Περίεργος τίτλος αλλά θα σας εξηγήσω πιο κάτω. 22 του Μάρτη λοιπόν: 40 περίπου άτομα (Βρονταδούσοι και φίλοι μας και των δύο φύλων) ηλικίας 5-75 ετών(!) βρεθήκαμε στο ίδιο πούλμαν με προορισμό την Αρκαδία (κυρίως). Η Αρκαδία ως γνωστό (μαζί με όλη την Πελοπόννησο) έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821. Από την Πελοπόννησο ξεκίνησε και εκεί έγιναν οι πλέον σημαντικές και πολύνεκρες μάχες με τους εχθρούς μας (Τούρκοι κατά 90%). Η τυχαία(;) επιλογή του χρόνου της εκδρομής (το timing επί το… ελληνικότερον) βοήθησε ούτως ώστε να νιώσουμε στο πετσί μας κυριολεκτικά τις δυσκολίες και τα κατορθώματα του ’21. Εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι μεταξύ των πολλών ανδριάντων, προτομών, μνημείων πεσόντων κλπ. (γνωστών ηρώων αλλά και αφανών) σε κάποιο άγαλμα, νομίζω στα Λαγκάδια, έγραφε ένα όνομα και εξηγούσε: «Συνεργάτης του Κανάρη στην ανατίναξη της ναυαρχίδος»(!). Βέβαια οι περιοχές που επισκεφθήκαμε, ούτε θάλασσα είχαν, ούτε θάλασσα φαινόταν!... Κατά τα άλλα συναντήσαμε και έναν εν ζωή ναυτικό που είχε κάνει με πολλούς Χιώτες. Από τα μέρη που επισκεφθήκαμε (Λεβίδι-Βυτίνα-Λαγκάδια-Δημητσάνα-Καρύταινα-Ελληνικό-Ποταμός Λούσιος) εντύπωση μου έκανε το σπήλαιο της Καψιάς στο Λεβίδι: Εγώ που νόμιζα ότι ξέρω καλά την Ελλάδα, εντυπωσιάστηκα με αυτήν την επίσκεψη στο σπήλαιο το οποίο είχε καλό φωτισμό, σωστή πρόσβαση και μια περίεργη γλυκιά μουσική (εμένα μου θύμιζε δίσκους βινυλίου με γιαπωνέζικη μουσική (καθότι… πατήρ ναυτικός). Κατά τα άλλα: Τα χωριά (κωμοπόλεις) σχεδόν εγκαταλελειμμένα. Τα Λαγκάδια με το θαυμάσιο ξενοδοχείο που μείναμε έχει το χειμώνα 300 (σχεδόν) μόνιμους κατοίκους. Το εξαίρετο πέτρινο Γυμνάσιο έχει κλείσει. Τα 20 παιδιά που υπάρχουν, μεταφέρονται στη Βυτίνα με λεωφορείο για να μορφωθούν. Η περιοχή είναι (ήταν) ξακουστή για τους πετράδες μαστόρους της. Ανθρώπους δηλ. λιθοξόους, που μεταμορφώνουν την πέτρα σε κόσμημα!... Μάλλον δούλευαν σε όλη την Ελλάδα, πράγμα το οποίο κάνουν τώρα οι Αλβανοί, που επίσης είναι καλοί μαστόροι (και προφανώς φθηνότεροι).
Κατά τα λοιπά: Φαγητό καλό, παρέα καλή, καιρός καλός, και κάποια ευχάριστα απρόοπτα! Μετά από ένα καλό πρόγευμα και ένα κεράκι στον «Ταξιάρχη» (Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως) μια πανέμορφη λιθόκτιστη εκκλησία με πρόσφατες εξαιρετικές τοιχογραφίες, ξεκινήσαμε για τις πηγές του Λούσιου. Ο ποταμός Λούσιος, από τη μυθολογία… φιλοξενεί Νύμφες και Νεράιδες. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1.080 μ. και γύρω του υπάρχουν αρχαία και παλαιοχριστιανικά κτίσματα (Ασκληπιείο Θεραπευτήριο, ερείπια παλαιοχριστιανικής εκκλησίας και ερείπια Ιερού του Ασκληπιού). Φθάνοντας στις πηγές (όπου το νερό κυριολεκτικά κόχλαζε) καθίσαμε, αφού βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες, να ξεκουραστούμε διότι το πούλμαν μας είχε αφήσει αρκετά μακριά επειδή ο δρόμος ήταν δύσβατος. Εκεί που καθόμασταν είδαμε κάποιες περίεργες κινήσεις: Κόσμος πηγαινοερχόταν κατευθυνόμενος λίγο πιο μέσα, κάποιος κρατούσε ένα τύμπανο, άλλος κάτι που έμοιαζε με καζάνι, λουλούδια, ξύλα κ.α. Εγώ και ο φίλος μου ο Τάκης (οι πιο περίεργοι) τους ακολουθήσαμε και βρεθήκαμε σε μια συγκέντρωση, πολύ κοντά στο Ασκληπιείο, όπου ετοίμαζαν μια… θυσία, ευτυχώς εριφίου (κατσικακίου) όχι… ανθρώπου, μετά μουσικής υποκρούσεως, παρακαλώ!...
Ήταν άνθρωποι κάθε ηλικίας και των δύο φύλων, ντυμένοι κανονικά (κάποιος προσπαθούσε να φορέσει μια λευκή φόρμα) οι οποίοι εκεί που ήταν βέβαια δεν ενοχλούσαν κανέναν. Εγώ και ο Τάκης φρονίμως ποιούντες, αφού μάθαμε μέσες-άκρες ότι θα κάνουν κάποια τελετή φύγαμε διακριτικά (για καλό και για κακό!) διότι μας περίμενε και το πούλμαν.
Όμως (άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων άλλα δε Θεός κελεύει) στην επόμενη στάση μας το Ελληνικό (το χωριό του Αβραμόπουλου) όπου σταθήκαμε για γεύμα, έπεσα (πάλι) πάνω στον αρχηγό(!) της συγκεντρώσεως! Όταν τον ρώτησα το όνομά του (περιμένοντας κάτι αρχαιοελληνικό, κάτι σαν Μιλτιάδης, Θεμιστοκλής, Σοφοκλής κλπ.) μου απήντησε: «Θεόδωρος». Εγώ (που μ’αρέσουν κάτι τέτοια…) του απήντησα: «Καλά, Θεόδωρος… δεν είναι αρχαίο όνομα». «Δεν άκουσες καλά Ισραηλινο-Χριστιανέ» μου απήντησε, «Θεών-δώρος» (δώρο των Θεών, όχι του Θεού δηλ.). Η συζήτηση και η πιθανή… σύρραξη σταμάτησε εκεί, γιατί οι παρέες μας πήγαιναν προς αντίθετες κατευθύνσεις. Φεύγοντας από το… επικίνδυνο σημείο, σκεπτόμουν εκείνο το «Ισραηλινο-Χριστιανέ» και αυθόρμητα ήλθε ο συνειρμός στο μυαλό μου, στα λόγια του γείτονά μου του παπά-Μανώλη: «Ρε γιατρέ», μου έλεγε, «αν είχαμε λιγότερη Παλαιά Διαθήκη, τι καλά που θα’ταν!» (χωρίς σχόλια).
Μέσα στο πρόγραμμα ήταν και η επίσκεψη στο μπαρουτάδικο (κατασκευή μπαρούτης για τον απελευθερωτικό μας αγώνα). Δεν θα περιγράψω το πώς γίνεται (γινόταν) η μπαρούτη, η οποία είναι βεβαίως Κινέζικη ευρεσιτεχνία, θα πω απλώς για την (πράσινη) ενέργεια των ανεμογεννητριών της Χίου: σαν της Άρτας το γιοφύρι. Είμαι περίεργος για την Εταιρεία ΡΟΚΑ: Πού βρίσκει τόση υπομονή; Οι ομορφιές της Χίου μας έχουν στερήσει από πολλές επενδύσεις (θυμηθείτε την Ελίντα και τα Μεστά και την Εταιρεία COSCO που ήθελε να επενδύσει – διαμετακομιστικό πρόγραμμα – στη Χίο: Αντώνη Κοτσακά μ’ακούς; (μεγάλη ιστορία)! Επίσης, οι υδατοπτώσεις και τα βυρσοδεψία στη Δημητσάνα, έφεραν στη μνήμη μου τα βυρσοδεψία της Χίου και ιδιαιτέρως των αδελφών Σίμου (Χίος και Αθήνα) οι οποίοι μέσα στη βρωμιά και δουλεύοντας μαζί με τους εργάτες τους (όχι μόνο στα γραφεία τους) μάζεψαν «φασούλι-φασούλι» μεγάλη περιουσία και την άφησαν σε ευαγή ιδρύματα και σε υποτροφίες για τους χαμηλών εισοδημάτων φοιτητές!... Άραγε τους ανάβει πότε-πότε κάποιος από εμάς (ή ιδιαιτέρως οι ευεργετηθέντες) ένα κερί; Ακόμα θυμήθηκα τα «Ταμπάκικα» (βυρσοδεψία) στη γνωστή περιοχή της Χίου που για κάποιους λόγους (δικούς τους) οι Πρυτανικές αρχές αρνούνται να θεμελιώσουν τις φοιτητικές εστίες. (Το θέμα της θεμελιώσεως στο σαθρό έδαφος ήταν γνωστό από παλιά. Έτσι οι λόγοι της σκοπιμότητος παραμένουν: και βέβαια το Πανεπιστήμιο έπρεπε να λέγεται Πανεπιστήμιο Μυτιλήνης και όχι Πανεπιστήμιο Αιγαίου).
Έχω ξαναγράψει ότι για να είμαστε υγιείς, πρέπει να συνυπάρχουν τρεις παράγοντες: σωματική και ψυχική υγεία και κοινωνική ευεξία». Τη σωματική και ψυχική υγεία την φροντίζουμε ο καθένας μόνος του, την κοινωνική ευεξία όμως (τον τρίτο πυλώνα) μας την προσφέρουν οι γύρω μας.
Έτσι το κάθε Πολιτιστικό Σωματείο και εν προκειμένω η ΕΒΑΤ με τις πολλές και σοβαρές εκδηλώσεις της, μας κρατάει «ζωντανούς» στη ζούγκλα της Αθήνας. Στην εκδρομή μας την ευθύνη είχαν από το Δ.Σ. ο Χριστόφορος ο Ματές, η Αγγέλα η Βασιλάκη και η Άρτεμις η Καστή, οι οποίοι είχαν την ευθύνη του προγράμματος και το σχετικό άγχος. Και οι τρεις ήσαν θαυμάσιοι καθώς και ο καλός οδηγός μας ο Βασίλης (αν σου βγει στραβόξυλο ο οδηγός, πάει, απέτυχε η εκδρομή). Να’ναι καλά όλοι τους!
Στην παρέα υπήρχαν παλιοί φίλοι (Χριστόφορος, Στέλιος, Νίκος, Σιδερής κ.α.) καθώς και άνθρωποι που μόλις γνωριστήκαμε. Μέσα σ’αυτούς ήταν και το ζεύγος Τσελίκα (φίλοι της ΕΒΑΤ) που ο μεν Τάκης εξ Ηλείας ορμώμενος είναι σοφός (πράγματι μορφώθηκα τις λίγες ώρες που έκανα παρέα μαζί του), η δε σύζυγός του με καταγωγή από το Βολισό, η γλυκυτάτη Μιράντα, με βοήθησε στο τραγούδι (στο ντουέτο) σαν να’χουμε κάνει πρόβες χρόνια μαζί!!!
Δεν πρέπει να παραλείψω το ζεύγος Κατσαράκη, γονείς του εκδότη του «Πολίτη» του Νίκου Κατσαράκη, το οποίο ζεύγος μας συνοδεύει τακτικότατα στις εξορμήσεις της ΕΒΑΤ και μας κρατάει ζωντανούς με τα ωραιότατα ανέκδοτά τους. Τέλος, μας έλειψε το ζεύγος Πέτρου Φόρου (για δικούς τους λόγους). Το όνομα της αειμνήστου Σμάρως, αναφέρθηκε κατ’επανάληψη: σαν να’ταν ζωντανή ανάμεσά μας. Ας είναι αιωνία η μνήμη της.
Εγώ, προτού κλείσω το κείμενό μου, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που το διαβάσατε και να ζητήσω συγνώμη αν παρέλειψα κάτι, ή χωρίς να το θέλω έθιξα κάποιον.
Κλείνω με ένα κομμάτι (ΙΓ’ Κεφ.) της Α΄ προς Κορινθίους Παύλου επιστολής την οποία είχα μελοποιημένη σε CD στο πούλμαν, αλλά δεν ήταν ούτε ο «χρόνος» ούτε ο τόπος κατάλληλος για να την ακούσουμε. Αντιγράφω λοιπόν από το βιβλίο που μου είχε χαρίσει ο αείμνηστος Αρχιμανδρίτης της Ι.Μ. Πεντέλης Τιμόθεος Κιλίφης (προσωπικός φίλος ο οποίος ανεπαύθη – στην κυριολεξία – πρόσφατα) και σε ελεύθερη μετάφραση: «Εάν τις γλώσσες των ανθρώπων μιλάω και των αγγέλων, αγάπη όμως δεν έχω, έγινα ο χαλκός που ηχεί ή κύμβαλο (σ.σ. το γνωστό μουσικό όργανο που βλέπουμε κυρίως στις παρελάσεις) που θορυβεί».
Το κείμενο το αφιερώνω στη μνήμη της Σμάρως της Λω.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
