Δεν ήταν μόνο ο φούρνος του Χότζα που στήθηκε πάνω σε κάρο για να ικανοποιηθεί η πολυγνωμία των επαϊόντων για τον προσανατολισμό του. Είναι και το μουσειακό - αλιευτικό 
σκάφος «ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ» που θα έχει, όπως δείχνουν τα πράγματα, την ίδια τύχη με το φούρνο του Χότζα: Να περιφέρεται από ακτή σε ακτή, προκειμένου να ικανοποιηθούν τα σχέδια όσων αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν ακόμα και την πολιτισμική μας κληρονομιά για την «απορρόφηση κονδυλίων» που στην ουσία γίνεται αυτοσκοπός αντί για μέσο εξυπηρέτησης κοινωνικών αναγκών.
Έτσι, αφού το αλιευτικό αγοράστηκε από τον πάλαι ποτέ Δήμο Ομηρούπολης και έμεινε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ελλιμενισμένο στον Αϊ-Γιάννη το Θόλο, αφού ο βοριάς του σακάτεψε τη μια του πάντα, εδέησαν να μεταφερθεί το 2012 στο «Πετροκάραβο-Γούβι» όπου, επιτέλους, θα ησύχαζε από την ταλαιπωρία του στο υγρό στοιχείο, «ακουμπώντας» σ’ ένα στεριανό αραξοβόλι, δίπλα στη θάλασσα.
Τα πράγματα όμως για το άτυχο σκαρί δεν ήρθαν τόσο βολικά όσο έδειχναν κάτω από τους προβολείς και τη λαμπρότητα της εκδήλωσης εγκατάστασής του, γιατί… «άγνωσται αι βουλαί του… τεχνοκρατισμού και της γραφειοκρατίας». Τρία χρόνια έμεινε στητό βλέποντας το πέλαγο που κάποτε όργωνε με το πλήρωμά του γράφοντας ιστορία. Τρία χρόνια έμεινε ασυντήρητο, βλέποντας την αδιαφορία και την απαξία όσων έταξαν πολλά γι’ αυτό, αλλά δεν έπραξαν τίποτα. Τρία χρόνια αγωνίστηκα είτε μέσα από τον τοπικό Τύπο είτε ενημερώνοντας αρμόδιους και αναρμόδιους, μήπως και κατάφερνα να κινήσω κάποια συναισθηματική χορδή των φορέων και συνάμα των συνδημοτών μας για την άθλια κατάσταση που βρισκόταν. Μάταια όμως!
Σήμερα στέκει απαξιωμένο, σκοτεινό, παραπεταμένο, στο έλεος του ήλιου, της υγρασίας, των τρωκτικών που ενοικούν στο κύτος του, των μικροπλιατσικολόγων που έχουν εξαφανίσει ακόμα και τους τρεις προβολείς που το φώτιζαν τη νύχτα. Τα μεταλλικά του εξαρτήματα διαβρωμένα, το κατάστρωμα ετοιμόρροπο, τα ζωνάρια του σάπια, τα μαδέρια του πετσώματος προχειρομπαλωμένα, οι νομείς του κουρασμένοι, τα ποδόσταμα έτοιμα να ξεκολλήσουν.
Ίσως αντιτείνει, οποιοσδήποτε θα ασκούσε καλόπιστη κριτική σε όσα γράφω, ότι το διάστημα που πέρασε ασυντήρητο ήταν ένα διάστημα βαθειάς οικονομικής κρίσης. Θα συμπλήρωνα εγώ «και κοινωνικής και πολιτισμικής κρίσης, που πάντα συμβαδίζουν με την οικονομική». Παρόλα αυτά, τον Ιούνιο του 2012 βρίσκεται προενταγμένο στο LEADER Αλιείας για χρηματοδότηση μεταξύ άλλων και το έργο «Κατασκευή ανοικτού Μουσείου καραβομαραγκού στη θέση Πετροκάραβο». Κι από εδώ αρχίζουν άλλες «Περιπέτειες του Σεβάχ» για το μουσειακό - αλιευτικό: Δεν γνώριζαν ότι ο χώρος του «Πετροκάραβου» δεν έχει νομιμοποιηθεί μέχρι σήμερα; Με ποια λογική ενέταξαν ένα έργο σε χώρο παράνομο; Έτσι, για να μη χαθεί εντελώς η χρηματοδότηση του LEADER, οι εγκεκριμένες πιστώσεις για το παραπάνω έργο μεταφέρονται στους Τρεις Μύλους. Μαζί τους προγραμματίζεται και η μεταφορά του σκάφους, αφού πρώτα συντηρηθεί με κόστος μερικών χιλιάδων ευρώ.
Κανείς δεν αμφισβητεί τη σκοπιμότητα ενός τέτοιου έργου όπου κι αν αυτό γίνει. Εδώ όμως έχουμε ένα δεδομένο, που είναι το ήδη εγκατεστημένο σκάφος στην περιοχή και μια συνειδησιακή – σημειολογική ένσταση: Το μουσειακό – αλιευτικό σκάφος και ο τόπος που το φιλοξένησε από τη στιγμή της εγκατάστασής του, έχει θέση βιβλίου τοπικής ιστορίας, ναυτικής, αλιευτικής και ναυπηγικής τέχνης, βιβλίου λαογραφίας και ηθογραφίας. Υποκαθιστά το Βρονταδούση ναυτικό και σήμερα, εκτός των άλλων, αποτελεί σημείο αναφοράς του χώρου «Πετροκάραβο». Υπάρχει η πέτρα μέσα στο λιμανάκι που μοιάζει με καράβι, εξ ου και το όνομα του χώρου, υπάρχει και το ξύλινο καράβι στη στεριά. Είναι πλέον το φωτογραφικό «σήμα κατατεθέν» παγκοσμίως. Είναι το μοναδικό «ζωντανό» στοιχείο αυτού του χώρου, οι υποδομές του οποίου, μετά από τόσα χρόνια χρήσης (εκδηλώσεων, περιπάτου, αθλητισμού, ελλιμενισμού), ήταν και είναι παράνομες και άρα σταματά κάθε δραστηριότητα περαιτέρω ανάπτυξης και ανάδειξής του. Τι εντύπωση θα μπορούσε να προκαλέσει στον καθένα μας η απογύμνωση της περιοχής από το μοναδικό πολιτισμικό της στολίδι, μετά τη μεταφορά του;
Αντί της μεταφοράς του μουσειακού σκάφους «ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ» μπορεί να εγκατασταθεί στους Τρεις Μύλους, ως βασικό στοιχείο του μουσείου καραβομαραγκού, ένα από τα πολλά καραβόσκαρα, που χωρίς αναστολές «κόβονται» («αποσύρονται» είναι η επιβεβλημένη ευρωενωσιακή έκφραση) και προορίζονται απλά για καυσόξυλα.
Προκαλεί το δημόσιο αίσθημα και αποτελεί προσβολή για τη μικρή μας κοινωνία το γεγονός και μόνο ότι ο θαλασσινός πολιτισμός μας, η ζωή μας η ίδια άγεται και φέρεται όπως το κάρο με το φούρνο του Χότζα. Ας μην επιτρέψουμε να κυριαρχήσει στη ζωή μας, στην κληρονομιά μας η αλαζονεία των άκρατων τεχνοκρατών. Ας μην αφήσουμε το Δούρειο Ίππο της κατ’ επίφαση ανάπτυξης να διαλύσει την αξιοπρέπειά μας, προκειμένου να ευημερήσουν οι αριθμοί και τα σχέδια. Ας μην επιτρέψουμε να υποτιμήσουν τη σκέψη και το συναίσθημά μας με τη μεταφορά ενός συμβόλου ζωής, που η θέση του είναι εκεί που «φουντάρισε» για πάντα.-
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
