Το Σαββατοκύριακο 9-10 Μαρτίου 2024, είχα την τύχη, εξαιτίας και της συμμετοχής της κόρης μου, να παρακολουθήσω την παράσταση Coppelia, που οργάνωσε η Σχολή Χορού Λίας Δημητροπούλου, στο Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Χίου. Λίγο η μακρόχρονη απουσία μου από το νησί, λίγο το ότι μετά την επιστροφή ενέσκηψε COVID, δεν είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ το κτίριο που -κυριολεκτικά- μεγάλωσα, ελάχιστες φορές την τελευταία πενταετία.
Το όμορφο μας Ομήρειο, παρά το ότι γέρασε και αυτό φαίνεται σε διάφορα τμήματα των υποδομών του, ακόμη κρατιέται καλά και παραμένει το αρτιότερο μέρος για διεξαγωγή πολιτιστικών εκδηλώσεων στο νησί. Μία τέτοια ήταν η εν λόγω παράσταση, που με εξέπληξε ευχάριστα, όσο και αν γνωρίζω την ποιότητα της δουλειάς της σχολής. Ένα έργο με αρχή, μέση και τέλος, που ανέδειξε τη δουλειά που γίνεται, από τα μικρότερα παιδιά έως τις δασκάλες και τις αέρινες μεγαλύτερες μπαλαρίνες. Αλλά δεν θέλω να ασχοληθώ με αυτό σήμερα. Γιατί όσο καλά και να πέρασα, είχα άλλη μια επαφή με το -εκνευριστικά- απαίδευτο κοινό.
Η συμμετοχή τόσων παιδιών, από 4 έως … 50 ετών, είχε ως συνέπεια το κοινό να αποτελείται από ενθουσιασμένους γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, μεγάλα και μικρά παιδιά και λογικά ήταν ένα εκρηκτικό μείγμα. Τόσο εκρηκτικό όμως, ώστε να μην σεβόμαστε τον κόπο των ίδιων μας των παιδιών αλλά και των ανθρώπων που δούλεψαν τόσο πολύ για να στήσουν μια υπέροχη παράσταση;
Αρχικά το κλασικό θέμα που ζούμε σε κάθε χώρο στη δόλια χώρα μας. Ο κάθε ένας ερχόταν, άπλωνε μπουφάν, προγράμματα, ομπρέλες, λουλούδια για να πιάσει 5-6 θέσεις για να κάτσει το σόι που θα έρθει αργότερα στις καλές θέσεις και δεν βαριέσαι, όσοι ήρθαν στην ώρα τους κανονικά, ας κάτσουν στις παρακατιανές. Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν, όλοι αυτοί οι «άρχοντες» που ήρθαν είτε τελευταία στιγμή, είτε και αφού ξεκίνησε η παράσταση, να τη διαταράξουν ποδοπατώντας όλους εμάς στις άκρες και περνώντας κυριολεκτικά από πάνω μας για να αράξουν με την ησυχία τους. Μάλιστα, το ακόμα πιο κωμικοτραγικό ήταν ότι τουλάχιστον δέκα θέσεις έμειναν να χάσκουν άδειες γιατί οι τιμημένοι κάτοχοι τους δεν εδέησαν να τις καταλάβουν.
Άλλο ένα τραγικό στοιχείο ήταν η -δεν βρίσκω καλύτερη λέξη- «γαϊδουριά» κάποιων να φύγουν τρέχοντας μόλις αντίκρυσαν το καμάρι τους, αφού βέβαια όσο χόρευε το καημένο παιδί είχαν κάνει το Ομήρειο Καραϊσκάκη και ΟΠΑΠ Αρένα μαζί. Και, προσοχή, δεν μιλάω για νέα παιδιά, για κυρίες μίας κάποιας ηλικίας με φανταχτερά χτενίσματα μιλάω.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι θα περιμέναμε τα παιδιά και τα μωρά να κάνουν φασαρία σε μια παράσταση, όμως σε γενικές γραμμές η διαχείριση από τους γονείς ήταν καλή, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που παραβίασαν την πολιτική, όχι φαγητό-όχι ποτό του Ομηρείου μη και αφήσουν νηστικό το καμάρι τους ή χάσουν καμιά μπουκιά κι εκείνοι.
Όμως το χειρότερο όλων για μένα, κάτι που υποδεικνύει ξεκάθαρα την έλλειψη παιδείας του κοινού, ήταν τα ανεξέλεγκτα, εκτός τόπου και χρόνου, χειροκροτήματα, ενώ η πράξη ακόμα εξελισσόταν και τα ίδια τους τα παιδιά προσπαθούσαν να συγκεντρωθούν και να χορέψουν, την ώρα που αυτοί σκέπαζαν τη μουσική με χειροκροτήματα που θα μπορούσαν κάλλιστα να περιμένουν να τελειώσει το κομμάτι της παράστασης και να χειροκροτήσουμε στο τέλος όσο μανιασμένα θέλουμε.
Περιττό να αναφερθεί ότι αν δεν ακουστούν καμιά δεκαριά «σουτ» το κοινό δεν μπορεί να σταματήσει να λύνει το Κυπριακό στις αρχές των πράξεων, για να μη σχολιάσουμε τον πομπώδη σχολιασμό ορισμένων που νομίζουν ότι σχολιάζουν σίριαλ που παρακολουθούν στο σαλόνι τους.
Θα με πείτε γκρινιάρη και πιθανώς να είμαι. Αλλά είναι πραγματικά κρίμα οι ίδιοι οι συγγενείς των παιδιών να μη σέβονται τον κόπο και τη δουλειά τους, για να μη συζητήσω καν τον σεβασμό στον άλλη θεατή δίπλα τους.
Μπορούμε και καλύτερα.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
