Μία μόλις εβδομάδα από τις εκλογές και άρχισε να καταγράφεται η δυσχέρεια αλλά και η αμηχανία, ίσως δε και η νευρικότητα και η βιασύνη της αντιπολίτευσης και όχι μόνο της αξιωματικής, στην προσπάθειά της να αρθρώσει πειστικό πολιτικό λόγο απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης και στη σκληρή διαπραγματευτική γραμμή που εγκαινίασε, με βάση ακριβώς τις προεκλογικές δεσμεύσεις της.
Και εις ό,τι αφορά την αξιωματική αντιπολίτευση, έχει ένα «δομικό» πρόβλημα, μετά και από την συστηματική επιδίωξη του πρώην πρωθυπουργού, ιδιαίτερα κατά το τελευταίο εξάμηνο, για απεγκλωβισμό του από τα μνημόνια, τα οποία «έσχιζε κάθε μέρα»: δυσκολεύεται να αμφισβητήσει και να αντιπολιτευθεί τη βασική στόχευση της κυβερνητικής πολιτικής και αναγκάζεται να αντιπαρατεθεί μόνο ως προς την τακτική που ακολουθεί η νέα κυβέρνηση, με βασικό επιχείρημα την απειλή και τους μεγάλους κινδύνους που αυτή εμπεριέχει για τη σταθερότητα της χώρας. Αυτό όμως συνιστά αντιπολιτευτικό λόγο που είναι υπό αίρεση, με την έννοια ότι αν αυτή η τακτική και αυτός ο τρόπος διαπραγμάτευσης επιφέρει τελικά αποτέλεσμα, το ουσιαστικό περιεχόμενο αυτής της πολιτικής δεν θα μπορεί να αμφισβητηθεί εκ των υστέρων.
Ως προς τον έτερο βασικό αντιπολιτευτικό πόλο, το Ποτάμι, η έλλειψη συγκεκριμένου πολιτικού και ιδεολογικού στίγματος (πέραν κάποιων αυτονόητων και γενικών παραδοχών και διακηρύξεών του), εμφαίνεται ήδη στην προσπάθειά του να αντιπολιτευθεί στην κυβέρνηση, δεδομένου μάλιστα ότι η διαδικασία αυτή είναι προϋπόθεση πλέον για την πολιτική αυτοσυντήρησή του, μιας και δεν του δόθηκε η ευκαιρία, μέσα από μία συγκυβέρνηση «να τα αλλάξει όλα» (ως εάν όλα πια να έπρεπε να αλλάξουν..). Αντιπολιτεύεται ακόμη πιο έντονα τη νέα κυβέρνηση, περιοριζόμενο στο να διατυπώνει την έντονη αγωνία του για τη σταθερότητα της χώρας και για την παραμονή της στην ευρωζώνη, χωρίς να έχει διατυπώσει συγκεκριμένη πρόταση για τον τρόπο και την ουσία της διαπραγμάτευσης, πέραν της γενικής θέσης του για εθνική διαπραγματευτική ομάδα και την επίσης γενική και, κατά μία έννοια, ιδεοληπτική αντίθεσή του για τη συμμετοχή των ΑΝ.ΕΛ. στην κυβέρνηση.
Εύλογο όμως θα ήταν η νέα κυβέρνηση να έχει στο ξεκίνημά της τη στήριξη και της αντιπολίτευσης ή έστω την ανοχή της, σε αυτή τη δύσκολη εθνική προσπάθεια για μία ουσιαστική βελτίωση των όρων δανεισμού του κράτους και για μία τροποποίηση και ελάφρυνση των επαχθών και δυσβάστακτων δεσμεύσεων που ανέλαβε η χώρα τα τελευταία χρόνια προκειμένου να δανειοδοτηθεί. Λίγες μόνο ημέρες μετά την ορκομωσία της νέας κυβέρνησης (στην κυριολεξία ήδη από την επόμενη μέρα) όχι μόνο δεν υπήρξε στάση ανοχής ή αναμονής, αλλά άρχισαν τα όργανα, με προεξόφληση της αποτυχίας της και με διατύπωση κατηγοριών ως εάν το αρνητικό αποτέλεσμα να είναι ήδη προδιαγεγραμμένο!
Και εις ό,τι αφορά την αξιωματική αντιπολίτευση, ίσως να μην ανέμενε κανείς κάτι διαφορετικό, η έκπληξη όμως είναι η στάση που τηρεί το Ποτάμι, που ήταν πρόθυμο μέχρι και να συγκυβερνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ για να τα αλλάξει όλα ή για να μην αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη, το οποίο φαίνεται να ακολουθεί την (παλαιοκομματική) πεπατημένη μιας μηδενιστικής αντιπολίτευσης, που υποδηλώνει μία νευρικότητα και μία αγωνία επιβεβαίωσης, ίσως και μία ενδόμυχη πικρία που δεν επιλέχθηκε ως κυβερνητικός εταίρος, παρά τις προσδοκίες του.
Είναι νωρίς ίσως για να είμαστε κατηγορηματικοί τόσο για την ορθότητα της τακτικής της κυβέρνησης, που είναι υπό διαμόρφωση άλλωστε και δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί πλήρως, όσο και για την προσεχή ή την τελική στάση της αντιπολίτευσης. Τα δεδομένα πάντως της προηγούμενης πρώτης (κυβερνητικής) εβδομάδας έχουν καταγραφεί και δεν προδιαγράφουν όχι μόνο αυτό που υποτίθεται ότι θα ήταν το ευκταίο, μία εθνική και υπερκομματική διαπραγματευτική γραμμή, αλλά ούτε καν αυτό που υπό τις παρούσες συνθήκες θα έπρεπε να είναι το αυτονόητο, μία διακομματική στάση ανοχής και αναμονής προς την κυβερνητική προσπάθεια.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
