Αν ισχύει αυτό που λέγεται ότι «η έλλειψη που δεν είναι αισθητή, δεν είναι έλλειψη», τότε το νησί μας προς το παρόν καλά κρατεί σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα. Η προπέλα πέραν από την κίνηση στο πλοίο, κινεί 
και οικονομίες. Αυτή η κεκτημένη ταχύτητα μας σώζει.
Η ελληνική ναυτιλία εξακολουθεί να κρατά την παγκόσμια πρωτιά, άλλαξε όμως τις παλιές, συνήθειες. Τα πληρώματα π.χ. στελεχώνονται από φτηνούς αλλοδαπούς, ενώ ελάχιστοι νέοι γίνονται ναυτικοί. Οι γονείς προτίμησαν να επενδύσουν στη μόρφωση των παιδιών τους, παρά στην πορεία τους στη θάλασσα. Είναι τραγικό, η πιο μορφωμένη γενιά να κινδυνεύει, να παραμείνει στα αζήτητα.
Λογικά θα περίμενε κανείς από την πολιτεία, να σταθεί αρωγός, τώρα στα δύσκολα. Αντ’ αυτού διαπιστώσαμε πόσο αναποτελεσματικό, διεφθαρμένο και γραφειοκρατικό κράτος είχαμε. Τριτοκοσμική κατάσταση. Προσαρμογές για σύγχρονο κράτος δεν έγιναν, γιατί κανείς δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα.
Η «αλλαγή» του ΄81 μετεξελίχτηκε σε κατεστημένο. Οι μη προνομιούχοι Έλληνες σήμερα είναι καλοβολεμένοι και καλοπληρωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι. Όνειρο κάθε οικογένειας να δει τα παιδιά της εξασφαλισμένα στο δημόσιο. Η πιο μεγάλη προίκα που θα μπορούσε να τους προσφέρει. Αυτή η πολιτική κράτησε χρόνια βολεύοντας πολιτικούς και πολίτες. Το αξιοσημείωτο είναι ότι, ποτέ και κανείς δε μίλησε για λάθος. Οι λίγοι που τόλμησαν, το πολιτικό σύστημα τους πέταξε έξω.
Τώρα τρέχουμε και δεν φτάνουμε. Τα δανεικά που μας έφερναν ευφορία κόπηκαν. Ξημέρωσε κι είδαμε τη γύμνια μας. Για να σταθούμε στα πόδια μας και για δικούς τους λόγους προσφέρθηκαν οι εταίροι «φίλοι μας» να βοηθήσουν. Το κάνουν όμως με τέτοιο τρόπο, που μοιάζει περισσότερο με τιμωρία παρά με βοήθεια.
Υπάρχει θυμός δικαιολογημένος. Τέσσερα χρόνια σκληρής λιτότητας κι ακόμη δεν ξέρομε που πατάμε και που πάμε. Ο κόσμος ανήμπορος, βλέπει να ανατρέπεται η ζωή του, φοβάται για τα χειρότερα. Αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει εθνική στρατηγική που θα τον οδηγήσει στο ξέφωτο. Οι μεν του λένε απ’ εδώ, οι άλλοι του δείχνουν απέναντι. Άλλοτε, ο εχθρός ήταν οι κακοί Αμερικάνοι, το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, σήμερα ποιος είναι;
Για πρώτη φορά περνά από το μυαλό του ότι μπορεί να φταίει κι ο ίδιος. Και μόνο που κάνει τέτοιες σκέψεις είναι βήμα μπροστά. «Όλοι σκέπτονται να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς δεν σκέπτεται να αλλάξει τον εαυτό του».
Αυτό που ειπώθηκε «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» ήταν ένα σωστό πολιτικό σύνθημα, ήρθε όμως με καθυστέρηση. Πρόλαβαν τα γεγονότα. Εξ άλλου τέτοιες πολιτικές συνοδεύονται με παραδείγματα. «Να είσαι η αλλαγή που επαγγέλεσαι». Από ποιους θα περιμέναμε το παράδειγμα; Από τους κηπουρούς, τους εργατοπατέρες του λαϊκισμού των βολεμένων και της πλήρους άρνησης, τους κρατικοδίαιτους ή από τα αναρριχητικά φυτά του κομματικού σωλήνα που φρόντισαν από νωρίς να πνίξουν τα δέντρα με τους καρπούς; Οι πρώτοι που αντέδρασαν ως «αγανακτισμένοι», οι πρώτοι που εγκατέλειψαν για να προσκολληθούν στον πρώτο τυχαίο αριστερό σωτήρα, όχι για τη σωτηρία του κόσμου, αλλά της πάρτης τους. Ξεφτιλίσθηκαν και πληρώθηκαν με το νόμισμα που τους άξιζε.
Θα περίμενε κανείς από τ’ αριστερά προοδευτικά κόμματα, τώρα που στην πράξη αποδείχθηκε ότι ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. απέτυχαν με την πολιτική τους, να παρουσιάσουν τη δική τους πολιτική πρόταση εξουσίας. Τους δόθηκε η μεγάλη ιστορική ευκαιρία, αλλά την έχασαν και πάλι. Αυτά που προτείνουν αφορούν έναν άλλον κόσμο, μια άλλη χώρα, μια άλλη εποχή. (φαίνεται κι από την ανταπόκριση του κόσμου, δεν τους εμπιστεύεται). Τα κατ’ εξοχή προοδευτικά και ανανεωτικά κόμματα έχουν μετεξελιχθεί σε κόμματα συντηρητικά. Αγωνίζονται με σθένος να μην αλλάξει τίποτα. Λες και όλα δουλεύουν ρολόι.
Περιορίζονται στο να καταγγέλλουν. Τον εαυτό τους τον αφήνουν απ’ έξω. Δεν κυβέρνησαν είναι αλήθεια, αλλά και ποτέ δε μας διαφώτισαν ότι η όμορφη ζωή που ζούμε είναι με δανεικά, ότι με την συγκεκριμένη πολιτική ξεπουλάμε μαζί και την εθνική μας ανεξαρτησία και το μέλλον των παιδιών μας. Ακόμη και σήμερα, ζώντας τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, δεν τολμούν να ψελλίσουν κάποια διαφωνία τους στα όποια αιτήματα κι αν έχουν οι τόσες διαδηλώσεις. Τους αρκεί που απεργούν, τους αρκεί που διαδηλώνουν και η υποστήριξή τους είναι δεδομένη. Όταν υπάρξει απουσία δράσης, δημιουργούν, βρίσκουν λόγους και προφάσεις και οργανώνουν αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Άραγε ενάντια σε ποιόν;
Το μόνο που τους ενδιαφέρει να αυξήσουν την εκλογική τους βάση. Και κάτι ακόμη. Οι αριστεροί δεν αδικήθηκαν στις όποιες προσλήψεις στο δημόσιο. Οι Βουλευτές, οι Δήμαρχοι οι Νομάρχες, οι Συνδικαλιστές, αυτοί που είχαν τον τρόπο να διορίζουν, φρόντιζαν για το προσωπικό τους όφελος. Έτσι αφού οι κομματικοί ψήφοι ήταν δεδομένοι, ψάρευαν σε άλλους πολιτικούς χώρους τους επί πλέον. Το αναφέρομαι για να διαλυθεί αυτός ο μύθος. Τα παραδείγματα πολλά.
Τελειώνοντας θέλω να πω τούτο η αυτοκριτική, είναι μια κορυφή για τον καθένα μας και κυρίως για τα αριστερά και προοδευτικά κόμματα που πρέπει να κατακτήσουμε. Θέλει όμως τόλμη να παραδεχθείς τα σφάλματα, τις αδυναμίες, τα λάθη, τις παραλήψεις σου.
Εμείς το κάναμε. Πρώτοι είδαμε, πρώτοι αντιδράσαμε. Αγαπάμε την πατρίδα μας και μισήσαμε το κράτος που φτιάξαμε. Προσπαθούμε. Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Απομακρυνόμαστε από παλιές συνταγές, κομματικές ισορροπίες, εκλογικά τερτίπια. Είναι δύσκολο. Συνήθειες χρόνων, δεν κόβονται με το πάτημα ενός κουμπιού. Με την αναπόφευκτη πολιτική αλλαγή εξαφανίσθηκαν ως παράσιτα ότι αμαρτωλό και διεφθαρμένο. Θέλομε να δούμε τον κόσμο να αλλάζει, γι αυτό επενδύομε στη νέα γενιά, στη μόρφωση, στις νέες ιδέες, στις νέες τακτικές. Σηκώσαμε βάρος δυσανάλογο από αυτό που μας αναλογεί. Δε μας πειράζει, αρκεί η σωτηρία της πατρίδας και σε δεύτερο πλάνο το σύγχρονο κράτος, αυτό που δεν κατορθώσαμε τα περασμένα χρόνια.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
