H κοινωνία της κανονικότητας νομιμοποιεί το έγκλημα ως απαραίτητη συνθήκη διαφύλαξης της ευταξίας της.
Η ηθική της παρακμής που προωθεί ως ύψιστη αξία την αυτοσυντήρηση, παγιώνοντας ένα ναρκισσιστικό παραλήρημα ως μόνιμη έκφραση υποκειμενικότητας δεν προβλέπει χώρο για ετερότητα, για ανθρωπιά και καλοσύνη.
Ο “Άλλος” δεν είναι παρά ένα μίασμα, μια πιθανή εστία μόλυνσης της ατομικής μας χωροταξίας: είναι η απαιτούμενη θυσία στους Θεούς της ιδιοτέλειας που θα μας εξασφαλίσει την κοινωνική μας γαλήνη.
Η αποσαφήνιση ενός Εχθρού είναι απαραίτητη ώστε να αποκτήσει η αίσθηση του καταναλωτικού εαυτού σαφήνεια και καθαρότητα.
Μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς μιας ιδεολογικής “κανονικότητας” οι απογυμνωμένοι από αξίες πολίτες αποδέχονται κτηνώδεις πράξεις ως προφανείς. Μια κοινοτοπία του κακού σκοτεινιάζει το μεσογειακό ήλιο, ριζώνει στις απο-αφηγηματοποιήμενες ψυχές μας και μετατρέπει τη ζωή μας σε “γυμνή” χωρίς ηθική, αξίες, αρετές, επιφορτισμένη μοναχά με το αποκλειστικό καθήκον μιας χυδαιάς επιβίωσης. Ο νεωτερικός πολιτισμός έλεγε η Σιμόν Βέιλ παράγει ο ίδιος τους νεκροθάφτες του.
Η χώρα μας που κανονικοποιεί το έγκλημα ως πολιτική εθνικής ασφάλειας (με τις ευλογίες της ΕΕ), με συστηματικές επαναπροωθήσεις αντίθετες προς κάθε έννοια ανθρωπισμού αλλά και διεθνούς δικαίου μπαίνει πλέον σε ένα κλειστό κλαμπ χωρών- φονιάδων αθώων ανθρώπων.
Το γεγονός δε ότι οι πολίτες πληρώνουμε φόρους και μέρος αυτών χρηματοδοτεί τέτοιου είδους εγκληματικές επιχειρήσεις μας καθιστά συνένοχους.
Θα μου πείτε στην εποχή της ανάπτυξης, του εξατομικευμένου παρόντος και της τουριστικής παλιγγενεσίας όλα αυτά σε μια εβδομάδα θα έχουν ξεχαστεί και οι ευρωπαίοι τουρίστες θα βιώνουν το υπέροχο ελληνικό καλοκαίρι κολυμπώντας ανάμεσα σε ξεβρασμένα πτώματα.
Όμως τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που βλέπουμε να συμβαίνουν όσο και αν βολεύουν Έλληνες και Ευρωπαίους δεν ξεχνιούνται ποτέ, αποκτούν συμβολική διάσταση, γίνονται αντι-μνημεία συλλογικής μνήμης, συνεκτικά στοιχεία της πολιτισμικής μας ιδιοσυγκρασίας.
Η Ελλάδα ανέδειξε την αποτρεπτική της ικανότητα, ελαχιστοποίησε τις προσφυγικές ροές άλλα έχασε τη ψυχή της. Και μπορεί ο νεκροπολιτικός καπιταλισμός να απενοχοποιεί τους θύτες μέσω της καταναλωτικής τους εξιλέωσης και στην Ελλάδα να ζούμε καθημερινά τη φαντασίωση του νοικοκυραίου όμως εφεξής οι συνειδήσεις μας και τα όνειρα μας θα στοιχειώνονται από μια συλλογική ενοχή για το πολιτισμό και τις αξίες που υπερασπιζόμαστε.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
