Ποιός από εμας του πιο μεγάλους δεν θυμάται εκείνο το υπέροχο ποίημα του Ιωάννη Πολεμη που συμπεριλαμβανόταν στη υλη του αναγνωστικού , (αν δεν κάνω λάθος) της Τετάρτης Δημοτικού και είχε τον τίτλο :
Τι είναι η Πατρίδα μας;;
Αυτό το επιγραμματικό ερώτημα απασχολούσε όλη την ενήλικη ζωή μου.
Κάθε φορά που γεγονότα με έθλιβαν μέχρι θανάτου, ή κάθε φορά που συναντούσα την αρχέτυπη ομορφιά του μέτρου, του κάλους και της αρμονίας, (της ομορφιάς που οι αρχαίοι Έλληνες εξέφραζαν μόνο με μια λέξη, τη λέξη “κόσμος” ) το ίδιο ερώτημα ξαναγύριζε και βασάνιζε τη σκέψη μου.
Αυτό το ίδιο ερώτημα ενέσκυψε και απόψε. για να μας βασανίσει .
Τι είναι η πατρίδα μας?
Εμείς το σκεφτήκαμε , και έχουμε τρεις απαντήσεις:
Οι δύο από αυτές, ειναι από εμάς και η τρίτη ειναι δική σας.
Η Ελιά , και ο σχίνος που φοράμε βραχιόλια στα χέρια μας , δεμένα με το γαλάζιο της θάλασσας και το ασημί του φεγγαριού, είναι οι δύο απαντήσεις μας , και η θάλασσα, είναι η απάντηση του τόπου της Ναυτοσύνης. Η απάντηση των Καρδαμύλων.
Όμως Πατρίδα μας είναι ακόμα πολλά .
Θα σας καλέσουμε να τα βρούμε μαζί.
Είναι η κοινή μας μνήμη, το κοινό μας παρελθόν που συγχωνεύεται με το κοινό μας παρόν, σε μια συνεχή, συνεχή ροή.
Είναι οι ποιητές μας, οι δάσκαλοί μας, ειναι τα έθιμά μας,
Είναι τα χέρια των ανθρώπων μας, με τις φουσκωμένες φλέβες. Των ανθρώπων που δουλεύουν τη Γη και τις θάλασσές μας.
Είναι τα μύρια αρώματα που μας κατακλύζουν από παντού.
Και είναι ακόμα η μουσική μας.
Είτε η εκκλησιαστική, που ξεχύνεται πάνω από τα θερισμένα χωράφια στα πανηγύρια του καλοκαιριού, είτε η δημοτική που καταλαγιάζει αναπαυτικά πάνω στο δεκαπεντασύλλαβο, στις ακρογιαλιές του Ομήρου, είτε τα έντεχνα τραγούδια μας, που είναι η καταφυγή μας, η ανάσα της ψυχής μας γιατί έτσι μάθαμε να εκφράζουμε το βαθύ μας πόνο αλλά και την ανείπωτη χαρά μας.
Και για να γυρίσουμε πάλι, πίσω , στον ποιητή.
“τι ειναι πατρίδα μας”;;:
Κι αυτά και κείνα…. Και “κάτι” πούχουμε μες την καρδια..
Ελάτε λοιπόν μαζί μας , να τραγουδήσουμε αυτό το “κάτι” πούχουμε μες την καρδια,
υπακούοντας στην προτροπή του Εθνικού μας ποιητής Διονυσίου Σολωμού:
“ Ελαμπε αχνά το φεγγαράκι
όλην , όλην την φύση ακινητούσε
και μέσα από την έρημη την κλίνη
τ’αηδόνι τα παράπονα αρχινούσε
τριγύρω γύρω η νυκτική γαλήνη
τη γλυκυτάτη κλάψα ηχολογούσε”’
Ας αρχίσουμε λοιπόν να ηχολογούμε την “γλυκύτατη κλάψα” που λόγω των τελευταίων γεγονότων , έχει γίνει θρήνος.
Ελάτε να νοιώσουμε την οδύνη αλλά και την ηδονή του να Ζει κάνεις σε αυτή την Πατρίδα..
Έλατε να νοιώσουμε την αγωνία και τον αγώνα των Ανθρώπων που γεννήθηκαν εδώ, και ας προσκυνήσουμε στο Αγιο πάθος της δημιουργίας τους.
Στον Μική Θεοδωρακη και τον Αδαμάντιο Λεμό.
Και τέλος ας ευχηθούμε τα τραγούδια του μέλλοντός μας να ηχολογούν μόνο τη χαρά της ζωής . Και αυτό ας γίνει στο χέρι μας το πολύτιμο βραχιόλι της πιο μεγάλης αξίας. Της γνώσης πως : “Μέσα στο δημοκρατικό πολίτευμα , η ευημερία εξαρτάται από το ήθος και την αρετή του πολίτη.”
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
