ΣΤΗ ΧΙΟ ΛΕΜΕ:" Όποιος κερδίζει εκατό και δε σοδιάζει τριάντα, στη φυλακή τον βάζουνε και δεν ηξέρει γιάντα;"
Φάγαμε-σκουρδουλιάσαμε- τον καιρό "των χρυσών αγελάδων" και ο άμυαλος λαός και -τα περισσότερα- η αχόρταγη εξουσία... Τώρα οι αγελάδες στερέψανε, αφού τις έχουμε δέκα χρόνια σχεδόν στην πείνα, με αποτέλεσμα να χρωστούμε και της Μιχαλούς...Ας είχες μυαλό περιπλανώμενε θαυμαστή-χειροκροτητή-φανατικέ θαυμαστή και παθιασμένε ψηφοφόρε κι ας άπλωνες τα ποδάρια σου ως εκεί που έφτανε το πάπλωμά σου...
Τώρα κλαις...Γιατί κλαίς; Συ δεν είσαι που γέλαγες χτες; Μόνος σου έχεις γκρεμίσει όσα συ είχες χτίσει...
Μακάρι να ήμουν τουλάχιστον σίγουρη πως έπαθες κι έμαθες...Γιατί τα σφάλματα για τους ανθρώπους είναι και υποφέρονται, μα το δις και τρις και το αδιόρθωτο πολλάκις ούτε δικαιολογείται μήτε συγχωρείται...
Τώρα εκλιπαρείς για το ελάχιστο που θα σου το πετάξουν σαν μπερκέτι και για τούτο το αποφάϊ θα πεις κι ευχαριστώ...Τώρα θα σου δώσουν να γλύψεις ένα κόκκαλο σαν αυτό που βρίσκουν τα πεινασμένα κοπρόσκυλα στα σκουπίδια και το κανακεύουν και το θάβουν για να μην τους το αρπάξουν τα υπόλοιπα καλόπαιδα της συμμορίας...Τώρα με γαλιφιές και ταξίματα θα σε ονομάσουν ήρωα που σου αξίζουν όλες οι ανταμοιβές για της θυσίες σου, μα, όταν σου πάρουν οι επόμενοι αφεντάδες και το φύλλο συκής που σου έχει απομείνει, τότε, θα σε δω πάλι να κλαις και να δέρνεσαι άξιε της μοίρας και της κατάντιας σου εύπιστε και αμετανόητε οπαδέ...Το νου σου λοιπόν...Στη βράση κολλά το σίδερο...Όταν είναι στην ανάγκη σου για να εκλεγούν, μάθε να λες "εν τη παλάμη και ούτω βοήσομεν"...Μάθε να απαιτείς απ' εκείνους που υποκρίνονται τους υπηρέτες του λαού, που όταν πια σε βάλουν στο χέρι και δεν σε έχουν ανάγκη τότε δείχνουν τις αληθινές τους προθέσεις και γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως...
Έχε το νου σου...Μη δίνεις πριν πάρεις και μην ελπίζεις για χαρίσματα και καλοσύνες...
Φύλαξε για να έχεις και ζήτα πρώτα για να δώσεις απ’ εκείνους που σου αρπάζουν για να φάνε και σου κλέβουν για να έχουνε πάντα.
ΓΙΑ ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΞΕΘΑΨΑ ΑΠΟ ΠΑΛΙΟ ΤΕΤΡΑΔΙΟ...
ΣΑΣ ΛΕΝΕ ΚΑΤΙ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΟΥ;
Ο ΧΡΥΣΟΣ
(Ανέκδοτο)
Όσο παλιώνει ο χρυσός κι ο χρόνος του χαρίζει,
Η αξία του δεν χάνεται και πιο πολύ αξίζει.
Αφού επλάστηκε χρυσός ότι και να του κάνουν
κι ας τον πετάξουν στις κοπριές, στις φλόγες κι αν τον βάνουν,
η λάμψη του δε χάνεται, τη λάσπη την ξεπλένει,
πάνω του τρίχα δεν κολλά, χρυσός είναι και μένει!
Κι είναι οι χάρες του διπλές! Όση έχει ομορφάδα
τόση και πιότερη αντοχή και πιο πολλή σκληράδα!
Διπλά τα προτερήματα! Πρώτα η αντοχή του
και δεύτερ’ η γυαλάδα του και η εμφάνισή του!
Κι άλλοτε στέκεται ψηλά στου βασιλιά το στέμμα
μα… και σε χέρι φονικό στιλέτο, στάζει αίμα.
Κι είναι φορές ευλαβικό τάμα στην Παναγιά
κι είναι στιγμές που αλύπητα πάλι την ξεπουλά.
Και όλοι τόνε προσκυνούν κι όλοι τόνε ζητούνε.
Για χάρη του σκοτώνονται, για χάρη του αγαπούνε.
Μα ‘ναι όμως και μερικοί που το χρυσάφι έχουν
και διόλου δεν το εχτιμούν και ούτε το προσέχουν.
Τ’ αφήνουνε αφύλαχτο, το ρίχνουν όπου τύχει
κι ύστερα κάθονται και κλαιν και λεν πως φται’ η τύχη.
Όταν το δώσεις το χρυσό και σ’ άλλα χέρια πέσει
ότι και να του κάνουν πια, σ’ αρέσει δε σ’ αρέσει,
δεν έχεις το δικαίωμα εσύ να τον φυλάξεις.
Να ‘χες τα μάτια σου ανοιχτά προτού να τον πετάξεις.
Κι ούτε ο χρυσός φυλάγεται ποτέ από μοναχός του.
Ακοίμητος κι ανίκητος να γίνεσαι άγγελός του.
Γιατί αγαπάει μοναχά όσους τον αγαπούνε
κι όσους για κείνον ξαγρυπνούν κι όσους τον εχτιμούνε.
Κι αν θα τον χάσεις, ύστερα μη κάθεσαι και κρίνεις
και κατηγόριες του πετάς και τ’ άδικο του δίνεις,
γιατ’ είναι πολύ δύσκολο να ‘ρθει πάλι σε σένα
κι ο άλλος να παραιτηθεί που ηύρε τα χαμένα.
Μη λες λοιπόν για τον χρυσό. Μαζί του μη τα βάνεις.
Ήταν και θα ‘ναι ο χρυσός ότι και να του κάνεις!
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
