Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι της υπογραφής της προκήρυξης των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου και οι διεργασίες στα κομματικά επιτελεία παίρνουν και δίνουν μια και ο χρόνος πιέζει αδυσώπητα. Κάποιοι υποψήφιοι –σαν έτοιμοι από καιρό- ήδη έχουν δημοσιεύσει επιστολές προς τους ψηφοφόρους τους στις οποίες εκθειάζουν τις επενδύσεις και την ανάπτυξη ως φόρμουλα εξόδου από την κρίση. Δόλωμα στο αγκίστρι τους που περιμένουν να αρπάξει το πεινασμένο ψάρι. Δεν καταλαβαίνουν όμως ότι το δόλωμά τους δεν καλύπτει εντελώς το φονικό αγκίστρι. Ως εδώ όμως τα σχήματα λόγου…
Εμείς έτσι βλέπουμε τα πράγματα κι οι υποψήφιοι αυτού του τύπου τη δουλειά τους κάνουν, υποβιβάζοντας τη νοημοσύνη μας. Γνωρίζουμε ότι η φτώχεια, η πείνα, η εξαθλίωση, η αγανάκτηση, η εξουθένωση, αλλά προπάντων η απελπισία και η απώλεια της αξιοπρέπειας, το άγνωστο αύριο, η μεταναστευτική αφαίμαξη ικανότατων «μυαλών» και «χεριών», πολλά δεινά προκάλεσαν στη χώρα. Δεν ξέρουμε όμως αν όλα αυτά τα έχουν κι εκείνοι υπόψη τους, αν τα έζησαν ή έστω τους άγγιξαν συναισθηματικά.
Στην πρωτεύουσα που κατοικοεδρεύουν, δεν είναι σίγουρο αν έχουν δει άνθρωπο σε παγκάκι κεντρικών δρόμων, να ξεψυχά άρρωστος, παγωμένος και πεινασμένος, με μοναδικό του σπιτικό μια χαρτόκουτα. Δεν είμαστε σίγουροι αν έχουν επισκεφθεί μια τενεκεδογειτονιά, να δουν τους φτωχοδιάβολους που δημιούργησαν τα Μνημόνιά τους, να μυρίσουν στόματα πεινασμένων, να ακούσουν δόντια να χτυπούν από το κρύο, μωρά να κλαίνε, γιατί δεν υπάρχει 1 ευρώ για γάλα. Δεν είμαστε σίγουροι αν έχουν δει αδειανά κι ανέκφραστα μάτια αυτόχειρα, που μέσα στην απελπισία του διάλεξε αυτό το δρόμο λύτρωσης (6000 είναι οι αυτοχειρίες κατά τη διάρκεια του εγκλήματος που ονομάστηκε «κρίση»). Δεν είμαστε σίγουροι αν τους επιτρέπουν –για λόγους ασφαλείας- να βγουν, έστω μια φορά, άγρια χαράματα και να παρακολουθήσουν τις ουρές των συνταξιούχων έξω από τις τράπεζες για μια σύνταξη πείνας, για να μπαλώσουν όπως-όπως την ανύπαρκτη ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη, για να τιθασεύσουν την πείνα τους με ένα καρβέλι και ό,τι περισσέψει να το αρπάξει με φόρους η ανάλγητη κρατική μηχανή, που βλέπει όλη τούτη την τραγωδία σαν αριθμούς.
Για να καταλάβουν οι υποψήφιοι βουλευτές των «επενδύσεων και της ανάπτυξης» όλη αυτή την τραγωδία πρέπει να ζήσουν μέσα σ’ αυτήν και όχι στο εξωτερικό ή στο βελούδο τούτης της χώρας, στην οποία λεφτά υπάρχουν, αλλά μόνο για τους ολίγους. Μέσα στην επιστολή υποψηφιότητας ενός από αυτούς, μετρήθηκαν οι λέξεις “επενδύσεις”, “επενδυτές”, “παραγωγικό μοντέλο”, “ανάπτυξη” πάμπολλες φορές. Καταλαβαίνουμε πως πιστεύει στις επενδύσεις και μέσα από αυτές αναμένει την “αντιμετώπιση της ανεργίας”, “το κοινωνικό κράτος”, την “αποκατάσταση των αδικιών”, “των περικοπών”, “της άδικης φορολόγησης”. Είναι δικές του οι παραπάνω λέξεις, παρόλο που και η άδικη φορολόγηση και η ανεργία και οι περικοπές και η απουσία κοινωνικού κράτους συντελέσθηκαν όταν ήταν κι αυτός αξιωματούχος της κυβερνητικής «πλειοψηφίας» που μας τσάκισε, όταν κι αυτός ψήφιζε μαζί τους τα Μνημόνια διαρκείας. Μιας «πλειοψηφίας» που σύντριψε το δικαίωμα στην εργασία, που έφερε μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις στηρίζοντας τους εργοδότες – επενδυτές και αυτοί με τη σειρά τους εφάρμοσαν την εργασιακή τρομοκρατία υπό την απειλή της απόλυσης, του μισθού πείνας και της ανασφάλιστης εργασίας.
Θα είναι άραγε οι «επενδύσεις» και οι «επενδυτές» που επαγγέλλεται διαφορετικοί από εκείνους που τώρα ρουφούν το αίμα του εργαζόμενου; Κι αν πράγματι είναι διαφορετικοί, γιατί δεν τους προσήλκυαν νωρίτερα, ώστε να αποφευχθούν τόσα και τόσα εγκλήματα εις βάρος του λαού; Εκτός κι αν όλα αυτά γίνονται και σχεδιάζονται για τους επενδυτές και όχι για το λαό, όπως σχεδιάστηκε και η αιματοβαμμένη κεφαλαιοκρατική «κρίση» την οποία πληρώνουμε και θα πληρώνουμε για χρόνια εμείς.
Μια από τις παροτρύνσεις του παραπάνω υποψηφίου είναι πως χρειάζεται να μιλήσουμε, μεταξύ άλλων, “στη γλώσσα των επενδυτών και της αγοράς”. Θα του αντιπροτείναμε να μιλήσει πρώτα ο ίδιος στη γλώσσα του λαού. Τη γλώσσα που έχει αποδείξει ότι η ανάπτυξη θα έρθει μόνο όταν έχει σκοπό να βελτιώσει τις λαϊκές ανάγκες και όχι αυτές των επιχειρηματικών ομίλων. Τη γλώσσα που βάζει πάνω απ’ όλα την ποιότητα ζωής του εργαζόμενου, του απόμαχου της ζωής, του νέου, του επαγγελματοβιοτέχνη, με παροχή όλων των κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων που τώρα έχει στερηθεί (ασφάλεια, εργασία, υγεία, παιδεία κ.α).
Αυτή είναι η απαραίτητη και πιο αποδοτική επένδυση, που όμως χρειάζεται κρατικό σχεδιασμό και έλεγχο με βάση και θεμέλιο την εργατική τάξη, για να γυρίζει ο πλούτος που παράγεται σ’ αυτούς που τον παράγουν. Μια υγιής οικονομία με κέντρο τους εργαζόμενους και όχι τους μεγαλοεπιχειρηματίες και το οικονομοτραπεζικό κατεστημένο.-
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
