Με αυτόν τον τίτλο ο Σύλλογος «Οι Φίλοι του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών» διοργάνωσε μία (ακόμα) εκδήλωση για να τιμήσει τον διαπρεπή επιστήμονα (και εξαίρετο άνθρωπο, θα προσέθετα εγώ), συμπατριώτη μας – και συγχωριανό μου – κ. Σταμάτη Κριμιζή. Την εκδήλωση χρηματοδότησε το «Ίδρυμα Μαρία Τσάκος (διάβαζε Καπ. Παναγιώτης) και μάλλον και τη συνδιοργάνωσε, διότι το πλείστον των συμμετεχόντων ήταν Χιώτες, γνωστοί και φίλοι του Ιδρύματος Μ. Τσάκος.
Η όλη παρουσίαση ήταν «ένα ζωντανό θεατρικό ντοκιμαντέρ, δημιουργία του Θανάση Λάλα και της Ελευθερίας Ντεκώ, "ντυμένο" με μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου – "Rosetta" και "Μυθωδία"». Όπως προαναφέραμε χορηγός της όλης πολυπληθέστατης εκδήλωσης ήταν το «Κοινωφελές Ίδρυμα Μαρία Τσάκος[1] - Διεθνές Κέντρο Ναυτικής Έρευνας και Παράδοσης».
Το ντοκιμαντέρ και το video εβασίζοντο σε φωτογραφίες και video από το προσωπικό αρχείο του κ. Κριμιζή, και είναι δύσκολο να αποτυπωθεί σε δύο κόλλες χαρτί!... Αυτό που προσπαθώ να μεταφέρω δεν είναι τόσο να τονίσω την επιστημονική κατάρτιση του κ. Κριμιζή (του φίλου μου του Σταμάτη, αν προτιμάτε), όσο η ηρεμία, η ανθρωπιά και η τάξη που τον διακρίνει! Και αυτά τα γράφω μετά λόγου γνώσεως, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πράγματα που λέγονται αλλά δεν γράφονται, όπως υπάρχουν και πράγματα που γράφονται αλλά δεν λέγονται!...
Με τον Σταμάτη μας χωρίζουν 5 χρόνια περίπου (γεννήθηκε το 1936 εκείνος, το 1941 εγώ) και παρά το γεγονός ότι θυμάμαι πως τα πρώτα αγγλικά τα μάθαμε στον αείμνηστο δάσκαλο Μάρκο Ψώρα, δεν τον θυμάμαι ούτε σε παιχνίδια, ούτε σε… καυγάδες, ούτε σε παιδικές ή εφηβικές… ανοησίες, εν αντιθέσει με τους συμμαθητές του, τον ΜΦ, τον ΑΧ και τον ΑΓ, που εκτός από τον τρίτο, οι δύο πρώτοι είναι αείμνηστοι σήμερα. Τη 10ετία του ’50 ο Σταμάτης εξηφανίσθη κάπου στην Αμερική και έκτοτε η πορεία του είναι η γνωστή. Κάποια στιγμή πάλι, μας έφερε κοντά κάποιο πρόβλημα υγείας προσφιλούς του προσώπου, που βοήθησα όσο μπορούσα καθώς υπηρετούσα τότε στο «Λαϊκό» ως Πανεπιστημιακός Βοηθός. Έκτοτε συναντιόμασταν μόνο κατά τα καλοκαίρια στην πατρίδα μας, στον Βροντάδο της Χίου, όπου στις όμορφες παραλίες μας κάναμε τα μπάνια μας. Εγώ βέβαια, ο «ζωηρός», έκανα ψαροντούφεκο και ψάρεμα, ο Σταμάτης μόνο… κολύμπι.
Ακόμα και για το θέμα του πατροπαράδοτου εθίμου της ρίψεως ρουκετών μεταξύ των δύο εκκλησιών, Παναγίας Ερυθιανής και Αγίου Μάρκου, δεν είμαι σίγουρος πόσο… «φανατικός» ήταν ο Σταμάτης!...
Τελειώνοντας καταλήγω ότι ο κ. Κριμιζής, ο Σταμάτης όπως τον ξέραμε και όπως τον λέγαμε, ήταν πάντα χαμηλών τόνων και κάποιοι τον ανάγκασαν πρόσφατα να «ξεσπαθώσει» και να αναφέρεται μετ’επιμονής στα τρία Α: Αξιοκρατία, Αξιολόγηση και Αριστεία. Αλλά πού να τον ακούσουν οι… κυβερνώντες, οι οποίοι αποδεικνύεται ότι δεν έχουν ούτε ακοή, ούτε μυαλό, και – δυστυχώς – ούτε ανθρωπιά!
Συγχαρητήρια Σταμάτη και κουράγιο. Ανάγκη σε έχουν, ανάγκη δεν τους έχεις!
[1] Για τους νεώτερους ο τίτλος «Μαρία Τσάκος» παραπέμπει στην αλησμόνητη μικρή Μαρία, θυγατέρα του Καπ. Παναγιώτη και της συναδέλφου Παθολόγου-Καρδιολόγου Ειρήνης Σαρόγλου-Τσάκου. Στην πραγματικότητα το Ίδρυμα έγινε προ πολλών ετών και φέρει το όνομα της μητέρας του Καπ. Παναγιώτη.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
