συνένοχος, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να μ’ απασχολήσει. Μου ‘λεγε παραμύθια, μ’ έπαιρνε και γυρίζαμε στα χωράφια για να μαζέψουμε χόρτα, μ’ έβαζε να ράβω κουρελάκια ή να ξηλώνω παλιά πουλόβερ για να τα ξαναπλέξει ανανεώνοντάς τα και γενικά, μ’ αυτά και μ’ αυτά, περνούσαν οι ώρες της αλικούντισής μου και χαμπάρι δεν το ‘παιρνα.
Όταν δε γύριζα στο σπίτι μας κουρασμένη και νυσταγμένη πολύ, καθόλου δεν θυμόμουν πια τον σκοπό της αποστολής μου κι ούτε το αποτέλεσμα .
Άντε λοιπόν συνάνθρωποι μου...Πάμε όλοι μαζί να χάψουμε την αλικούντισή μας σήμερα που την βαπτίζουν «νόμο για την αλλαγή ταυτότητας φύλλου», ή «καλλιέργεια φαρμακευτικής κάνναβης», «εγκατάσταση αποτεφρωτηρίου στη χώρα μας», «νόμο για την υποβοηθούμενη ευθανασία» κι άλλα τέτοια ιντριγκαδόρικα, διεγερτικά και προκλητικά για τις συνήθεις μας και τα πιστεύω μας νεωτεριστικά αίσχη.
Κι όσο παραδίδεται η Πατρίδα μας, η θρησκεία μας, η ζωή μας, η αξιοπρέπειά μας και το μέλλον των παιδιών μας στα σκλαβοπάζαρα και τις υψικαμίνους της παγκοσμιοποίησης, εμείς ας τυρβάζομε περί πολλών.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
