Απόγευμα Πέμπτης και στο ημερολόγιο του «π» ήταν καταγεγραμμένη η ημερίδα της Προξενικής Αρχής του Καναδά στο «Χανδρής». Όλα έδειχναν ότι επρόκειτο για ένα τυπικό ρεπορτάζ χωρίς ουσία. Λίγο μετά τις 19:00 τα πράγματα άλλαξαν. Μόλις πέρασα την είσοδο του Ξενοδοχείου το πρώτο που αντίκρισα ήταν φίλοι, γνωστοί, συμμαθητές ακόμα και άτομα μεγαλύτερης ηλικίας.
Ρώτησα έναν 50άρη με διάθεση χιούμορ «Καλά κι εσύ εδώ; Τι έγινε θα φύγεις;». Μόνο που η απάντηση δεν έμοιαζε αστεία. «Είμαι εδώ για τα παιδιά μου. Ήρθα να ακούσω μήπως τα στείλω στον Καναδά και σωθούν», μου απάντησε και αμέσως η διάθεση χιούμορ εξαφανίστηκε.
Λίγο παραπέρα ένας συμμαθητής μου. Από τους πιο άριστους της τάξης με πτυχίο, ένα μεταπτυχιακό και αισίως ασχολείται με το δεύτερο. «Καλά εσύ πάλι τι θες εδώ;», ρώτησα. «Κάτσε εσύ εδώ να γράφεις για όλους αυτούς. Μόνο μην ξεχάσεις να τους πεις ότι αυτοί είναι που γέμισαν αυτή την αίθουσα», μου είπε και δεν είχε άδικο.
Για το υπόλοιπο της εκδήλωσης το μυαλό μου ταξίδευε. Ταξίδευε και με έπιασα να σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα ήταν η Ελλάδα αν… αν… αν… Πόσο διαφορετική θα ήταν η Χίος αν… αν… αν…
Το χειρότερο από όλα είναι ότι συνειδητοποίησα ότι αιρετοί, αυτοδιοικητικοί ή Βουλευτές, ναι μεν περιγράφουν το πρόβλημα, ναι μεν το συνειδητοποιούν όμως το θεωρούν κάτι σαν αναπόφευκτη εξέλιξη ή αναγκαίο κακό στην Ελλάδα της κρίσης, στη Χίο των χαμένων ευκαιριών μέσα στη δίνη του μεταναστευτικού και όχι μόνο.
Συνειδητοποίησα ότι και αυτό, το δεχόμαστε παθητικά όπως και πολλά άλλα. Δεχόμαστε παθητικά ότι θα χάσουμε τον φίλο μας, τον αδερφό μας, τον γείτονά μας. Δεχόμαστε ότι το χωριό θα ερημώσει, τα προάστια θα αδειάσουν, η πόλη θα συρρικνωθεί. Δεχόμαστε ότι η Χίος της επόμενης 20ετίας θα είναι ένα νησί γερόντων, ένα νησί της παραμεθορίου, ένα νησί από αυτά που οι νέες γενιές θα αναρωτιούνται «που είναι αυτό;», βλέποντας τον χάρτη της Ελλάδας.
Και αντί της συσστράτευσης τι; Κατηγορούμε τον άλλο γιατί δεν άντεξε, γιατί επέλεξε να φύγει, γιατί τα παρατάει στα 40 του θέλοντας να κάνει αυτό που δεν του επέτρεψε η Ελλάδα. Αυτό που του στέρησε η ίδια του η πατρίδα, το ίδιο του το νησί, η ίδια του η κοινωνία. Που αντί να τον κρατήσει, να τον ενισχύσει, να του δώσει κίνητρα, τον πολέμησε, τον εξαθλίωσε, τον εξανάγκασε να ζει με 300 ευρώ τον μήνα και τέλος του ζήτησε να πληρώσει τόσα, όσα δεν θα βγάλει την επόμενη 10ετία της ζωής του.
Ποιος μπορεί λοιπόν να κατηγορήσει τη νέα γενιά της Χίου επειδή παίρνει τον δρόμο της φυγής; Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι ακόμα και όσοι σήμερα λέμε ότι εμείς θα τα καταφέρουμε αύριο δεν θα βρεθούμε στην ίδια θέση;
Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι σαν νησί βιώνουμε την απόλυτη παρακμή. Και η παρακμή απαιτεί πρωτοβουλίες.
Υ.Γ.1.: Γυρνώντας πίσω τον χρόνο στο 2014, η διαπίστωση ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει στη Χίο είναι αυτή που με θλίβει περισσότερο από όλα. Αν δεν τα κατάφερε η νέα γενιά αιρετών ποιος μπορεί να τα καταφέρει;
Υ.Γ.2.: Καλή η εθνική μας έπαρση απέναντι στην προκλητικότητα των Τούρκων αλλά ας απαντήσει κάποιος όταν αυτή η προκλητικότητα εκδηλωθεί σε 10 -20 χρόνια ποιος θα πιάσει το όπλο; Ο σημερινός 40άρης που τότε θα είναι 60;
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
