Το να λες και να γράφεις τα αυτονόητα, κάπου – κάπου καταντά γραφικό έως ανούσιο. Το γιατί σε μια σταλιά νησί σκοτωνόμαστε, είναι ένα θέμα που το μάλλον το έχουμε εξαντλήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Λίγο οι δρόμοι, λίγο ότι είμαστε άνθρωποι με υπερφυσικές ιδιότητες, λίγο η αντίληψη ότι «σε εμένα δεν θα τύχει» και λίγο η μνήμη χρυσόψαρου που κουβαλάμε, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι όσα πρωτοσέλιδα κι αν γεμίσουν με τραγικές ειδήσεις μάλλον μυαλό δεν βάζουμε.
Επιχειρώ μέσα από αυτό το σημείωμα, να δώσω μερικά δεδομένα και να αποτυπώσω τα συμπεράσματα μέσα από μία φωτογραφία που ήρθε στο κινητό μου τηλέφωνο, το απόγευμα της 12ης Ιουνίου από οδικό δίκτυο της νότιας Χίου.
Όταν βγαίνουμε στον δρόμο, έχουμε κατ’ αρχήν 3 δεδομένα.
Το πρώτο δεδομένο είναι η ποιότητα του οδοστρώματος. Το δεύτερο δεδομένο είναι το όχημα στο οποίο επιβαίνουμε. Το τρίτο δεδομένο είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Τι συμβαίνει πριν το οποιοδήποτε τροχαίο; Ο δρόμος είναι αυτός που είναι και αποκλείεται να αλλάξει για χάρη μας το τελευταίο δευτερόλεπτο. Το όχημα είναι αυτό που είναι και αν δεν το συντηρούμε σωστά τότε αποκλείεται να αλλάξει προς το καλύτερο την τελευταία στιγμή. Και τελευταίο αλλά βασικότερο είμαστε εμείς οι ίδιοι, που δυστυχώς αλλάζουμε.
Γιατί εμείς είμαστε που από νηφάλιοι γινόμαστε λιώμα και μετά οδηγάμε, εμείς είμαστε που ενώ οδηγάμε μια χαρά ξαφνικά πιάνουμε το κινητό στο χέρι, γιατί εμείς είμαστε που ενώ είμαστε εντός των ορίων ταχύτητας ξαφνικά το «σανιδώνουμε» και προσπερνάμε τον μπροστινό κι ας έχει διπλή διαχωριστική γραμμή, γιατί εμείς είμαστε που ενώ χτυπάει το καμπανάκι για τη ζώνη προτιμάμε να μας «πρήξει» για ένα λεπτό παρά να σώσουμε τη ζωή μας, γιατί εμείς είμαστε που παίρνουμε το κράνος αλά μπρατσέτα για να μη μας χαλάσει το μαλλί.
Από την άλλη εμείς είμαστε που θα μειώσουμε ταχύτητα εκεί που πρέπει, εμείς είμαστε που θα αντιληφθούμε το λάθος του άλλου οδηγού στο πλαίσιο της αμυντικής οδήγησης και θα διορθώσουμε πρώτοι την πορεία μας ακόμα κι αν δεν φταίμε οι ίδιοι, εμείς είμαστε που θα επιδείξουμε προσοχή και σύνεση.
Που καταλήγουμε λοιπόν; Στο ότι ο μόνος παράγοντας που μπορεί να αλλάξει είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Και πάμε τώρα σε κάτι άλλο. Απόγευμα Τετάρτης κι έρχεται η είδηση για σφοδρό τροχαίο στη νότια Χίο. Τα αυτοκίνητα σμπαράλια. Μία ηλικιωμένη λέει, προσπάθησε να προσπεράσει προπορευόμενο λεωφορείο και συγκρούστηκε με άλλο όχημα που κινούταν στην αντίθετη κατεύθυνση.
Σηκώνω το τηλέφωνο και παίρνω την Τροχαία. «Σκοτώθηκαν;», ρωτώ. «Αν δεις τα οχήματα θα νομίζεις ότι έχουν σκοτωθεί. Αλλά ευτυχώς και οι δύο φορούσαν ζώνη», ήταν η απάντηση.
Πόσα «ευτυχώς» θα μπορούσαν να είχαν ακουστεί αντί για «κρίμα ήταν νέο παιδί». Αυτός ο λογισμός με κάνει να γράφω αυτές τις λίγες γραμμές.
Υ.Γ.: Ίσως το πιο επιτυχημένο που διάβασα τις τελευταίες ημέρες στο διαδίκτυο ήταν το εξής: «Το κράνος και τη ζώνη δεν τα φοράμε για να μη μας γράψει η Τροχαία. Τα φοράμε για να μη μας γράψουν οι εφημερίδες». Κι έτσι είναι παιδιά. Γιατί η πένα είναι βαριά όταν γράφεις για έναν νέο, που δεν πρόλαβε να γίνει ένας επιτυχημένος Χιώτης, εντός κι εκτός τειχών.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
