Το πρώτο της βιβλίο είναι ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους
«Σώζοντας την Ελπίδα», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις
«άλφα πι» και παρουσιάζεται στη
Βιβλιοθήκη «Κοραής» το
Σάββατο 1 Απριλίου 2017.
Τα όσα γράφει η Αρετή στο βιβλίο της, γεννήθηκαν μέσα από την εμπειρία της επαφής και της επικοινωνίας με τους πρόσφυγες στο νησί της Χίου.
Στόχος της είναι να μεταδώσει τα μηνύματα ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας και της συνύπαρξης των πολιτισμών. Να δείξει ότι υπεύθυνοι για το δράμα των προσφύγων είναι οι πόλεμοι, η βία και η καταστροφή των εστιών στις χώρες καταγωγής. Μόνο με την εξάλειψή τους θα δοθεί ένα τέρμα στο δράμα εκατομμυρίων συνανθρώπων μας.
-Αρετή πώς ξεκίνησε η ιδέα για το βιβλίο σου - το πρώτο αν δεν κάνω λάθος «Σώζοντας την ελπίδα»; Πόσο χρονών ήσουν όταν το έγραψες;
«Ναι, είναι το πρώτο... Η ιδέα ήταν πραγματικά "ουρανοκατέβατη". Το έγραψα πέρσι, όταν ήμουν δηλαδή Δευτέρα Λυκείου σε έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό του Φιλοτεχνικού Ομίλου Χίου. Ήμασταν μαθητές απ' όλα τα σχολεία της Χίου συγκεντρωμένοι σε μια αίθουσα και μας δόθηκε ένα ποίημα του Χιώτη ποιητή Κώστα Χαλλιορή. Έπρεπε σε τρεις ώρες με αφορμή εκείνο, να γράψουμε οτιδήποτε θέλαμε (ποίημα, πεζό). Το διάβασα: Συγκινήθηκα, και χωρίς να το καταλάβω άρχισα να ταξιδεύω. Δε ξέρω πώς έγινε ο συνειρμός, αλλά το μυαλό μου πήγε στο χωριό μου (Τρίκλινο Αιτωλοακαρνανίας), όταν ένα βράδυ καθόμουν σε ένα κιόσκι στη λίμνη και είχε πανσέληνο. Θυμόμουν ότι πραγματικά εκείνο το βράδυ με είχε πιάσει το παράπονο για διάφορα θέματα και πως μόνο όταν κοιτούσα το φεγγάρι γαλήνευα. Ήθελα να μπορούσα να πετάξω για να το φτάσω. Έτσι λοιπόν γεννήθηκε η ιδέα του περιστεριού, της ελπίδας, που θέλει να πετάξει προς το φως».
-Το σπουδαιότερο δίδαγμα που σου έδωσε η επαφή σου με τους πρόσφυγες, με ανθρώπους κυνηγημένους και πονεμένους που αναγκάζονται να κάνουν μία νέα αρχή σε κυρίως «εχθρικό περιβάλλον» (εννοώ την ΕΕ και όχι μόνον) ποιο ήταν;
«Λυπάμαι και θυμώνω ταυτόχρονα. Λυπάμαι για τους ανθρώπους και λυπάμαι και για μας που μπορεί να μην αργήσουμε να βρεθούμε στη θέση τους. Θυμώνω όμως και πάρα πολύ που ενώ γνωρίζουμε την αιτία της προσφυγιάς, που είναι το ίδιο το σύστημα, δεν κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε και καταλήγουμε σε συνεχή μοιρολατρία και εφησυχασμό. Αν η επαφή μου με τους πρόσφυγες μου έχει δώσει κάποιο δίδαγμα, αυτό σίγουρα είναι ότι πρέπει να αλλάξεις πρώτα όλον τον κόσμο και μετά τα επιμέρους προβλήματά του. Γιατί αν προσπαθείς πρώτα να γιατρέψεις τις επιφανειακές πληγές, το σύστημα θα βρει χρόνο έτσι ώστε να γεννήσει καινούργιες για να αντικαταστήσει τις παλιές. Το πρόβλημα θέλει χτύπημα στη ρίζα του. Ο μόνος που δεν ευθύνεται γι αυτό, είναι ο πρόσφυγας που αναγκάζεται να μεταναστεύσει για να σώσει τη ζωή του».
-Συνάντησες ρατσισμό;
«Το ρατσισμό το συναντάω κάθε μέρα. Όχι, δεν έχω γίνει μάρτυρας συγκεκριμένων περιπτώσεων, όμως το σχολείο είναι μια πηγή με πολύ νερό. Άλλοι μαθητές αδιαφορούν, άλλοι ανησυχούν, άλλοι ξεσηκώνονται (αυτοί δυστυχώς είναι λίγοι), άλλοι συμπονούν και άλλοι εναντιώνονται. Αυτοί που εναντιώνονται είναι και οι μελλοντικοί -δε θέλω να δεχτώ ότι είναι ήδη- ρατσιστές. Είναι εκείνοι οι ημιμαθείς που "τρώνε" ο,τι τους σερβίρουν, το παρουσιάζουν για δικό τους, κοιτούν τα προβλήματα επιδερμικά και δε βάζουν τους εαυτούς στους στη θέση των θιγόμενων. Ξεχνούν ότι όλοι είμαστε άνθρωποι και υποχείρια μεγάλων συμφερόντων που αντί να τα βρούμε μεταξύ μας για να αγωνιστούμε ενωμένα, αγωνιζόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου βάζοντας στη μέση ασήμαντες ιδιαιτερότητες. Δεν αντιλαμβάνονται την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».
-Καταλήγεις στο βιβλίο σου γράφοντας: «Δεν χρειάζονται πόνος και κακία για να καταφέρει κανείς το σκοπό του. Μόνο πίστη, αγώνα και ελπίδα... Και τη χαρά και την ευτυχία, θα τη βρει». Εύκολα, όμως, δε χάνεται η πίστη και από τα συνεχή εμπόδια-αδιέξοδα δεν επέρχεται κόπωση στον αγώνα; Πολλοί νέοι άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα μας μη αντέχοντας άλλο το οικονομικό αδιέξοδο και την αβεβαιότητα. Μια παράλληλη φυγή που την έχω στο μυαλό μου... ως «παράλληλη» προσφυγιά.
«Σίγουρα κόπωση έρχεται σε κάθε αγώνα. Γι' αυτό όμως και οι αγώνες έχουν και επιβραβεύσεις. Στην αρχή μικρές και αργότερα μεγάλες. Το θέμα είναι να βρεις κουράγιο να αντέξεις μέχρι την πρώτη επιβράβευση... Μετά θα πάρεις δύναμη για να πας παρακάτω. Όμως αυτό είναι πολύ υποκειμενικό και δύσκολο, γι' αυτό δε μπορώ να κατακρίνω όποιον αποφασίζει να εγκαταλείψει. Μπορεί να δώσει τον αγώνα του και εκτός Ελλάδας. Άλλωστε το πρόβλημα δεν είναι μόνο στην Ελλάδα».
-Είσαι μαθήτρια λυκείου. Τι σε χαλάει περισσότερο;
«Σα μαθήτρια με χαλάει που δεν έχω χρόνο για μένα. Δεν έχω χρόνο να ψυχαγωγηθώ, να διασκεδάσω, να ερωτευτώ, να κάνω έστω κάτι διαφορετικό. Έχω βυθιστεί από τα 15 μου σε μια ρουτίνα, μια καθημερινότητα αφόρητη. Ζηλεύω τη μαμά και το μπαμπά μου που θυμούνται τους εαυτούς στους στην ηλικία μου να γελούν. Εγώ νομίζω ότι το μόνο που θα θυμάμαι, είναι σπίτι - σχολείο - φροντιστήριο».
-Πώς είναι η ζωή στη Χίο για έναν νέο άνθρωπο; Παρατηρείς ανισότητες στις παροχές και στις ευκαιρίες συγκριτικά με άλλες περιοχές;
«Η ζωή στη Χίο είναι επαρχιακή, όμορφη. Δεν έχει πολλές επιλογές και διεξόδους για τους νέους, αλλά σίγουρα είναι ένα μέρος που μπορείς να κάνεις μια υγιή ζωή με ''λίγο απ' όλα''. Αν έχεις όρεξη για να ζήσεις, το ίδιο καλά θα περάσεις και στην πόλη, και στο χωρίο και στο νησί. Οι ευκαιρίες που δίνει η Χίος θα έλεγα ότι είναι περισσότερο εργασιακές δεδομένου ότι δεν την έχει ''χτυπήσει'' η κρίση όσο τα αστικά κέντρα. Κατά τα άλλα αν θες να κυνηγήσεις επαγγελματικά όνειρα ή ταλέντα, πρέπει να φύγεις».
-Τι θέλεις να σπουδάσεις;
«Θα ήθελα να σπουδάσω τα πάντα! Αλλά επειδή δυστυχώς μια ζωή δε με φτάνει για κάτι τέτοιο,προς το παρόν διαβάζω και ανάλογα με το βαθμό μου θα μπω όπου μπορώ. Κυρίως με ενδιαφέρει η Ψυχολογία, η Φιλολογία, η Ιστορία και το Θέατρο».
-Τι σημαίνει για σένα ευτυχία και ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος;
«Ευτυχία ε;... Χμ... Δύσκολη ερώτηση. Νομίζω πως για μένα ευτυχία είναι μικρές στιγμές ευτυχίας και ενέργειας μέσ' τη μέρα, όπως το να φάω παγωτό βανίλια με σιρόπι σοκολάτας σε ένα παγκάκι στο λιμάνι με τους ανθρώπους που αγαπώ. Κατά τα άλλα η ευτυχία, είναι υγεία. Θέλω να είναι καλά η οικογένειά μου πρώτα απ' όλα, και οι φίλοι μου. Ευτυχία επίσης είναι ο έρωτας. Ευτυχία είναι το να μπορείς να βοηθάς το συνάνθρωπο. Ευτυχία είναι να σ'αγαπούν γι αυτό που είσαι. Απ' την άλλη αν έχω κάποιο φόβο, αυτός είναι του θανάτου. Όχι του δικού μου θανάτου, αλλά του θανάτου εκείνων που αγαπώ. Δεν έχω καταφέρει να συμβιβαστώ με την ιδέα».
-Με αφορμή μια επιστολή ενός υποψήφιου για τις Πανελλαδικές προς τον υπουργό Παιδείας, εσύ νιώθεις περισσότερο «don’t give in without a fight» ή «another brick in the wall»;
«Ήξεραν οι Pink Floyd... Νιώθω σίγουρα ''another brick in the wall''. Το σχολείο προσπαθεί να μας βγάλει όλους τα ίδια ''τουβλάκια''. Ως ένα σημείο το καταφέρνει. Όσο και να προσπαθήσω μόνη μου, αν και τα άλλα τούβλα δε ξεσηκωθούν, ο τοίχος δε θα γκρεμιστεί. Συνεπώς κι εγώ θα συνεχίσω να είμαι ''another brick in the wall''... Δε σταματώ όμως να ελπίζω ότι παρά την αντιμετώπιση που έχουμε ως υποψήφιοι φοιτητές, μια μέρα όλα θα γίνουν καλύτερα».
facebook
youtube
instagram
X
