Σαν παραμύθι: η ζωή του Δρομοκαΐτη

Ήταν (λέει) μια ευτυχισμένη οικογένεια που ζούσε σε ένα ωραίο και ήσυχο νησί του Αιγαίου Πελάγους: ο πατέρας, η μητέρα και ο μικρός Ζωρζής. Είχαν τον τρόπο τους, ανήκαν στην τάξη των «προυχόντων» (προεστών). Δεν προκαλούσαν τους κατακτητές (ξέχασα να σας ενημερώσω ότι το νησί το εξουσίαζαν ξένοι, αλλόθρησκοι, που όμως όταν δεν τους προκαλούσες δεν σε πείραζαν)!

Κάποτε, που λέτε, ξεσηκώθηκε όλο το Έθνος, όλοι οι Χριστιανοί, ξε­σηκώθηκαν και οι Χιώτες (Χίο έλεγαν το νησί) όμως τους εγκατέλειψαν οι υπόλοιποι Έλληνες και άρχισαν οι Τούρκοι τις σφαγές!...

Τον μικρό Ζωρζή δεν τον έσφαξαν (ήταν 10-15 ετών όταν έγινε η κατα­στροφή) διότι στα σκλαβοπάζαρα (εις την Πόλη – Ισταμπούλ έτσι μετονό­μασαν την Κωνσταντινούπολη) θα έπιανε… καλή τιμή.

Όμως, μέσα στη ατυχία του ο μικρός Ζωρζής πεινασμένος, ψειρια­σμένος και βρώμικος, περιμένοντας τον… αγοραστή… στάθηκε τυχερός: αγο­ραστής ήταν ο θείος του (από το σόι της μάνας του) ο Μιχαήλ Αγέλαστος, ο οποίος κάθε άλλο παρά αγέλαστος ήταν. Δεν είχε παιδιά και έτσι τον είχε σαν παιδί του, τον έβαλε βοηθό του στο μπακαλικάκι που είχε και του έμαθε και 5-10 γράμματα!...

Ο μικρός Ζωρζής ήταν πανέξυπνος και πολύ εργατικός: μεγαλώνο­ντας, γρήγορα το μπακαλικάκι το έκανε… super-market και γρήγορα άπλωσε τις δραστηριότητές του μέχρι τη Μασσαλία (Μαρσίγια την έλεγαν εκείνα τα χρόνια) και μέχρι την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Στη Μασσαλία μάλιστα έκανε μεγάλες δωρεές κι έγινε και Επίτροπος στην εκεί Εκκλησία. Εκεί μάλιστα συνήντησε και τη γυναίκα των ονείρων του: την Ταρσή (Αναστασία)Φραγκοπούλου, της οποίας ο πατέρας είχε επίσης… super-market (σαν να παντρεύτηκε ο… Σκλαβενίτης με το σόι του Μαρινόπουλου – συγχωρείστε με για την παρομοίωση).

Όμως τα χρόνια περνούσαν και δεν έκαναν παιδιά… Έτσι το ζευ­γάρι με άρρωστη εν τω μεταξύ την Ταρσή, απεφάσισαν να μετοικήσουν, πού αλλού; στην πατρίδα τους τη Χίο. Εκεί ο Ζωρζής έκανε διάφορες δωρεές και έκτισε και ένα Ναό, τον Άγιο Ιωάννη τον Συερό!

Τα χρόνια περνούσαν, το νησί το κατείχαν οι Τούρκοι που όμως δεν πείραζαν τους ντόπιους εφόσον κάθονταν ήσυχοι και πλήρωναν τους φόρους τους[1]!... Κάπου στο κέντρο (στην πρωτεύουσα της Ελεύθερης Ελλάδας), κάποιοι πήραν… «χαμπάρι» ότι στην τουρκοκρατούμενη Χίο υπάρχει χρήμα και απεφάσισαν να επισκεφθούν τον ΖωρζήΔρομοκαΐτη και να του ζητήσουν να βοηθήσει την… Ελλαδίτσα μας φτιάχνοντας ένα Ψυχιατρείο[2] (γύρω στο 1876, κάπου εκεί γύρω πέθανε η Ταρσή).

Ο αείμνηστος Ζωρζής όχι μόνο βοήθησε (το οικόπεδο, περί τα 400 στρέμ­ματα, το έδωσε η – τότε – Κυβέρνηση) στην κατασκευή και τη στελέχωση (ήλθαν ειδικοί και από τη Γαλλία), αλλά έβαλε και στην Τράπεζα της Ελλάδος ένα πελώριο ποσό, από τους τόκους του οποίου θα συνετηρείτο το Ίδρυμα (το Κληροδότημα, ιδιωτικού δικαίου). Απαραίτητη προϋπόθεση το Κληροδότημα να διοικείται από Χιώτες !!!

Τα χρόνια πέρασαν, ο Δρομοκαΐτης πέθανε (δεν πρόλαβε να το εγκαι­νιάσει το 1887), ο Σουρής έγραψε ό,τι έγραψε για τους τρελο-Χιώτες, η Χίος ελευθερώθηκε από τους Τούρκους[3], και άρχισαν (από τότε) τα… βάσανά του… «Τρελοκομείον» όπως το ονομάζουν οι… «ευαίσθητοι» κυβερνώντες.Όποια κυβέρνηση έλθει, δεξιά, αριστερή ή… ουδέτερη, προσπαθεί να έχει το «πάνω χέρι» για να εξυπηρετεί τα ρουσφέτια της.

Στα 36,5 χρόνια που συμμετέχω στη Διοίκηση σε διάφορες θέσεις, 4 φορές (επαναλαμβάνω: τέσσερις φορές) κερδίσαμε την ανεξαρτησία μας με προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας! Σήμερα το Δ.Σ. είναι 9μελές έχοντας ως πυρήνα το 5μελές Συμβούλιο εκ του Κληροδοτήματος, το οποίο πλαισιούται από 1 εκπρόσωπο των Ιατρών, 1 εκπρόσωπο των λοιπόν εργαζομένων και 2 εκπροσώπους της εκάστοτε Κυβερνήσεως.

Ο Οργανισμός έχει… γιγαντωθεί.Ξεκινήσαμε με 7 κτίρια και σήμερα είναι περί τα 20 εν λειτουργία εντός και γύρω στα 12 εκτός (εξωνοσοκο­μειακές δομές). Εντός των τειχών ζουν περί τις… 1.000 ψυχές: 480 – περίπου – νοσηλευόμενοι και άλλοι τόσοι εργαζόμενοι! Κάποια στιγμή, σε κάποια εφημερία είχαμε 38(!!!) εισαγωγές, οι περισσότερες από αυτές αναγκαστικές, με Εισαγγελική Εντολή (31 ακούσιες και μόνο 7 εκούσιες)!

Και φθάνομε στο… «δια ταύτα». Όλα αυτά τα χρόνια (είπαμε 36,5) που ζω εντός των τειχών διαπιστώνω ότι πολλοί εργαζόμενοι (μεταξύ των οποίων και ο… παπάς που λειτούργησε προσφάτως τον Ιερό Ναό των ΑγίωνΑναργύρων) – 1902: έργο ΜιλτιάδουΛεωνήΚαλβοκορέση, τότε ΔημάρχουΧίου – ΔΕΝ γνωρίζουν ούτε το όνομα (όχι την πλήρη ιστορία) του ΖωρζήΔρομοκαΐτη.

Σκέφθηκα λοιπόν να γράψω τη βιογραφία του, ΑΝΩΝΥΜΑ, διότι όπως συνηθίζω να λέω «δεν χρειάζομαι άλλη δόξα», όπερ και εγένετο!... Το βιβλίο τελείωσε το 2015 και από τον Απρίλιο του 2016 εκκρεμεί η έκδοσή του: το σύνολο της δαπάνης για 1.000-2.000 αντίτυπα θα είναι περί τα 1.500€(!) Κι εδώ αρχίζει το πρόβλημα! (ποιο πρόβλημα;)

Το Δ.Σ. έχει μεν πάρει θετική απόφαση κατά πλειοψηφία για την έκδοσή του (μόνο η εκπρόσωπος των εργαζομένων ψήφισε αρνητικά λέγονταςότι έχομε άλλα προβλήματα[4] που προέχουν). Κάποιοι αδιαφόρησαν (έριξαν «λευκό») και μόνο ο Αντιπρόεδρος κ. Αντ. Χλωρός ήτο ένθερμος υποστη­ρικτής της εκδόσεως (τον οποίο και ευχαριστώ από καρδιάς).

Κλείνοντας, θέλω να διαβεβαιώσω ότι χρήματα βρίσκω (είτε από τις οικονομίες μου είτε από χορηγούς), όμως προσπαθώ να εκδώσει το βιβλίο (εις μνημόσυνο του ζεύγους Δρομοκαΐτη) το Δ.Σ., διότι ο Χριστός μας όλες τις αμαρτίες εσυγχώρησε εκτός από την ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ!!!

Σήμερα ευρισκόμεθα στο έτος 2017. Παρά τη «φιλοδοξία»(;) των εκάστοτε κυβερνώντων να κλείσουν τα Ψυχιατρεία, αυτά αντιθέτως γιγα­ντώνονται απλώνοντας τις δομές τους «εκτός των τειχών».

Λίγο η οικονομική δυσπραγία, λίγο η ζέστη, λίγο η αδιαφορία προς τους συνανθρώπους μας, αποτέλεσμα: προ τριημέρου, στην εφημερία του νοσοκομείου μας, είχαμε 38 (τριάντα οκτώ) εισαγωγές, από τις οποίες οι 31(!)ήταν με Εισαγγελική Εντολή (=βίαιη προσαγωγή)[5]. Κάποια στιγμή μέτρησα 6 (έξι) αστυνομικά αυτοκίνητα, ένα μικρό αστυνομικό πούλμαν και ένα ασθενοφόρο. Οι άνθρωποι(;) που συνοδεύουν τον ψυχασθενή (συγ­γενείς, φίλοι, γείτονες) τον «ξεφορτώνονται» τις περισσότερες φόρες και ούτε έρχονται να τον επισκεφθούν και να ενδιαφερθούν[6]!!! Δεν μας λείπουν τα μακαρόνια και τα ρύζια αδέλφια μου, μας λείπει η ΑΝΘΡΩΠΙΑ! (Με ακούει κανείς; Που ευρίσκεται το «Όλοι μαζί μπορούμε» που τους ενό­χλησα μερικές φορές;).

Υ.Γ.: Στον Πρόλογο προβάλω την οικία του Δρομοκαΐτη όπως έχει καταντήσει σήμερα. Το Νοσοκομείο Χίου στο οποίο ανήκει, έχει την ευθύνη της συντήρησής της. Οι περισσότεροι θα γνωρίζετε ότι είναι ετοιμόρροπη κι ότι ευρίσκεται στο κέντρο της Χίου, στον περιφερειακό δρόμο του Κήπου. Στο ισόγειό της ευρίσκεται βενζινάδικο. Εύχομαι να μη συμβεί κανένα ατύχημα…

Αγαπητοί συμπατριώτες, σας παρακαλώ να ανάβετε κανένα κεράκι στη μνήμη του ζεύγους Δρομοκαΐτη, διότι δεν τους θυμάται (δεν τους τιμάει, αν προτιμάτε) κανένας. Ούτε ο λαός, ούτε οι κυβερνώντες, ούτε ο Κλήρος!!!

Ειδήσεις σήμερα

Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.