Για έναν αιώνα περίπου, υπήρχε μια κρήνη στην εθνική οδό από την Χίο προς τα Καρδάμυλα, στην περιοχή Δελφίνι, και ήταν συνηθισμένο το θέαμα των περαστικών που γέμιζαν μπιτόνια με νερό, επιστρέφοντας στην πόλη μετά από κάποια εξόρμηση στα βορειόχωρα. Η μαρμάρινη επιγραφή πληροφορούσε πως πρόκειται για την «Βρύση Εμμ. Χατζημανώλη» και πως κατασκευάστηκε το 1927 και επισκευάστηκε το 1969. Η βρύση κατεδαφίστηκε στις αρχές του 21ου αιώνα κατά την διάρκεια των εργασιών βελτίωσης του δρόμου.
Σε ένα νησί του οποίου η πρωτεύουσα δεν έχει πόσιμο νερό και δεν έχει τρεχούμενο νερό όλες τις ημέρες της εβδομάδος, σε ένα νησί του οποίου η εκάστοτε δημοτική αρχή αδιαφορεί για το πρόβλημα ύδρευσης και το ημιτελές εδώ και πολλά χρόνια φράγμα, σε μία χώρα που βρίσκεται μόνιμα σε οικονομική κρίση, κατεδαφίστηκε μία βρύση με δωρεάν, τρεχούμενο νερό. Εάν αυτό δεν είναι έγκλημα τότε πως χαρακτηρίζεται;
Αυτά σκεφτόμουν διαβάζοντας στον τοπικό Τύπο άρθρα σχετικά με τα μεγαλόπνοα έργα για πλατύτερους δρόμους, για μεγαλύτερες ευθείες και περισσότερη άσφαλτο στην βόρεια Χίο. Σκεφτόμουν τις κρήνες που υπήρχαν παλαιότερα και τις οποίες καταδίκασε η επέλαση του σύγχρονου «πολιτισμού». Σκαφτόμουν τις κρήνες στα Καμπιά, στα Αφροδίσια και σε τόσα ακόμα χωρία, και το επικείμενο, άδοξο τέλος τους.
Στις φωτογραφίες η βρύση Εμμανουήλ Χατζημανώλη στο Δελφίνι, το 2003, ο σκύλος μου στο ίδιο σημείο ανάμεσα σε ρείκια, τρεχούμενα νερά και φθινοπωρινά φύλλα, το 2007, και η περιοχή όπως είναι σήμερα.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
