Υπόλογος αισθάνεσαι μόνο ενώπιων του παραδοτέου προς την επόμενη γενιά

Στην Αυτοδιοίκηση είχε την τύχη να περπατήσει από μικρός, σε ηλικία μόλις 24 ετών. Σήμερα, με το χάρισμα της ωριμότητας, διαπιστώνει ότι η αιτία που γονατίζει τον τόπο είναι η απουσία στρατηγικού σχεδίου.

Αυτή τη φορά ο Παντ. Μπουγδάνος δεν μένει στη διαπίστωση. Απευθύνει έκκληση να αναδειχθούν δυνάμεις που θα υπηρετήσουν μια στρατηγική πρόταση για τον τόπο και δηλώνει ότι δεν χάνει τις ελπίδες του ότι κάτι πιο βελτιωμένο μπορεί να ξεκινήσει.

• Η απουσία στρατηγικού σχεδιασμού βλάπτει τελικά τόσο πολύ την πορεία του τόπου, όπως ισχυρίζεστε;

Π.Μ.: Η συμμετοχή στην Αυτοδιοίκηση πηγάζει τις περισσότερες φορές ως ένστικτο προσωπικής αυτεπιβεβαίωσης για πολλούς. Η εκτίμηση του κόσμου, όπως εκφράζεται με την επιδοκιμασία της ψήφου, έχει, δυστυχώς, καθιερωθεί στη συνείδηση πολλών από όσους συμμετέχουν ως επιβράβευση μιας ατομικής πορείας ζωής. Εγώ πάλι, από πολύ μικρός, από ηλικία μόλις 24 ετών, είχα εκλάβει τη συμμετοχή μου στα κοινά ως πρόκληση να συμβάλω στη διαμόρφωση αποφάσεων.

Σήμερα δεν δικαιούται κανείς να συσχετίζει τη συμμετοχή του με την κοινωνική καταξίωση. Δεν υπάρχει αυτό το περιθώριο. Γυρνάς καθημερινά στο σπίτι και αισθάνεσαι υπόλογος μπροστά στις μικρές υπάρξεις που ταλαιπωρούνται από τη συμμετοχή σου στα κοινά. Τους στερείς το χρόνο να μεγαλώσουν με τον πατέρα τους, όπως συμβαίνει με εκατοντάδες άλλα παιδιά, και αναλογίζεσαι αν τους αξίζει μια τέτοια τιμωρία εφόσον δεν διαθέτει ως αντιστάθμισμα τουλάχιστον τον αγώνα για μια καλύτερη προοπτική τους. Ζεις με τον εφιάλτη της συμμετοχής στη διαμόρφωση ενός πλαισίου, το οποίο καλλιεργεί υψηλού επιπέδου εκπαιδευτικές επιδόσεις αλλά δεν παρέχει το επόμενο στάδιο, τη δυνατότητα αξιοποίησης τους στον τόπο μας. Φοβάσαι κι εσύ ότι θα ζήσεις τη στιγμή που θα βρεθείς στο διχασμό: να μείνουν στάσιμα επαγγελματικά εδώ τα παιδιά μου ή να τα ωθήσω, όσο περνά από το χέρι μου, να εγκαταλείψουν τον τόπο που μεγάλωσαν για μια επαγγελματική και κοινωνική ανέλιξη;

Προσωπικά δεν νοιώθω υπόλογος απέναντι σε κανέναν. Νοιώθω μόνο απέναντι στο παραδοτέο έργο προς την επόμενη γενιά.

Νοιώθω βαρύ το φορτίο μιας τέτοιας ευθύνης και συνειδητοποιώ ότι, αν δεν δουλέψουμε, όσοι μετέχουμε από πίστη στην Αυτοδιοίκηση πάνω σε ένα διαφορετικό σκεπτικό δεν έχουμε τίποτα ουσιαστικό να προσφέρουμε.

• Έχει άδικο η κοινωνία να εκλαμβάνει όρους όπως ο στρατηγικός σχεδιασμός ή η ανάπτυξη ως προεκλογικές μεγαλοστομίες; Είναι εύκολος ο προσδιορισμός των εννοιών τους;

Π.Μ.: Στη Χίο, πράγματι, δικαιολογείται κάθε αμφισβήτηση τους. Επιτρέψαμε, με την ανοχή μας, έννοιες που όφειλαν να καθοδηγούν κάθε μας κίνηση να λοιδορούνται απαξιωτικά από τους εκφραστές της στασιμότητας, από όσους επιχαίρουν για τα στραβοπατήματα.

Τούτο δεν συνεπάγεται ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια. Η πολυπόθητη ανάπτυξη είναι επακόλουθο της διαμόρφωσης ενός στρατηγικού σχεδίου και φυσικά της πιστής εφαρμογής του. Εδώ, σχεδόν 2 δεκαετίες τώρα, χάθηκε η πυξίδα. Η οραματική προσέγγιση του νησιού από τον αείμνηστο Γ. Καλουτά, από τη συμμετοχή στην ομάδα του οποίου αποκόμισα σημαντικές εμπειρίες, διασαλεύτηκε. Γίναμε χειροκροτητές αποσπασματικών ιδεών και έργων και επιτρέψαμε στο φανατισμό και την αντιπαράθεση να βλέπει το δέντρο και να χάνει το δάσος. Σε κανέναν φορέα τοπικής διοίκησης δεν προσανατολιστήκαμε στη διαμόρφωση ενός σχεδίου, επί του οποίου οι επί μέρους αποφάσεις μας θα λειτουργούν ως συμπληρωματική ψηφίδα.  Δεν γίνεται να πορευόμαστε άλλο κουτουρού και με θεοποίηση της έννοιας της απορροφητικότητας των ευρωπαϊκών πόρων. Οι πόροι πιάνουν τόπο μόνο όταν αποδίδουν συνθήκες ουσιαστικής βελτίωσης της συνολικής εικόνας μιας περιοχής.

• Διαπιστώνετε δηλαδή ότι αυτός ο τρελός χορός των εκατομμυρίων δεν έχει αποτέλεσμα;

Π.Μ.: Η καθημερινή επαφή μου με την αγορά και τους βασικούς παράγοντες της τοπικής οικονομίας μου επιτρέπει καθαρά να δω ότι οι ασύνδετες αποφάσεις των τοπικών μας εξουσιών την έχουν αποπροσανατολίσει και την έχουν οδηγήσει κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού. Ασφαλώς παίζει τον καθοριστικό ρόλο της και η δεκαετία της οικονομικής κρίσης, πλην όμως οι νέοι επιχειρηματίες δεν βλέπουν καθαρό στίγμα προς τα πού κινείται η ράγα της τοπικής κατεύθυνσης και παρασύρονται από το σκεπτικό του δήθεν πρόσκαιρου και άμεσου κέρδους, με τα ορατά σε όλους μας αποτελέσματα. Να ανοιγοκλείνουν καθημερινά ομοειδείς μικροεπιχειρήσεις χωρίς προσθήκη στο τοπικό ΑΕΠ.

Πιστεύω ότι, αν σαν κοινωνία είχαμε καθορίσει την κατεύθυνση μας, και η αγορά θα έκανε κινήσεις υιοθέτησης και στήριξης του σχεδίου. Δεν τη βλέπει και παρασύρεται σε θνησιγενή εγχειρήματα, που στο τέλος πετυχαίνουν να ξοδέψουν κι αυτές τις ελάχιστες οικονομίες που έχουν απομείνει από το οικογενειακό ναυτικό εισόδημα.

• Για να γίνει πιο κατανοητό, τί θα πει «στρατηγικός σχεδιασμός»;

Π.Μ.: Θα πει κοινωνική συμφωνία πάνω σε έναν άξονα ιδεών και σκέψεων για το πώς εμείς ορίζουμε το ρόλο μας σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Εδώ τρωγόμαστε καθημερινά αν η Χίος πρέπει να επιμείνει στη ναυτική της ταυτότητα, αν θα πρέπει να ακολουθήσει τον τουριστικό βηματισμό των υπολοίπων νησιών του Αιγαίου, αν της αρκεί η αξιοποίηση του θησαυρού της μαστίχας. Ως ζηλωτές θρησκευτικών αντιλήψεων κοκκορομαχούμε στα κοινωνικά δίκτυα και καταναλώνουμε ικμάδα σε λάθος χώρο και με λάθος τρόπο.

Είναι ανάγκη να εκπονηθεί, μέσα από έναν ολοκληρωμένο διάλογο, που στο τέλος του θα λάβει τη μορφή της κοινωνικής αποδοχής, ένα σχέδιο που θα απαντά με σαφήνεια στο ερώτημα, ποιο ρόλο πιστεύουμε ότι μας συμφέρει να υπηρετήσουμε. Με αυτόν ως κεντρικό άξονα μας θα συναποφασίζονται όλα τα υπόλοιπα. Θα τίθενται οι προτεραιότητες και θα εκτελούνται τα έργα χωρίς να τολμά κανένας να τα κυνηγά στις δικαστικές αίθουσες για ατομικά του μικροσυμφέροντα. Θα ξέρει τότε ότι θα βρίσκει απέναντι του όλη την κοινωνία.

• Τι μας εμποδίζει τόσο καιρό να τον εκπονήσουμε;

Π.Μ.: Έχει το ρίσκο μια κοινωνία, γαλουχημένη στη δόξα των εφήμερων εντυπώσεων, να παρασυρθεί και να μην στηρίξει πολιτικά όσους πιστεύουν στην ανάγκη του. Για αυτό και τα τελευταία χρόνια στηρίχτηκαν, με την ψήφο των πολιτών, λογικές με προϋπηρεσία στο χτύπημα της πλάτης και της επιδερμικής αντιμετώπισης των καταστάσεων.

Ταυτόχρονα έχουμε μια λανθασμένη αντίληψη για το διάλογο και τις συνεργασίες. Είναι απαράδεκτο, αντί να επαινείται, να καυτηριάζεται με τη λογική του οπαδισμού η προσπάθεια σύγκλισης απόψεων διαφορετικών ιδεολογικών πεποιθήσεων επί συγκεκριμένων τοπικών θεμάτων. Αλίμονο αν τα τοπικά, τα δικά μας προβλήματα, έχουν και στην εποχή μας χρώμα ή ιδεολογικό περίβλημα. Χρειάζεται από όλους μας η υπέρβαση και η παρότρυνση της νέας γενιάς να συμμετάσχει αποφασιστικά στη διαμόρφωση του δικού της μέλλοντος. Πιστεύω στην ενεργοποίηση της και ότι στο τέλος θα επιβάλλει τους όρους της.   

Ειδήσεις σήμερα

Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.