Είναι μερικά χρόνια από τότε που πήγα για τελευταία φορά στην Κρήτη..
Η Κρήτη είναι πάντα ένας σταθερός προσανατολισμός μου, όποτε οι πόλοι στην πυξίδα της ζωής μου, χαλαρώνουν επικίνδυνα.
Η φωνή της Κρήτης , η ευγένεια και η γλυκιά μελωδία της λύρας, δίνουν πάντα λύση στην ασφυξία της κάθε είδους παραφωνίας και εκτροπής .
Στο οροπέδιο του Λασιθίου, λοιπόν, την συνάντησα.
Ήταν μαυροφορεμένη, όπως όλες σχεδόν οι γυναίκες στην ύπαιθρο της Κρήτης.
Περπατούσε σκυφτή, φορτωμένη με ένα δεμάτι ξύλα.
Τη ρώτησα για τους ανεμόμυλους, του Οροπεδίου, που μονάχα μερικά κουφάρια υποδήλωναν πως κάποτε εδώ υπήρξε ίσως, το πρώτο Αιολικό πάρκο της Ευρώπης..
-Κάποτε ήταν πιο πολλοί από δεκαπέντε χιλιάδες, μου είπε...
Φαντάστηκα τα κατάλευκα πανιά που πλαισίωναν τις αντένες των υψηλών πύργων .
Έμοιαζαν με γλάρους που σηκώνουν ψηλά το μυαλό , την ψυχή και την αισθητική των μποστατζήδων (καλλιεργητές μποστανιών), ακόμα και πάνω από τα ελάχιστα αραιά σύννεφα..
-Γιαγιά το ξέρεις το τραγούδι για δες περβόλι όμορφο”?
Δεν απάντησε αλλά χαμογέλασε, με συγκατάβαση.
Αυτός που σκέφτηκε να κάνει ανεμόμυλο για πρώτη φορά ήταν Σπυρτοκούτης.
Ύστερα ο Μακροστεφανής,
Αυτά είπε μόνο και συνέχισε το δρόμο της..
Ο Σπυρτοκούτης λοιπόν με το Μακροστεφανή, κάτοικοι και οι δυο των χωριών του οροπεδίου, δούλεψαν για να διδάξουν τον άνεμο να οδηγήσει το νερό και να συνεργαστούν μαζί για την ευκαρπία της Γης, στο Οροπέδιο.
Κάτω από ένα ουρανό που λίγο παρακάτω, στην περιοχή της Ιεράπετρας, δοξάζονταν σαν τον πιο διαφανή και ανέφελο ουρανό της Ευρώπης...
Γύρισα πίσω και την πρόφτασα.
Την ρώτησα, και μου απάντησε πως γεννήθηκε και μεγάλωσε στο οροπέδιο, χωρίς να ταξιδέψει ποτέ πιο μακρυά...
Ήξερε όμως την Ευρώπη... Ίσως...από διαίσθηση.. μελαγχόλησε.
Θυμήθηκε τους Γερμανούς αλλά δεν μίλησε με μίσος.
Όμως μια βαθιά θλίψη διαπέρασε τα μάτια της, και έγινε βαθιά ρυτίδα στο μέτωπό της.
Ύστερα οι ρυτίδες πλήθυναν καθώς σκεφτόταν κάτι που με κόπο βγήκε από το στόμα της..
-Ακόμα και αυτούς τους ανεμόμυλους με αίμα τους πληρώσαμε!
Αυτές οι αντλίες που τραβούσαν το νερό, έγιναν από τις οβίδες του πρώτου παγκόσμιου πολέμου .. πόσα κοπέλια έχουν σκοτώσει 15000 οβίδες? Ευρώπη σου λένε...τσσσ
Είπε και έφυγε πάλι..
Ήταν φανερό πως δεν ήθελε άλλες κουβέντες...
Αυτή η κουβέντα-χρησμός της γιαγιάς από την Κρήτη μούρχεται κάθε φορά στο μυαλό όταν περνώ, από τον κάμπο του Πυργιού. ...
Τότε , καθώς περνούσαμε από εκείνο τον κάμπο-περιβόλι, (παιδιά του γυμνασίου) για να πάμε στα Μεστά, γεμίζαμε αγαλλίαση να βλέπουμε τους Πυργούσους με τις μπροστέλες να ποτίζουν τα μποστάνια τους με το νερό που έβγαζαν χρησιμοποιώντας σαν μοχλό ανύψωσης εκείνα τα μακρυά ξύλινα χέρια που στηρίζονταν σε ένα κατακόρυφο στύλο...
πανέμορφη ζωγραφιά συνεργασίας ανθρώπου και φύσης.......
Και ύστερα ήρθε η Ευρώπη.....
Ο Φώτης του “ΚΑΝΑΡΗΣ TOURS΅ μου έλεγε πως όταν είπε στον πατέρα πως πρέπει να προσέχουμε το περιβάλλον, εκείνος , γεμάτος σιγουριά του απάντησε.... “Εν έχει εδώ περιβάλλον”
Σωστά! Τη λέξη περιβάλλον την μάθαμε μαζί με τις καταναλωτικές μας συνήθειες...
Γιατί πιο πρώτα το περιβάλλον έπεφτε στην αντίληψή μας μας όπως ο αέρας που ανασαίνουμε..Δεν είχε ανάγκη από την προστασία μας για να να τον ανασαίνουμε..
Και ικανοποιούσαμε τις ανάγκες μας σε απόλυτη εναρμόνιση με τη φύση, όπως οι μαστόροι του οροπεδίου στο Λασίθι και των ποτιστικών Πυργίσκων στον κάμπο του Πυργιού.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
