Οι “τετριμμένοι” της πάλαι ποτέ τοπικής αυτοδιοίκησης, βασίζονται στην επανεκλογή τους χρησιμοποιώντας το προτέρημα της “πείρας”, για να πείσουν. Η πείρα όμως, εκτός από τη συσσωρευμένη γνώση, που φέρει η πρακτική ενασχόληση με ένα αντικείμενο, είναι και το ονοματεπώνυμο που δίνει ο καθένας στα λάθη του. Άρα καλά θα 
ήταν να αναθεωρήσουν τα περί “πείρας”, μια και αυτή δεν αποτελεί το άπαν. Εκείνο που είναι απαραίτητο προσόν κάθε πολιτικού ανδρός, μάς το δίνει γλαφυρά ο Πλάτωνας, ο οποίος ορίζει την παιδεία ως την “από την παιδική ηλικία διαμόρφωση ενάρετων πολιτών, που θα μπορέσουν αργότερα να άρχουν και να άρχονται”.
Άραγε με πόση συνειδησιακή εκμετάλλευση και πόσα λάθη πάνω στα κεφάλια των συμπολιτών τους, απέκτησαν αυτή την “πείρα”; Καλύτερα λοιπόν θα ήταν να αφήσουν την “πείρα” κατά μέρος και να αφουγκραστούν τα “θέλω” του λαού. Αναρωτήθηκαν αν ο λαός θέλει ανθρώπους με πείρα και γνώση περί τα αυτοδιοικητικά, αλλά μακριά από τη ζωή του, μακριά από τις πραγματικές του ανάγκες και τα όνειρά του ή ανθρώπους που να του εμπνέουν σιγουριά, που να τον νιώθουν, που να καταλαβαίνουν τις αγωνίες του, όσον αφορά το αβέβαιο μέλλον του, την εξουθένωση της ανθρώπινης υπόστασής του και την ποδηγέτηση της συνείδησής του;
Ας λάβουμε υπόψη ότι από το 2010 μέχρι σήμερα, η “καλλικρατική πείρα” που απέκτησαν με τις εξοντωτικές “υποχρεώσεις” που ανέλαβαν οι φίλα προσκείμενες στο μνημονιακό και νεοφιλελεύθερο επιτελείο της χώρας μας συμπολιτεύσεις των δήμων, μεταφράζεται με μια απλή φράση: Ιδιωτικοποίηση και ξεπούλημα των πάντων.
Κι αυτό, όσο απλοϊκό κι αν ακούγεται, προέκυψε με την υλοποίηση των αντιλαϊκών πολιτικών, που σημαίνει ιδιωτικοποίηση των δήμων, τη συρρίκνωση των υπηρεσιών, που σημαίνει συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών προς τους συμπολίτες, με το ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων των υπαλλήλων, που σημαίνει εξαθλίωση και ανεργία, με την προώθηση εταιρειών σε ρόλο ενοικιαστή φτηνού εργατικού δυναμικού, με την ενοικίαση δημοτικών χώρων αντί πινακίου φακής στο ιδιωτικό κεφάλαιο για εκμετάλλευση, με την παράλογη αύξηση κάθε δημοτικού τέλους και φόρου αμφίβολης ανταποδοτικότητας.
Πείρα έχει εκείνος που γνωρίζει τον εαυτό του, που αναγνωρίζει τα λάθη του και μαθαίνει από αυτά ενώ συγχρόνως πονά για τα κακά που συσσώρευσαν αυτά τα λάθη στο λαό. Εκείνος που αξιοποιεί τη γνώση του για την ευημερία του συμπολίτη του. Πείρα θα είχε αυτός που θα μπορούσε να προβλέψει την καλλικρατική λαίλαπα και να αποτρέψει την παράδοση στο ιδιωτικό συμφέρον βασικών υπηρεσιών, όπως η καθαριότητα, η πρόνοια, το νερό, το κυκλοφοριακό, η ενέργεια.
Πείρα θα είχε ο δημοτικός άρχοντας ή σύμβουλος που θα αντιλαμβανόταν ότι η βαρβαρότητα της Ε.Ε. θα άνοιγε, ως Δούρειος Ίππος, –όπως κι έγινε- μέσα στο αυτοδιοικητικό κάστρο και θα κατέστρεφε ό,τι τούτος ο λαός έχτισε με αίμα και θυσίες χρόνια τώρα. Τι θα ήταν λοιπόν προτιμότερο να επικαλούνται; Την πείρα ή την Παιδεία στο άρχειν και άρχεσθαι;
Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης - Δάσκαλος
Υποψήφιος Σύμβουλος
Λαϊκής Συσπείρωσης Δήμου Χίου
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
