Διεθνείς φορείς για την εφαρμογή του δικαίου, της ασφάλειας, της ισότητας. Διεθνή Δικαστήρια, Δικαστήριο της Χάγης, Δικαστήριο ανθρώπινων δικαιωμάτων, βυθισμένα στη σιωπή. 
Αλήθεια, πόσες δολοφονίες πρέπει να προκαλέσει κάποιος για να παραπεμφθεί στο δικαστήριο της Χάγης;
Πόσες εκατόμβες νεκρών θα πρέπει να δεχθεί η Μεσόγειος του πολιτισμού, πόσο εκκωφαντική πρέπει να γίνει η σιωπή των αμνών, ώστε να διεκδικήσουν οι λαοί το δικαίωμα ασφαλούς διαβίωσης στον τόπο που γεννήθηκαν;
Πόσα εγκλήματα θα πρέπει ακόμα να συντελεστούν από κυβερνήσεις, επίδοξους κυβερνήτες, μισαλλόδοξους φανατικούς για να ακουστεί η βροντερή άλλοτε φωνή του ΟΗΕ;
Πότε θα εφαρμοστεί η συνεργασία για το Διεθνές Δίκαιο, την ασφάλεια, την οικονομική ανάπτυξη και την πολιτική ισότητα που χαρακτηρίζουν τους σκοπούς της δημιουργίας του; Γιατί δεν συγκαλείται η δύναμη των ΗΕ (UNEF) για επείγουσα ανάγκη;Στα πόσα θύματα ενεργοποιείται η Ύπατη Αρμοστεία για τους πρόσφυγες (UNHCR);
Λειτουργεί το Διεθνές Δικαστήριο; Ως γνωστό, για να εισέλθει ένα θέμα στο Διεθνές Δικαστήριο πρέπει όλα τα ενδιαφερόμενα κράτη να συμφωνούν για την παραπομπή του σ’ αυτό. Όλες οι χώρες που φέρονται να έχουν συνυπογράψει το καταστατικό του Δικαστηρίου μπορούν να παραπέμψουν σ΄ αυτό οποιαδήποτε υπόθεση. Μπορούν ωστόσο να προσφύγουν και Χώρες που δεν έχουν προσυπογράψει το καταστατικό σύμφωνα πάντα με τους όρους που καθορίζει το Συμβούλιο Ασφαλείας . Έχει μέχρι τώρα προσφύγει καμία χώρα;
Μήπως δεν ζούμε στην εποχή της άμεσης διασποράς μιας είδησης και δεν ακούνε όλοι στο παγκόσμιο χωριό τι γίνεται τα τελευταία χρόνια στη Μεσόγειο;
Μήπως μετά από εκατό χρόνια , όπως συνέβη και με την αναγνώριση της σφαγής των Αρμενίων θα αναγνωριστεί το παγκόσμιο έγκλημα που βιώνουμε και θα αφιερωθεί υποκριτικά μια μέρα στη μνήμη των αδικοχαμένων προσφύγων;
Μήπως εκείνες οι σταυροφορικές επεμβάσεις των στρατών της Δύσης, που θέλησαν να επιβάλουν τα δικά τους πρότυπα διακυβέρνησης και να απαλλάξουν τους λαούς από τους δυνάστες τους έφεραν τόσα δεινά σ εκείνες τις χώρες που όλως τυχαίως και δυστυχώς γι’ αυτές έχουν όλο τον ενεργειακό πλούτο στα σπλάχνα τους κρυμμένο;
Μήπως επειδή οι υπαίτιοι είναι γνωστοί και μη εξαιρετέοι και γι’ αυτό δεν κατονομάζονται και δεν θα απολογηθούν ποτέ;Μήπως ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αιδήμονα σιωπή των εριφίων;
Δεν πλήττονται άραγε θανάσιμα τα ανθρώπινα δικαιώματα τόσων λαών, όσων αυτή τη στιγμή ξεβράζονται στις ακτές της Μεσογείου τόσο ,ώστε να συγκληθεί εκτάκτως και μετ επιτάσεως το Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων; Δεν θα αναφερθούν και δεν θα λογοδοτήσουν ποτέ οι υπαίτιοι, τα κράτη που αποφάσισαν τις νέες γεωπολιτικές μεταστροφές; Δεν συντελείται κανένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας αυτή τη στιγμή από κανέναν;
Τότε ποιο το νόημα της επιλεκτικής τιμωρίας ανθρώπων και κυβερνήσεων που καταδικάστηκαν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, για την συμβολή τους στον βίαιο εκτοπισμό λαών, για τις δολοφονίες και τις διώξεις πληθυσμιακών ομάδων.
Καθημερινά γράφονται κείμενα, επικήδειοι και ακούγονται διαμαρτυρίες για τις παράνομες καραβιές των προσφύγων. Η τελική επωδός είναι η ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική , και οι πρωτοβουλίες και αποφάσεις που θα ληφθούν, λες και το θέμα μας απασχόλησε μόλις σήμερα. Βέβαια υπήρξαν εξαιρετικά δείγματα μεταναστευτικής πολιτικής σαν αυτά του τείχους του Έβρου, λαμπρό μνημείο μεταναστευτικής πολιτικής του 21ου αιώνα. Ή τις περιπολίες αποτροπής των αποβατικών λαθρεμπορικών σκαφών στις σύγχρονες ναυμαχίες της εποχής μας. Έτσι εκλήφθηκε και μεταφράστηκε η πολιτική για το θέμα της μετανάστευσης σαν μια αποτρεπτική προσπάθεια, η οποία και αφορούσε μόνο τις χώρες της Μεσογείου, αυτές της αποστολής και τις άλλες της υποδοχής των μεταναστών. Σαν το θέμα αυτό να αποτελεί πρόβλημα μόνο των χωρών της Μεσογείου. Σαν να εμφανίστηκε από το πουθενά χωρίς την συνέργεια κανενός . Σαν μια αιφνιδιαστική απόφαση εκατομμυρίων προσφύγων να μπουν ξαφνικά μια μέρα σε μια σάπια βάρκα για να διασχίσουν τη φουρτουνιασμένη Μεσόγειο και να βρεθούν αντιμέτωποι με , τον κίνδυνο, το αβέβαιο αύριο, τα κέντρα «υποδοχής», την Frontexκαι τον ακροδεξιά μισαλλόδοξη ρητορική των Ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων.
Όχι η Ευρωπαϊκή πολιτική είτε αφορά στο μεταναστευτικό, είτε στην προστασία της ζωής και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ,οφείλει να είναι πολιτική όλης της Ευρώπης , οφείλει να είναι δίκαιη και ειλικρινής, οφείλει και πρέπει να υποχρεωθεί να αναγνωρίσει τους υπαίτιους και να δώσει λύσεις. Ο ΟΗΕ οφείλει να εγκαταλείψει το στρουθοκαμηλικό προσωπείο του και να αντιμετωπίσει με γενναιότητα και υπακούοντας τις διατάξεις που διέπουν την καταστατική του συμφωνία ,την ζοφερή πραγματικότητα.
Αυτή τη φορά το φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, είναι το μεταναστευτικό, είναι ο κίνδυνος για νέα πογκρόμ, νέες διώξεις, νέες οικονομικές, κοινωνικές ,πολιτικές, πολιτισμικές ανακατάξεις και εντάσεις. Η Ε.Ε καλείται να αποδείξει στην πλέον ίσως σημαντική πρόκληση μετά το τέλος του Ψυχρού πολέμου, πόσο ενωμένη είναι, πόσο ικανή να αντιμετωπίσει, να ενώσει και όχι να διχάσει, να διαχειριστεί μια πολυπρισματική με απρόβλεπτες συνέπειες κρίση.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
