Στη χώρα που με πάθος λατρεύεται η θεά ασυδοσία, γίνονται όλα λαμπόγιαλο και κανείς δεν δίνει λογαριασμό, συχνά – πυκνά εμφανίζεται το ερώτημα «με ποια δικαιοδοσία ή τίτλο μιλάς εσύ;».
Δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι έχουν αποκαθηλώσει το σημαντικότερο τίτλο τιμής της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας, τον τίτλο του πολίτη. Όλοι αναζητούν περγαμηνές, πτυχία ή πιστοποιητικά μόλις η επιχειρηματολογία στερεύει.
Θυμάμαι, προ ετών, εξέχουσα προσωπικότητα του τόπου μας να εξανίσταται με ποιο ρόλο εισηγούμαι για την Αμανή σε ένα θεματικό Συμβούλιο για την περιοχή ως μη καταγόμενος απ’ την περιοχή. Το πέρασμα του χρόνου έδωσε σε όλους την απάντηση.
Τις τελευταίες ώρες το κατάπτυστο ερώτημα επανέρχεται διαρκώς στον δημόσιο διάλογο πανταχόθεν. Κάποιοι λοιδορούν και στιγματίζουν την Παγχιακή Επιτροπή Αγώνα γιατί, λέει, δεν έχει θεσμική συγκρότηση. Τεντώνουν την τυπολατρία για να αποφύγουν την κριτική επί των διατυπωμένων θέσεων πασίγνωστων πολιτών στην κοινωνία της Χίου.
Σήμερα το ίδιο σαθρό επιχείρημα μεταχειρίζεται σε άρθρο του, το οποίο δεν μας αφορά και για αυτό κρίνουμε ότι τίποτα δεν προσφέρει η δημοσίευση του, ο αντιδήμαρχος Παιδείας και Κοινωνικής Πρόνοιας. Ο Γ. Παπαδόπουλος αιτείται αποδεικτικών στοιχείων επαγγελματικής ενασχόλησης από τοπικό δημοσιογράφο, συνταξιούχο προφανώς, αν αυτό είναι το πρόβλημα.
Ο Γιώργης θα όφειλε να γνωρίζει ότι η ιδιότητα του δημοσιογράφου συνοδεύει τον επαγγελματία εφ’ όρου ζωής, κάτι σαν το δήμαρχο, τον Δεσπότη. Είναι τίτλος τιμής κατακτημένος από αγώνες για την ελεύθερη έκφραση, για αυτό και δεν θα δείτε πουθενά τον προσδιορισμό πρώην ή τέως δημοσιογράφος. Με το σαράκι μετάδοσης της πληροφορίας και της διατύπωσης γνώμης γεννιέται και πεθαίνει ο κάθε δημοσιογράφος, θα συμφωνήσουμε μάλιστα ότι η πείρα στη δημοσιογραφία μετριέται σαν την παλαιότητα στο κρασί.
Η βάση του σκεπτικού της επίθεσης του Γ. Παπαδόπουλου σε συνάδελφο δημοσιογράφο αγγίζει τα όρια της αήθειας και, φευ, δεν είναι σύμπτωμα παροδικό, όλο και συχνότερα γίνεται κανόνας όσο τα κοινωνικά δίκτυα επιβάλλονται στην ανθρώπινη σύνεση.
Τον Γ. Παπαδόπουλο και τους πολλούς επόμενους Παπαδόπουλους, των οποίων η γλώσσα θα προσπεράσει τη διάνοια, τους καλώ να σκεφτούν έναν κόσμο χωρίς τη δύναμη της δημοσιογραφίας. Στρεβλής, υποκινούμενης, συμβιβασμένης ενδεχομένως, μα και αγέρωχης, αποκαλυπτικής, μαχητικής σε πολλές περιπτώσεις.
Θλίβομαι με την εικόνα συμπολιτών μας, οι οποίοι με την ευκολία που αφορίζουν δημοσιογραφικές απόψεις που δεν τους κάθονται καλά, με την ίδια άνεση τις αποθεώνουν όταν νοιώσουν ότι τους ταιριάζει. Άφες αυτοίς, σκέπτομαι.
Η ταχύτητα και αμεσότητα διάχυσης της πληροφορίας από τα κοινωνικά δίκτυα επαναπροσδιορίζει πια το ρόλο της δημοσιογραφίας, όπως την διδαχθήκαμε πριν χρόνια στις σχολές μας. Ρεπόρτερ γίνεται αυτόματα όποιος τυχαίνει να βρίσκεται παρόν σε ένα γεγονός. Δημοσιογράφος θα πρέπει στη βάση αυτού του δεδομένου να αναλύσουμε πια ποιος είναι. Και πάντως δεν είναι κανένα πτυχίο από μόνο του ή εργασιακά ένσημα. Αυτό μας αρέσει, δεν μας αρέσει.
Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.
Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.
facebook
youtube
instagram
X
